To 1980, η εφημερίδα «Αυριανή» είχε ήδη κάνει αισθητό το στίγμα της δημοσιογραφίας της. Και καταφερόταν με βιαιότητα εναντίον της Λένας Ράλλη, συζύγου του ευπρεπέστατου τότε πρωθυπουργού Γεωργίου Ράλλη, η οποία διατηρούσε εταιρεία εισαγωγής ενδυμάτων, μεταξύ των οποίων και τα μπλουζάκια Lacoste, τότε τεκμήρια ευζωίας. Η καμπάνια κατά της Λένας Ράλλη απέφερε φύλλα. Ωστόσο, κάποιοι, αρχικά στον χώρο της ανανεωτικής Αριστεράς, επισήμαναν το πρόβλημα αυτής της δημοσιογραφίας. Τότε πρωτοδιατυπώθηκε και η λέξη αυριανισμός, για να περιγράψει τον κίτρινο Τύπο.
Η επιρροή των δημοσιευμάτων εκείνων κινητοποίησε μια μικρή ομάδα νεαρών φοιτητών, μελών του Ρήγα Φεραίου ή επηρεασμένων από το οικολογικό κίνημα, οι οποίοι είχαν την ιδέα να κάνουν μια διαδήλωση μπροστά από τα γραφεία της «Αυριανής», στην οδό Δήμητρος στον Ταύρο, «εναντίον της ρύπανσης του Τύπου».
Μπροστά στο κτίριο της εφημερίδας ήταν ένας άντρας με κοντό παντελονάκι, ριγωτό πολύχρωμο μπλουζάκι και καφέ σαγιονάρες και πότιζε τα λουλούδια. Μόλις η διαδήλωση πλησίασε, αυτός ατάραχος άνοιξε τη μάνικα και κατάβρεξε τους διαδηλωτές. Ηταν ο εκδότης της εφημερίδας. Ο Γιώργος Κουρής.
Ο Γιώργος Κουρής, που από τα 21 του εξέδιδε εφημερίδα στη γενέτειρά του Κεφαλονιά, με τη Μεταπολίτευση ήρθε στην Αθήνα και άνοιξε τυπογραφείο, με σκοπό να εκδώσει εφημερίδα. Συνεταιρίστηκε με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, ωστόσο σύντομα διαφώνησαν και απομακρύνθηκαν. Το αποπειράθηκε κατόπιν, με τη «Νέα Εφημερίδα» (το Νέα με μεγάλα γράμματα, για να θυμίζει «ΤΑ ΝΕΑ») στην έκδοση της οποίας μάλιστα συνεργάστηκε με τον Μανώλη Γλέζο. Απέτυχε.
Αλλά το 1980 κυκλοφόρησε η «Αυριανή» στο μέσο μιας απεργίας διαρκείας στον Τύπο. Ο Γιώργος Κουρής, με τον αδελφό του Μάκη, δυο παλαιούς δημοσιογράφους, τον Αλεξανδρινό Ντίνο Κουτσούμη και τον Κρητικό Μάνο Χάρη, και με αρθρογράφο τον πατέρα της συνωμοσιολογίας Κυριάκο Διακογιάννη, κατάφεραν να κερδίσουν αναγνώστες. Η εφημερίδα μιλούσε στο όνομα του λαού, κατήγγελλε τις ελίτ, κυοφόρησε οργανωμένα τον συνωμοσιολογικό λόγο, τον αντισημιτισμό, την ομοφοβία, την ξενοφοβία, ενώ η καταδίκη των αδελφών Κουρή για όσα έγραψαν κατά της Λένας Ράλλη τούς επέτρεψε να φτιάξουν το προφίλ των διωκόμενων από την εξουσία. Κι ύστερα ήρθε η «Αλλαγή» του 1981 και το ΠΑΣΟΚ.
Ο Γιώργος Κουρής στήριξε τον Ανδρέα Παπανδρέου με ανορθόδοξο τρόπο. Η «Αυριανή» ήταν το φύλλο για τους υπόγειους πολέμους. Το 1985 πολέμησε με πάθος την υποψηφιότητα Κωνσταντίνου Καραμανλή για την Προεδρία της Δημοκρατίας –και η εκλογή, τελικά, με τα πολύχρωμα ψηφοδέλτια του Χρήστου Σαρτζετάκη επέτρεψε στον Γιώργο Κουρή να προσθέσει στην προμετωπίδα της εφημερίδας τη φράση «Η εφημερίδα που γκρέμισε τον καραμανλισμό». Τις παραμονές των βουλευτικών εκλογών της ίδιας χρονιάς η εφημερίδα κυκλοφόρησε με ολοσέλιδη φωτογραφία του Μητσοτάκη ανάμεσα σε δυο Γερμανούς και τίτλους που έκαναν λόγο για συνεργάτη των Ναζί. Η απόλυτη συκοφαντική δυσφήμηση δεν είχε τις αντιδράσεις που θα ανέμενε κανείς. Η ερμηνεία της εφημερίδας για τον Μητσοτάκη, που είχε φυλακιστεί από τους Ναζί, μετετράπη για καιρό σε κρυφό όπλο εναντίον του. Επιθέσεις είχε κάνει και κατά του Παύλου Μπακογιάννη, πριν δολοφονηθεί από τους τρομοκράτες της 17 Νοέμβρη.
Η προσωπική επίθεση, που κρατούσε μήνες, ήταν ο συνήθης δημοσιογραφικός τρόπος της «Αυριανής». Ανάμεσα σε εκείνους που είχαν υποστεί προσωπικές επιθέσεις ήταν και ο συλλέκτης Αλέξανδρος Ιόλας, ο Μάνος Χατζιδάκις, ο Λάκης Λαζόπουλος (επειδή είχε προσπαθήσει να μην υπηρετήσει τη θητεία του). Και η Δικαιοσύνη, οι αγωγές; Κανένα πρόβλημα. Στην ταυτότητα, υπήρχε πάντα άνθρωπος αντ’ αυτού, ένας «αυτοφωράκιας», για τις ποινές.
Παρά τη δημοσιογραφία αυτού του τύπου, ο Γιώργος Κουρής έφερε ως παράσημο τη φράση του Ανδρέα Παπανδρέου ότι «η “Αυριανή” είναι υπόδειγμα δημοσιογραφίας». Αργότερα πάντως, συγκρούστηκε και με τον Ανδρέα, μετά τη σχέση και τον γάμο του με τη Δήμητρα Παπανδρέου –με αποκορύφωμα της σύγκρουσης, τη δημοσίευση πρωτοσέλιδα γυμνών φωτογραφιών της Δήμητρας επί εβδομάδες.
Ο Γιώργος Κουρής είχε μεγάλη διαδρομή στον Τύπο. Η επιτυχία της «Αυριανής» του επέτρεψε να επενδύσει σε χαμηλού κόστους ΜΜΕ: εφημερίδες (εξέδωσε μεταξύ άλλων τον «Φίλαθλο» και τον «Δημοκρατικό Λόγο»), ραδιόφωνο (Ράδιο Αθήνα) και, μετά την απελευθέρωση της αγοράς, τηλεόραση –το «καλτ» Κανάλι 29 ήταν για χρόνια η φωνή του παπανδρεϊσμού, στα γεγονότα που ακολούθησαν το σκάνδαλο Κοσκωτά, ενώ Ιστορία έχει αφήσει η μεταμεσονύκτια εκπομπή του υπουργού Δικαιοσύνης στις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ, Βαγγέλη Γιαννόπουλου, ο οποίος υπερασπιζόταν τον Ανδρέα. Η δυναμική της τηλεόρασης τον γοήτευσε, γι’ αυτό μπήκε αργότερα στη μετοχική σύνθεση του καναλιού Alter, το οποίο ήταν το πρώτο μεγάλο κανάλι που έκλεισε μετά τη χρεοκοπία –με τους εργαζομένους να ρίχνουν ευθύνες για απλήρωτη δουλειά μηνών στον εκδότη.
Κρατούσε πάντα το προφίλ του λαϊκού παιδιού. Αποκαλούσε κουλτουριάρηδες όσους υπεραμύνονταν ιδεολογιών και αξιών. Από την εφημερίδα μιλούσε για απατεώνες, για λαμόγια, για αρπακτικά. Το ύφος του ήταν μπρούτο και οξύ, γεμάτο βωμολοχίες, τις οποίες πρώτος απενοχοποίησε στον γραπτό λόγο.
Γνωστός όμως δεν έμεινε μόνο για τα μέτωπά του, αλλά και για τις πολιτικές μετατοπίσεις του. Αν και σε τσοχατζοπουλικό κλίμα, είχε στηρίξει χωρίς να του ζητηθεί την πρώτη κυβέρνηση Σημίτη. Μετά το 2004 στήριξε τον Κώστα Καραμανλή (ανασταίνοντας τον καραμανλισμό), τον Βενιζέλο στο ΠΑΣΟΚ, τον Σαμαρά –αργότερα, πλην Καραμανλή, τους αποκήρυξε. Τελευταία ελπίδα του, ο Τσίπρας, για τις κυβερνήσεις του οποίου η νέα εφημερίδα του, «Kontra», και το κανάλι Kontranews παίζουν τον ρόλο που έπαιζε στο παρελθόν για το ΠΑΣΟΚ η «Αυριανή» –εξού και η δήλωση Τζανακόπουλου ότι «έμεινε πιστός στη δημοσιογραφία». Σε ποια δημοσιογραφία;
Στον επιθετικά διαμαρτυρόμενο κιτρινισμό, στη χωρίς όρια έκφραση του λούμπεν, στην αποθέωση της αγραμματοσύνης, στο κυνήγι της διαφορετικότητας.
Ο Γιώργος Κουρής πέθανε από καρκίνο, στις 30 Απριλίου 2018, σε ηλικία 81 ετών.
