Χθες το μεσημέρι που έπιασα συζήτηση με τον Ντράγκαν Σάκοτα άκουσα από το στόμα του μια κουβέντα, που δεν νομίζω πως την ξεφούρνισε ως προκαταβολικό και δη βολικό άλλοθι σε μια απευκταία αποτυχία της ΑΕΚ στο Φάιναλ Φορ… «Να μην ξεχνάμε ποτέ όχι πού βρισκόμαστε τώρα, αλλά από πού φύγαμε για να φτάσουμε εδώ»!
Μεγάλη κουβέντα, διότι όντως πριν από τέσσερα χρόνια τέτοια εποχή, η (νυν κυπελλούχος Ελλάδος και επίδοξη νικήτρια του Champions League) AEK βουρλιζόταν ακόμη στα Ψυχικά, στις Βέροιες, στους Λαγκαδάδες, στα Ηράκλεια και πάει λέγοντας… Αμ το άλλο; Τη σεζόν 2011-12 στην πρώτη συμμετοχή της στην Α2 –ή μάλλον στην πρώτη απουσία της έπειτα από 48 χρόνια στην Α’ Εθνική –αναφερόταν ως ΑΕΚ Αθηνών για να διαχωρίζεται από την ΑΕΚ Αργους!
Η ΑΕΚ είχε αρχίσει να παίρνει την κάτω βόλτα μια εξ ορισμού πένθιμη ημέρα: τη Μεγάλη Τετάρτη, 20 Απριλίου του 2011 στη Ζοφριά, όπου η διά χειρός Δήμου Ντικούδη (29 πόντοι, 8 ριμπάουντ, 12 κερδισμένα φάουλ) νίκη της επί του Πανιωνίου με 76-68 δεν της αρκούσε για να σώσει το τομάρι της! Εκείνη την ημέρα ήπιε το πικρό ποτήρι του υποβιβασμού για πρώτη φορά στη μακρά και ένδοξη ιστορία της, έναν χρόνο αργότερα επέλεξε την εθελούσια κάθοδο στη Β’ Εθνική, από την οποία χρειάστηκε το θρίλερ του μπαράζ με τον Ηρακλή για να επιστρέψει στην Α2 και από εκεί να ιχνηλατήσει την επιστροφή της στα σαλόνια: και αυτή πάντως θα καθίστατο ανέφικτη και πάντως πολύ ζορισμένη, εάν δεν εμφανιζόταν στις αρχές Οκτωβρίου του 2014 ως από μηχανής θεός ο Μάκης Αγγελόπουλος για να καλύψει τα χρήματα της εγγυητικής επιστολής και τα έξοδα χρήσης του ΟΑΚΑ…
Εδώ ήρθαμε, όπως λένε και στο σινεμά: στην κυριολεξία στο σινεμά, διότι το μότο της ταινίας «1968», που ακούγεται κιόλας από το στόμα του (προάγγελου των Κυπελλούχων Ευρώπης) Νίκου Μπαμπανικολού θα μπορούσε να γίνει το σύνθημα στην τωρινή επιχείρηση της ΑΕΚ…
Κέρδισαν, λέει, γιατί δεν μπορούσαν να χάσουν!
Η αύρα του Καλλιμάρμαρου
Με την αύρα του ’68 και με τη φόρα που είχε πάρει (αποδείχθηκε ότι) η ΑΕΚ δεν μπορούσε να χάσει ούτε από τον Παναθηναϊκό στον ημιτελικό του Κυπέλλου, ούτε από τον Ολυμπιακό στον τελικό της 17ης Φεβρουαρίου στα Δύο Αοράκια…
Εκείνο το βράδυ, η ΑΕΚ έβγαλε τις σαμπάνιες που είχαν μείνει στην κατάψυξη από τις 2 Ιουνίου του 2002, όταν είχε κατακτήσει τον τελευταίο τίτλο της, με την επική ανατροπή (από το 0-2 στο 3-2) κόντρα στον Ολυμπιακό και με προπονητή τον Ντράγκαν Σάκοτα, ο οποίος αποδεικνύεται μανούλα στο να ξορκίζει τους κάθε λογής δαίμονες.
Τους σκοτώνει για να ζωντανεύουν οι καινούργιοι, άλλωστε όπως γράφει στον «Γαργαντούα» ο Φρανσουά Ραμπελέ, «τρώγοντας έρχεται η όρεξη και πίνοντας η δίψα», εξού και η επινίκια δήλωση-δέσμευση του Μάκη Αγγελόπουλου ότι «η κατάκτηση του Κυπέλλου δεν είναι σταθμός, αλλά στάση»!
Επόμενη στάση, Νεκροταφείο, που λέει και ο εισπράκτορας του λεωφορείου στην ταινία του Μπουλμέτη, με την απαραίτητη σεναριακή διευκρίνιση πως «υπάρχουν στάσεις που δεν αλλάζουν όνομα» και η αποψινή είναι μια από δαύτες…
Μιας και το ‘φερε η κουβέντα στο Νεκροταφείο, η ΚΑΕ ΑΕΚ θα πρέπει να φροντίσει πριν από τον αποψινό (21.30) ημιτελικό με τη Μούρθια και άμποτε και την Κυριακή να περάσει μια νεκροφόρα έξω από το ξενοδοχείο Divani Caravel, όπως συνέβαινε το 1968, για να ικανοποιείται το μακάβριο γούρι του συχωρεμένου Γιώργου Αμερικάνου ο οποίος σουλατσάριζε επί τούτου γύρω από το Γ’ Νεκροταφείο της Νίκαιας!
Στην ταινία η νεκροφόρα περνάει έξω από το ξενοδοχείο Απέργης στην Κηφισιά και μάλιστα ο οδηγός πατάει κιόλας την κόρνα!
Η ΑΕΚ στέφθηκε πρωταθλήτρια το 2002 και έναν χρόνο αργότερα εντάχθηκε στο επιτελείο ως φροντιστής ο Γιώργος Σταθόπουλος, που είναι πλέον το παλαιότερο μέλος της ομάδας. Ο επονομαζόμενος «Φάντομ» μαθήτευσε δίπλα στον θρυλικό Γιώργο Γαργαρόπουλο και ο δόλιος δεν είχε αξιωθεί όλα αυτά τα χρόνια να πανηγυρίσει έναν τίτλο…
Το βράδυ της 17ης Φεβρουαρίου του 2018 μέσα στα αποδυτήρια, στα Δύο Αοράκια, ο Κέβιν Πάντερ που είχε ενταχθεί στην ΑΕΚ πριν από έξι ημέρες άρπαξε το τρόπαιο για να βγάλει μια selfie, αλλά ξαφνικά ένιωσε ένα χέρι να του πιάνει και να του κατεβάζει βιαίως τον βραχίονα…
Γύρισε απορημένος και τι να δει, αλλά κυρίως τι να ακούσει: τον Σταθόπουλο να του παίρνει το κύπελλο από τα χέρια και να του φωνάζει: «Κάνε μας τη χάρη ρε παλικάρι που ήρθες πριν από έξι μέρες και θέλεις το Κύπελλο. Ασ’ το να το χαρώ εγώ που το λαχταράω δεκαπέντε χρόνια»!
«Αναγέννηση»
«Ζούμε την αναγέννηση της ΑΕΚ η οποία οφείλεται στον Μάκη Αγγελόπουλο» σχολίασε χθες ο Σάλε, κοζάροντας το λαμπυρίζον τρόπαιο του Champions League. Και συμπλήρωσε: «Η πορεία μας μέχρι εδώ είχε πολλά δραματικά στοιχεία και τα θρίλερ μάς έγιναν συνήθεια. Τώρα απέχουμε δυο βήματα από την κορυφή και πρέπει να διαχειριστούμε ψύχραιμα τις καταστάσεις, να παίξουμε με αυτοσυγκέντρωση και να μην επηρεασθούμε αρνητικά από τη μεγάλη επιθυμία μας και από τον ενθουσιασμό και την πίεση του κόσμου. Ούτε οι φίλαθλοι πρέπει να αγχωθούν, εάν τα πράγματα είναι ζόρικα…».
