Τρεις μήνες πίσω. Ακριβώς. 6 Φεβρουαρίου 2018. Η ΑΕΚ παίζει στο κλειστό του ΟΑΚΑ με την Μπαϊρόιτ. Η ΑΕΚ που έχει βρεθεί στο -14 καταφέρνει να γυρίσει το ματς στα 50 τελευταία δευτερόλεπτα. Καθώς είναι πίσω στο σκορ 77-81, με δυο τρίποντα των Βασιλόπουλου, Σάκοτα κερδίζει 83-81. Δεν έφτανε όμως αυτό. Για να περάσει στους 16 του Basketball Champions League έπρεπε η Στρασμπούρ να κερδίσει την Μπάνβιτ και η Βενέτσια την Εστουντιάντες. Οπερ και εγένετο. Με τα σχετικά ρεπορτάζ, στην ένδειξη προσέλευση να αναφέρουν: «Αν και το παιχνίδι ήταν άτυπος τελικός για την ΑΕΚ, στο ΟΑΚΑ δεν βρέθηκαν παραπάνω από 300-350 θεατές». Την Κυριακή στο γήπεδο ήταν 18 και πλέον χιλιάδες κόσμος. Οι ομάδες έχουν ανάγκη από επιτυχίες. Από τίτλους. Κι η ΑΕΚ είχε ανάγκη αυτές τις επιτυχίες. Και στο ποδόσφαιρο και στο μπάσκετ. Αν δεν κερδίζεις, αν δεν διακρίνεσαι, αν δεν είσαι στην κορυφή, ο κόσμος σε ξεχνάει.
Ταλαιπωρήθηκε, επέστρεψε
Δεν αρκεί η αγάπη στη φανέλα. Χωρίς τίτλους η αγάπη ξεθωριάζει. Η φλόγα που συνδέει τον οπαδό με την ομάδα, σβήνει. Οι τελευταίες διακρίσεις της ΑΕΚ ανατρέχουν στην αρχή της νέας χιλιετίας. Κύπελλο Σαπόρτα το 2000, Κύπελλο Ελλάδος το 2001, πρωτάθλημα το 2002. Στα 15 χρόνια που μεσολάβησαν, η ΚΑΕ χρεοκόπησε, η ομάδα ταλαιπωρήθηκε στη Β’ Εθνική, αλλά επέστρεψε. Αυτό συμβαίνει πάντα με τις μεγάλες ομάδες. Οσο χαμηλά κι αν πέσουν κάποια στιγμή θα σηκωθούν. Οπως έγινε και με την ποδοσφαιρική ΑΕΚ. Που πέρασε ακόμα μεγαλύτερη ταλαιπωρία, στα χωράφια της Γ’ Εθνικής. Αλλά, έστω κι ύστερα από 24 χρόνια, επέστρεψε. Κι ως συνήθως δεν εξέλειπαν οι υπερβολές. Τα περί «Βασίλισσας ξανά». Δεν ξανάγινε Βασίλισσα της Ευρώπης η ΑΕΚ. Το Basketball Champions League κατέκτησε (πρώτη φωτογραφία).
Πολύ μεγαλύτερη επιτυχία γι’ αυτή την ΑΕΚ ήταν η κατάκτηση του Κυπέλλου Ελλάδος. Οταν κέρδισε τον Φεβρουάριο στο Ηράκλειο τον Ολυμπιακό. Εχοντας αποκλείσει στον ημιτελικό τον Παναθηναϊκό. Ο βαθμός δυσκολίας ήταν πολύ μεγαλύτερος. Σε σχέση με μία «δεύτερη», μια υποβαθμισμένη διοργάνωση όπως το Champions League. Που δεν παύει βέβαια να είναι ένας ευρωπαϊκός τίτλος. Και το κυριότερο: Να συσπειρώνει τον κόσμο. Να κάνει τους 300 του Φεβρουαρίου με την Μπαϊρόιτ, 18 χιλιάδες με τη Μονακό. Επειδή ακριβώς η ΑΕΚ έχει υπάρξει Βασίλισσα. Επειδή υπάρχει η παρακαταθήκη, η μαγιά του 1968. Κι αυτός είναι ένας άγραφος νόμος στον αθλητισμό. Αν έχεις κάνει κάτι μία φορά, θα το ξανακάνεις. Οπως το έκανε η Λάρισα και ξαναπήρε Κύπελλο, επιστρέφοντας από τη Δ’ Εθνική. Οπως ξαναπήρε Κύπελλο ο Πανιώνιος. Η Πόρτο είχε πάρει το Κύπελλο Πρωταθλητριών το 1987. Το ξαναπήρε σαν Τσάμπιονς Λιγκ με τον Μουρίνιο (δεύτερη φωτογραφία) το 2004. Η ΑΕΚ το ξανάκανε για τρίτη φορά μετά το 1968 και το 2000.
Συνιστούν υπέρβαση
Οι τίτλοι διαμορφώνουν το DNA των ομάδων. Τις ατσαλώνουν. Τις κάνουν να αντέχουν στα δύσκολα. Οι τίτλοι δημιουργούν γενιές οπαδών. Αφήνουν μνήμες. Αφήνουν παρακαταθήκες. Φτιάχνουν παραδόσεις. Η ομάδα του 1968 με Αμερικάνο (φωτογραφία αριστερά), Τρόντζο, Ζούπα κ.λπ. έγραψε Ιστορία. Σε πολύ μικρότερο βαθμό κάνει το ίδιο και η σημερινή ομάδα. Δίνει χαρά στον κόσμο. Κρατάει τη φλόγα που λέγαμε ζωντανή.
Υστερα από 15 χρόνια ξαναφέρνει την μπασκετική ΑΕΚ στην επικαιρότητα. Οι δύο αυτοί τίτλοι, γι’ αυτήν τη συγκεκριμένη ομάδα συνιστούν υπέρβαση. Και ταυτόχρονα, αφετηρία. Σε συνδυασμό με το γήπεδο για να ανέβει επίπεδο και να μπορέσει να γίνει ανταγωνιστική απέναντι σε Παναθηναϊκό – Ολυμπιακό. Οι δύο αυτοί τίτλοι να είναι το εφαλτήριο για να πεταχτεί ακόμα πιο ψηλά.
