Υπάρχουν όμως ζητήματα. Σοβαρά. Που άπτονται της τιμής και της αξιοπρέπειας όσων η κυβερνητική κουτάλα ανέμειξε και όλως τυχαίως είναι πολιτικοί της αντίπαλοι. Αναφέρω ένα του οποίου με κατέστησε κοινωνό ο Ανδρέας Λοβέρδος –εν εξάλλω καταστάσει ομολογώ, και με το δίκιο του θα προσθέσω:
«Πριν από πέντε εβδομάδες», μου είπε, «με πρωτοσέλιδα του φιλοκυβερνητικού Τύπου πληροφορηθήκαμε ότι ανοίγουν οι τραπεζικοί μας λογαριασμοί. Εξ όσων γνωρίζω, σε μια τόσο επείγουσα διαδικασία, το άνοιγμα των λογαριασμών ενός φυσικού προσώπου είναι μια διαδικασία μερικών ωρών, άντε μιας ημέρας. Θέλετε δύο; Δύο. Τριών; Μιας εβδομάδας; Ωραία. Γιατί δεν ανακοινώνουν το αποτέλεσμα αυτής της έρευνας; Γιατί παρατείνουν μια αθλιότητα που στόχο έχει να μας καταστήσει ύποπτους στην ελληνική κοινωνία; Απαιτώ εδώ και τώρα, εντός της σήμερον, από την Εισαγγελία Διαφθοράς να ανακοινώσει το αποτέλεσμα της έρευνας στους τραπεζικούς μας λογαριασμούς. Και αν δεν μου επιτρέπεται να ομιλώ εκ μέρους άλλων, απαιτώ εδώ και τώρα την ανακοίνωση σε ό,τι αφορά τη δική μου περίπτωση».
Δείξε τουλάχιστον ότι σε νοιάζει
Στο μεταξύ και μιας και βρισκόμαστε στο αγαπημένο γήπεδο της κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, τη σκανδαλολογία, να επισημάνω ότι αυτό το υφάκι που έχει εγκαινιάσει το Μέγαρο Μαξίμου περί των καταγγελιών που αφορούν κυβερνητικά στελέχη, τα οποία κατηγορούνται ότι βάζουν το δάχτυλο στο μέλι, διατρέχει πλέον ολόκληρο τον κυβερνητικό τομέα.
Δεν αναφέρομαι στον περίφημο «πολλά βαρύ και όχι» υπουργό Πολάκη και τα όσα κατά καιρούς λέει, με το γνωστό, τόσο ευγενικό και ήπιο ύφος, αναφέρομαι στον ευπρεπή Τσακαλώτο.
Τι αντίδραση είναι αυτή στις νέες καταγγελίες μέσω της εφημερίδας «Παραπολιτικά» αναφορικά με τη μίζα σε στενό του συνεργάτη;
Αντί να παρέμβει ο ίδιος στη Δικαιοσύνη και να απαιτήσει να επιταχυνθεί η ανακριτική διαδικασία για την υπόθεση, ειρωνεύεται, απαξιώνει, γελοιοποιεί, εν τέλει αποφεύγει να απαντήσει επί της ουσίας.
Βαθιά χασμουρητά
Οχι πως με ενδιαφέρει ιδιαίτερα, αλλά είναι τόσο βαρετή η κάθε τόσο αρθρογραφία (να την κάνει ο Θεός) Τσίπρα στην «Εφημερίδα των Συντακτών», που πραγματικά προκαλεί τα πιο βαθιά χασμουρητά. Χρειάζεται μεγάλος κόπος να τη διαβάσεις ώς το τέλος, παρά το γεγονός ότι δεν είναι παραπάνω από 500 λέξεις. Σκληρά ξύλινη γλώσσα, πομπώδεις εκφράσεις, ανούσιες αναφορές, βερμπαλισμοί, υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα και ένα περισπούδαστο ύφος που αποπνέει αλαζονεία, ναρκισσισμό και ψεύτικη αυτάρκεια. Το νόημα του νέου άρθρου του (δημοσιεύθηκε το Σάββατο και η εφημερίδα, φυσικά, το έκανε πρώτο θέμα) είναι ότι έλαχε σε αυτόν και στην κυβέρνησή του να πετύχουν εκεί όπου απέτυχαν όλοι οι προηγούμενοι!
Το παρασκήνιο μιας απόλυσης
Σχεδόν ποτέ δεν επαίρομαι για επιτυχίες της στήλης, αντιθέτως με πολλούς και διαφόρους που αισθάνονται την ανάγκη κάθε τόσο να «ευλογήσουν τα γένια τους». Ο λόγος που δεν το κάνω είναι γιατί ανήκει στον αναγνώστη αυτή η «δουλειά». Εκείνος που σε διαβάζει καθημερινά ή σχεδόν κάθε μέρα είναι αυτός ο οποίος πρέπει και μπορεί να αναγνωρίσει πού και τι διάβασε, και πότε.
Κλείνω την παρένθεση για να πω ότι η απόλυση την Παρασκευή του Λεωνίδα Φραγκιαδάκη από τη θέση του διευθύνοντος συμβούλου της Εθνικής Τράπεζας (απόλυση ήταν και όχι παραίτηση…), την οποία ουσιαστικά είχα προαναγγείλει προ μηνός περίπου, την επομένη δε της ανακοίνωσης του φιάσκου με την πώληση της Εθνικής Ασφαλιστικής, προφανώς δεν κλείνει το θέμα.
Για την υπόθεση αυτή υπάρχουν συγκεκριμένες πολιτικές και ποινικές ευθύνες και πρέπει να αναζητηθούν. Αν ο Φραγκιαδάκης απολύθηκε με τον τρόπο που απολύθηκε γιατί «εμπιστεύθηκε» τους δύο «πέτσινους» ελληνοαμερικανούς επενδυτές Τζον Κουδούνη και Τζον Κάλαμος και δεν απαίτησε εγγυητική επιστολή καλής εκτέλεσης της συμφωνίας, είναι προφανές ότι ως πολύπειρος τραπεζίτης αποκλείεται να το έκανε μόνος του. Χωρίς «έμπνευση». Κάποιος το ζήτησε. Ποιος ήταν αυτός; Και το ζήτησε απλώς ή το απαίτησε από τον τέως διοικητή;
Ο ορισμός της απιστίας
Το δεύτερο ζήτημα που υπάρχει σχετικά με την υπόθεση της πώλησης της Εθνικής Ασφαλιστικής είναι ότι οι «πέτσινοι» επενδυτές από την… Αστόρια είχαν συμφωνήσει να εξαγοράσουν το 75% της εταιρείας αντί του ποσού των 718,5 εκατ. ευρώ. Ποιος μπορεί να διανοηθεί ότι ο καινούργιος αγοραστής θα την πάρει με έστω ένα ευρώ λιγότερο; Το λέω αυτό διότι στην «πιάτσα» ακούγονται διάφορα, σύμφωνα με τα οποία υπάρχει μεν ενδιαφέρον από κινέζους επενδυτές, αλλά όχι σε αυτό το ύψος. Και πως θα την εξαγόραζαν ευχαρίστως με 80-100 εκατ. λιγότερα, εκεί, γύρω στα 630 εκατ.
Ενας φάκελος για την «Πυθία»
Στα απόνερα της υπόθεσης «Πυθία», της απίθανης σκευωρίας που στήθηκε εντός και εκτός ΕΥΠ (προκειμένου να εμφανιστεί ότι ο Καραμανλής δεν απέδρασε, αλλά αποχώρησε εκβιαζόμενος, ώστε να πάμε σε εκλογές, να έρθει ο Γιώργος και να χρεοκοπήσει τη χώρα για να μπούμε στα Μνημόνια –ουφ…), ενημερώνω ότι δέχθηκα χθες υπό ανωνύμου Ελληνος φάκελο με πλήθος στοιχείων που αφορούν τη σκευωρία. Επειδή περιέχει διάφορα χαρτιά, πρέπει να τα μελετήσω προσεκτικά, να δω τι προσκρούει σε ποινικά θέματα και μετά να γράψω. Το οποίο σημαίνει ότι θα υπάρξει οπωσδήποτε συνέχεια –ας μη νομίζουν ορισμένοι ότι το τελειώσαμε το θέμα το Σάββατο. Οχι…
Λάσπη μετά θάνατον
Και κάτι τελευταίο, αλλά όχι έσχατο από πλευράς σημασίας. Είθισται στη χώρα αυτή να τηρείται ένας άγραφος κανόνας που θέλει να σεβόμαστε αυτούς που δεν βρίσκονται πλέον μεταξύ μας. Στη ζωή. Και μπορεί σε διάφορες περιπτώσεις «οι νεκροί να (μη) δεδικαίωνται», αλλά υπάρχουν περιπτώσεις για τις οποίες δεν τίθεται, από κανέναν, το παραμικρό ζήτημα. Υπό την έννοια αυτή, οφείλω να προειδοποιήσω ότι η άθλια προσπάθεια που καταβάλλεται από διάφορους συριζαίους να ριχτεί λάσπη, μετά θάνατον, στον ακέραιο Λάμπρο Κανελλόπουλο, πρόεδρο μέχρι τον θάνατό του του ελληνικού τμήματος της UNICEF, θα πέσει στο κενό. Οσοι γνώρισαν τον Λάμπρο και ξέρουν πόσο λιτά έζησε, είναι βέβαιο ότι δεν θα αφήσουν να περάσει αυτή η προσπάθεια. Γιατί πρόκειται για ντροπή!
