Την περασμένη Κυριακή, ο Γιάννης Ραγκούσης διοργάνωσε εκδήλωση με ομιλητές όλους τους θιασώτες τής με το ζόρι μετατροπής του ΣΥΡΙΖΑ σε κόμμα δήθεν της σοσιαλδημοκρατίας (Μουζέλη, Μαραντζίδη, Μοσχονά, Σωτηρέλη). Στόχος, ο εξωραϊσμός ενός κόμματος που δόξασε και συνεχίζει να δοξάζει τον αμοραλισμό, την περιφρόνηση και την εργαλειοποίηση των θεσμών, τον έλεγχο του Τύπου και της Δικαιοσύνης, την κοροϊδία και τον διχασμό, το κοινωνικό μίσος. Αλλά όχι μόνο.
Τι διεκδικεί ο Ραγκούσης; Το εκφράζει μέσω του καθηγητή Νίκου Μουζέλη, ο οποίος επιχαίρει για «τη στροφή Τσίπρα προς την ευρωζώνη» και πιστεύει ότι «η δαιμονοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ εξηγείται από το ότι το παλαιοκομματικό κατεστημένο θεωρεί πως με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ χάνονται κεκτημένα που τους ανήκουν δικαιωματικά».
Θέσεις προβληματικές. Από πότε ένα κόμμα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ ετεροπροσδιορίζεται με βάση μια ευκαιριακή μετατόπιση –την αναγκαία πιρουέτα έπειτα από το καταστροφικό δημοψήφισμα; Πόθεν η βεβαιότητα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ εκπροσωπεί το «καινούργιο», όταν μάλιστα διαπρέπει κυρίως στο πιο παλιό των παλαιών, στην πελατειακή χρήση του κράτους; Και το χειρότερο: Από πού κι ώς πού ακυρώνεται η επιθυμία ενός κόμματος, όπως το ΚΙΝΑΛ, να επιδιώκει τη μεγέθυνσή του, όταν προέκυψε ακριβώς εξαιτίας αυτού του αιτήματος από έναν ευρύτερο χώρο του Κέντρου και της Κεντροαριστεράς;
Ο Μουζέλης, στην εκδήλωση του Ραγκούση, παρουσίασε ως αναγκαιότητα τη συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ – ΚΙΝΑΛ επειδή «μπορεί να ανεβάσει το επίπεδο των στελεχών επ’ ωφελεία και των δύο». Στην ουσία, δηλαδή, πρότεινε την απορρόφηση από τον ΣΥΡΙΖΑ μέρους ή και όλου του ΚΙΝΑΛ (πλην των δεδομένων «κακών», Βενιζέλου, Λοβέρδου και κάποιων ακόμα), με αντάλλαγμα τη νομή της εξουσίας. Καρέκλες υπάρχουν.
Δεν αμφιβάλλω ότι πολλοί θα σπεύσουν να αποδεχτούν την πρόταση, οι καρέκλες είναι πάντα ελκυστικός στόχος. Ο Ραγκούσης που τη μεταφέρει, με σχεδόν μηδενική απήχηση στις κομματικές διεργασίες, συμπεριφέρεται όχι απλώς ως επικεφαλής συνιστώσας του ΚΙΝΑΛ αλλά ως προπομπός απορρόφησής του από το εξουσιαστικό σύστημα ΣΥΡΙΖΑ. Και μάλλον δεν είναι ο μόνος.
Στην πορεία για το ενιαίο κόμμα, η Φώφη Γεννηματά έκανε πολλά λάθη. Κυριότερο; Αποδεχόμενη μια υδροκέφαλη και ματαιωμένη στην πράξη Κεντρική Επιτροπή διορισμένων και πλάι της μια ηγεσία από επικεφαλής μηχανισμών, μετέτρεψε το κόμμα από αυτοπροσδιοριζόμενο δημοκρατικό μηχανισμό με κεντρικούς στόχους σε άθυρμα εξουσιαστικών ομάδων με συχνά ετερόκλητους στόχους. Μόνη τα μπέρδεψε, μόνη ας τα ξεμπερδέψει.