Συνήθως οι κοινωνίες χωρίζονται σε δυο κατηγορίες πολιτών.
Σε εκείνους που νομίζουν ότι η κυβέρνηση τα κάνει καλά και επιθυμούν να συνεχιστεί ο βίος της ώστε να ολοκληρώσει την καλοσύνη.
Σε εκείνους που θεωρούν ότι η κυβέρνηση κάνει ζημιά και επιδιώκουν εκλογές μια ώρα αρχύτερα ώστε να φύγει η κυβέρνηση και να περιοριστεί η ζημιά.
Και οι δυο απόψεις είναι απολύτως θεμιτές. Δημοκρατία έχουμε.
Αλλά τρίτη κατηγορία δεν μπορώ να φανταστώ.
Οταν λοιπόν ο Βούτσης δηλώνει «έκπληξη» επειδή η Φώφη ζήτησε εκλογές, δεν κατάλαβα τι δεν καταλαβαίνει. Τον είχε διαβεβαιώσει κανείς ότι η Φώφη στηρίζει την κυβέρνηση και επιθυμεί να ολοκληρώσει το έργο της;
Αλλά τουλάχιστον ο Βούτσης κάνει τη δουλειά του. Θέλει να παραμείνει Πρόεδρος της Βουλής. Μέσα στην απελπισία του, μέχρι Ραγκούση πήγε να ακούσει!
Οι άλλοι; Αβυσσος η ψυχή των ανθρώπων.
Ο γραμματέας του ΣΥΡΙΖΑ δηλώνει ότι «είναι παντελώς ανεύθυνο, εθνικά επιζήμιο και σφόδρα μικροκομματικό να ζητεί κανείς εκλογές σε μια τέτοια στιγμή».
Ο γραμματέας δηλαδή του κόμματος που πριν από τρία χρόνια και «σε τέτοια στιγμή» όχι μόνο ζήτησε εκλογές, αλλά έριξε την κυβέρνηση για να γίνουν εκλογές και να μας χρεώσουν μια εκατοστάρα δισ.
Ειλικρινά δεν ξέρω αν είναι πλεόνασμα θράσους ή έλλειμμα ντροπής!
Την ίδια στιγμή όμως πώς γίνεται κάποιοι της αντιπολίτευσης να ισχυρίζονται ότι «δεν είναι εθνικά επωφελές να σηκώνουμε ζητήματα εκλογών» διότι «η εκλογολογία βλάπτει τη χώρα σε μια εξαιρετικά κρίσιμη συγκυρία»;
Διότι δεν μπορεί να θεωρείς ότι η κυβέρνηση πρέπει να φύγει διότι «χρειάζεται μια μεγάλη πολιτική αλλαγή» αλλά ταυτοχρόνως να μείνει για να ολοκληρώσει την θητεία της. Δηλαδή πώς θα έρθει η πολιτική αλλαγή με την ίδια κυβέρνηση και χωρίς εκλογές; Με κλήρο;
Μια εξήγηση είναι ότι δεν ξέρουν τι λένε.
Η άλλη ότι φοβούνται τις εκλογές. Οχι για τον Τσίπρα ή τον Μητσοτάκη αλλά για πάρτη τους. Και προσπαθούν να πιάσουν άκρες –όπου μπορούν και όπως μπορούν…
Αντιλαμβάνονται ότι δεν έχουν μέλλον στην ενωμένη Κεντροαριστερά και από κηπουροί του ΓΑΠ μετατρέπονται με ευκολία σε μαζορέτες του Τσίπρα.
Τόσο απλό. Και τόσο ανέντιμο.
Διότι ουδείς τους εμποδίζει να πολιτευτούν με όποιον θέλουν ανοιχτά και καθαρά. Αποτελεί δημοκρατικό δικαίωμά τους.
Αντιθέτως, ο ρόλος της «παράγκας» μέσα στην παράταξή τους είναι όχι μόνο επιλήψιμος αλλά και φαύλος.
Αλλωστε, είτε αρέσει είτε δεν αρέσει, οι εκλογές έχουν μπει στο τραπέζι. Είναι θέμα χρόνου.
Και η ψήφος κρίνεται από μεγάλα κοινωνικά ρεύματα και όχι από προοδευτικές αρλούμπες ή μικροπολιτικούς ιντριγκαδόρους.
