Διαβάζω ότι ο πρόεδρος του Ολυμπιακού Βαγγέλης Μαρινάκης θύμωσε και θέλει να πάρει τη σκούπα και να διώξει όλους τους παίκτες της ομάδας, τους οποίους θεωρεί υπεύθυνους για την απογοητευτική χρονιά της. «Υπεύθυνους» είπα; Λάθος. Υπεύθυνο θεωρεί τον εαυτό του που τους χρυσοπλήρωσε: οι ίδιοι απλά αποδείχθηκαν κατώτεροι των περιστάσεων. Υπερβάλλει; Για να δούμε αν αξίζει τον κόπο να κρατήσει κάποιους.
Αμυνα
Αφήνω στην άκρη τον Προτό –ευτυχώς που υπήρχε. Στην άμυνα φέτος αγωνίστηκαν ο Ελαμπντελαουί, ο Κούτρης, ο Μποτία, ο Ενγκελς, ο Σισέ, ο Χατζησαφί, ο Ιγκορ, ο Νικολάου –ο Μίλιτς, ο Βούκοβιτς και ο Φιγκέιρας ήδη έφυγαν. Ο Κούτρης είχε μια βελτίωση. Ο Νικολάου είναι μικρός. Ο Σισέ κάτι καλό έδειξε: έβαλε και τρία γκολ. Ο Ενγκελς ίσως είχε προβλήματα προσαρμογής. Ο Χατζησαφί και ο Ιγκορ αγωνίστηκαν λίγο. Ο Μποτία είναι καλό παιδί και αγαπάει την ομάδα, εκτός από τη Γλυφάδα και τη νυχτερινή ζωή της Αθήνας. Ας πούμε ότι όλοι προσπάθησαν. Μόνο που στο τέλος του πρωταθλήματος ο Ολυμπιακός έχει δεχθεί 28 γκολ κι έχει χειρότερη άμυνα από την ΑΕΚ, τον ΠΑΟΚ, τον Ατρόμητο και τον Αστέρα. Εχει μάλιστα δεχθεί τα ίδια γκολ με τον ΠΑΟ που φέτος είχε τη χειρότερη χρονιά της ιστορίας του! Πώς να τους κρατήσεις όλους αυτούς;
Ελειπαν
Στη μεσαία γραμμή οι προπονητές είχαν ένα σωρό επιλογές, μόνο που οι παίκτες που έλειπαν ήταν πάντα οι καλύτεροι από όσους έπαιζαν. Δεν έπαιζε ο Ρομαό; Ελεγαν όλοι ότι το πρόβλημα ήταν τεράστιο. Επαιζε; Εφταιγε που έλειπε ο Ταχτσίδης. Επαιζαν μαζί ο Ρομαό κι ο Ταχτσίδης; Η ομάδα ήταν αργή και προβλέψιμη. Δεν έπαιζαν; Ηταν light και η άμυνα υπέφερε. Γενικά οι μέσοι διακρίθηκαν όταν έλειπαν. Ο Ανδρούτσος είναι λέει «οκτάρι» κι έφταιξε για την κακή χρονιά του ότι δεν αγωνίστηκε πολύ στη θέση του. Ο Ζιλέ ήταν αρκετά καλός –κυρίως στο γκολφ, στη Γλυφάδα έχουν όλοι να το λένε ότι μιλάμε για έναν κύριο. Τον Μάρτινς τον είδαμε φέτος λίγο, αλλά αποκλείεται να τον αδίκησαν τέσσερις προπονητές. Ο Οφόε είχε πρόβλημα γιατί του έκλεψαν το σπίτι –η αλήθεια είναι πως ήρθε με το ζόρι. Κι ο Φορτούνης, μακριά από το Γεώργιος Καραϊσκάκης ειδικά, απέφευγε να προβληματίσει τους αντιπάλους για να μη θυμώσουν: έχει λίγη αλλεργία στο σκληρό παιχνίδι δυστυχώς. Κρατάς κάποιον από όλους αυτούς; Ισως. Αλλά θέλει πολλή σκέψη.
Εμενίκε
Ο Ολυμπιακός είχε την πρώτη επίθεση του πρωταθλήματος κι αυτό θα ‘πρεπε να είναι παράσημο για τους επιθετικούς του, αλλά δεν είναι έτσι ακριβώς. Ο Εμενίκε και ο Καρσελά πέρασαν και δεν ακούμπησαν: ο πρώτος κάνει καριέρα κοροϊδεύοντας τον κόσμο –τα ίδια έκανε και πέρυσι στην Τουρκία, αλλά και φέτος στη Λας Πάλμας. Αλλά ας μιλήσουμε για όσους έμειναν.
Επίθεση
Στα ντέρμπι, στα οποία φέτος κρίθηκαν όλα, έβαλε ένα γκολ ο Ανσαριφάρντ (με την ΑΕΚ στο Γεώργιος Καραϊσκάκης) κι ένα ο Μάριν (με την ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ –το δεύτερο ο Οφόε). Με τον ΠΑΟ σκόραρε ο Φορτούνης με πέναλτι στο Φάληρο και με τον ΠΑΟΚ ο Ενγκελς. Ο Σάββας Θεοδωρίδης, που στην Τούμπα πήρε την ομάδα κι έφυγε όταν χτύπησε ο Γκαρσία, είχε μεγαλύτερη επιθετική παραγωγή από όλους: δικό του ήταν τότε το 0-3. Ο Σεμπά έφυγε έχοντας σκοράρει τελευταία φορά πέρυσι. Ο Πάρντο κανείς δεν θυμάται πότε έβαλε γκολ. Ο Τζούρτζεβιτς σε προβληματίζει για το πώς πέτυχε 30 γκολ στο σερβικό πρωτάθλημα πριν έρθει εδώ. Ο Μιραλάς έφυγε χωρίς κανένας να καταλάβει πότε ήρθε. Γκολ έβαλαν με αντιπάλους τους μικρούς ο Ανσαριφάντ και ο Μάριν, αλλά είναι δύσκολα παιδιά και οι δυο. Ο Πέρσης είναι καλός παίκτης, αλλά μοιάζει να περνά φάση διαρκούς ερωτικής απογοήτευσης: δεν χαμογελάει ποτέ. Ο Γερμανός μπορεί να τσακωθεί και με την καρέκλα που κάθεται. Ενα χρόνο τώρα όλοι κάνουν την νταντά του –όποιος προπονητής τον άφησε έξω σε αγώνα έχασε τη θέση του από τις κατάρες. Πιθανότατα αυτός και ο Καρίμ είναι οι μόνοι που θα είχαν θέση σε έναν καλό Ολυμπιακό, αλλά ποιος βάζει το χέρι του στη φωτιά ότι του χρόνου θα έχουν διαφορετική συμπεριφορά; Ειδικά ο Μάριν να αλλάξει μυαλά μού φαίνεται δύσκολο και είναι κρίμα γιατί πιθανότατα είναι ο πιο καλός δημιουργός που είχε φέτος ο Ολυμπιακός. Τον κρατάς; Κι αν ναι, δεν πρέπει εκτός από προπονητή να έχεις στα αποδυτήρια και ψυχίατρο;
Αστερίσκους
Δυστυχώς η ψυχρή λογική λέει πως είναι δύσκολο παίκτες που τα έκαναν τόσο χάλια στη διάρκεια μιας σεζόν να γίνουν ξαφνικά καλοί στην επόμενη. Μόνο που στο συμπέρασμα θα βάλω δυο αστερίσκους: ο ένας αφορά τις υπερβολικά πολλές αλλαγές προπονητών και ο δεύτερος τη διαιτητική αντιμετώπιση που είχε φέτος ο Ολυμπιακός. Τίποτα από τα δυο δεν αποτελεί άλλοθι, αλλά και τα δυο πρέπει να συνεκτιμηθούν.
Φωτιά
Η δική μου εντύπωση είναι ότι ο Ολυμπιακός είχε φέτος περισσότερους παίκτες από όσους χρειαζόταν και ότι δεν είχε προσωπικότητες που να πέσουν στη φωτιά για το χατίρι της ομάδας: το πρόβλημα ήταν η ποσότητα και η έλλειψη προσωπικότητας, όχι τόσο η ποιότητα. Ο Μιραλάς δεν έγινε ξαφνικά παλαίμαχος. Ο Οφόε είχε στιγμές που έκανε τη διαφορά. Ο Πάρντο κι ο Φορτούνης δεν ξέχασαν την μπάλα. Ο Ανσαριφάρντ έχει μια καλή σχέση με τα δίχτυα. Ο Καρσελά πήγε στο Βέλγιο κι αμέσως έκανε σπουδαία ματς. Ο Σεμπά, όταν είχε προπονητές που τον ήξεραν και τον πίστευαν (Σίλβα, Μπέντο), πρόσφερε ό,τι μπορούσε. Ομως φέτος ο Ολυμπιακός άλλαξε τέσσερις προπονητές κι αυτό από μόνο του δείχνει πως χάθηκε η απαραίτητη σειρά. Η έλλειψη μπούσουλα έβγαλε στο φως αδυναμίες προσωπικότητας: ο Ολυμπιακός δεν είχε ηγέτες –παίκτες είχε πιο πολλούς από όσους χρειαζόταν. Για αυτό και το τι θα γίνει του χρόνου έχει ενδιαφέρον: το φετινό πρωτάθλημα αποδεικνύει πως δεν φτάνει να έχεις ούτε πολλούς, ούτε απλά ποιοτικούς παίκτες. Θες μαχητές και θες και παίκτες έτοιμους στα δύσκολα να κάνουν το κάτι παραπάνω. Κυρίως γιατί και του χρόνου κάθε διαιτητικό λάθος εις βάρος του Ολυμπιακού θα παρουσιάζεται ως σημάδι εξυγίανσης.
Χαρακτήρας
Ο Μαρινάκης λέει θα τους διώξει όλους: θα το κάνει. Η απορία μου είναι ποιος θα διαλέξει τους επόμενους και ποιος θα καταφέρει να φτιάξει μια ομάδα διαλέγοντας όχι απλά καλούς παίκτες, αλλά παίκτες με προσωπικότητα και χαρακτήρα. Αυτό ήταν που έλειψε στον φετινό Ολυμπιακό.
