Πρόγραμμα αντί για πόλωση. Λελογισμένη παροχολογία απέναντι σε μια σκανδαλολογία που δεν εξαιρεί ούτε τα γυναικόπαιδα. Οπως και να το πει κανείς, η ηγεσία της ΝΔ φαίνεται να έχει τη σωστή επιλογή: ένας εν αναμονή πρωθυπουργός δεν κάθεται να κυλιστεί στη λάσπη. Εχει ήδη προβάρει το κοστούμι του για το Μαξίμου. Και έχει κάθε λόγο να θέλει να το κρατήσει στην ντουλάπα του ατσαλάκωτο και καθαρό μέχρι την ημέρα της ορκωμοσίας.
Περισσότερη σημασία όμως από τη στρατηγική έχει η ίδια η ουσία. Οχι πώς «παίζει» τον αντίπαλό του ο Κυριάκος Μητσοτάκης, αλλά τι υπόσχεται για να τον διαδεχθεί. Τι περιλαμβάνει αυτή η, ας πούμε, λελογισμένη παροχολογία. Στο συνέδριο του Συνδέσμου Επιχειρήσεων Πληροφορικής και Επικοινωνιών ο πρόεδρος της ΝΔ είπε ότι θα αλλάξει το κοκτέιλ φόρων – εισφορών. Στους κτηνοτρόφους με τους οποίους συναντήθηκε στην Καρδίτσα υποσχέθηκε μείωση της φορολογίας από 22% σε 9%. Από την Καρδίτσα, πάλι, δεσμεύτηκε για ένα δισ. ευρώ ως ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα σε 800.000 πολίτες.
Ωραία, αλλά γίνεται; Και έπειτα, αυτό είναι όλο; Ή αυτή δεν είναι παρά η αρχή ενός προγράμματος, ενός ακόμη γενναιόδωρου προγράμματος, που θα καλλιεργήσει μεγάλες προσδοκίες στο εσωτερικό και θα εντείνει την καχυποψία στο εξωτερικό απέναντι σε ένα πολιτικό σύστημα που, από την εθνικολαϊκιστική έως την πιο φιλελεύθερη εκδοχή του, δεν έχει μάθει να πολιτεύεται χωρίς να υπόσχεται; Το ερώτημα έχει αξία για μια κρίση που μπορεί να περιγραφεί και με τα τοπόσημα των υποσχέσεων που διαψεύστηκαν: Ζάππειο Ι, Ζάππειο ΙΙ, πρόγραμμα Θεσσαλονίκης. Τα πάντα έχουν δοθεί ως υπόσχεση στους πάντες. Για να γίνουν σκόνη στους μύλους της χαμένης εμπιστοσύνης.
