Με τον τρόπο που χειρίζεται τη μεταναστευτική κρίση η κυβέρνηση δείχνει να πιστεύει ότι το πρόβλημα θα πάψει να υπάρχει όχι εάν λυθεί αλλά εάν η ίδια το αγνοήσει και εάν –συνεκδοχικά –χαθεί από τον ορίζοντα της κοινωνίας. Σε αυτήν ακριβώς λογική του στρουθοκαμηλισμού εδράζεται και η απόφασή της να απαγορεύσει στους εκπροσώπους του Τύπου την είσοδο στους καταυλισμούς, να τους απαγορεύσει δηλαδή να καταγράψουν και να ενημερώσουν τους πολίτες για τις συνθήκες στις οποίες διαβιούν συνάνθρωποί τους.
Ομως το πρόβλημα είναι εδώ. Και είναι έντονο όσο άλλοτε –αν όχι περισσότερο: αυτή τη φορά οι αυξημένες προσφυγικές ροές έρχονται να προστεθούν στην εκρηκτική κατάσταση που επικρατεί στα περισσότερα κέντρα φιλοξενίας με τα αιματηρά επεισόδια ανάμεσα στους φιλοξενούμενους να υπενθυμίζουν τις απαράδεκτες συνθήκες διαμονής. Γιατί δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι οι απάνθρωπες αυτές συνθήκες είναι η γενεσιουργός αιτία των κρουσμάτων της βίας στα Λαγκαδίκια Θεσσαλονίκης, στην παλιά βιομηχανική ζώνη της Πάτρας και αλλού.
Η κυβέρνηση δεν μπορεί ασφαλώς να λύσει μόνη της το πρόβλημα. Είναι όμως υπόλογη για το γεγονός ότι έκανε και εξακολουθεί να κάνει ελάχιστα τόσο για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες όσο και για τα νησιά που τους υποδέχονται. Είναι διπλά υπόλογη επειδή το εμπόριο ευαισθησίας και ανθρωπισμού, στο οποίο επιδιδόταν όταν ήταν στην αντιπολίτευση, έδωσε τη θέση του στην πλήρη αδιαφορία. Το πρόβλημα όμως κραυγάζει –είναι αδύνατον να μην ακουστεί όσο και αν η στρουθοκάμηλος κρύψει το κεφάλι της στην άμμο.
