Στα της Ελλάδας ίσως πέρασε στα ψιλά, αλλά στα ευρωπαϊκά έχει σημειολογία και σημασία. Τον περασμένο μήνα, και συγκεκριμένα στις 13 Απριλίου, στη Λισαβόνα τρία πρόσωπα της Αριστεράς συναντήθηκαν και υπέγραψαν ένα σύμφωνο με το οποίο καλούσαν τους λαούς της Ευρώπης να ενωθούν με στόχο την οικοδόμηση ενός διεθνούς πολιτικού κινήματος, λαϊκού και δημοκρατικού, για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων και τη λαϊκή κυριαρχία, που, όπως τόνισαν, «απειλείται από μια αποτυχημένη πολιτική που μας οδηγεί κατευθείαν στην καταστροφή».
ΕΝΑΣ ΦΙΛΟΣ ΑΠ’ ΤΑ ΠΑΛΙΑ. Ο ηγέτης της Ανυπότακτης Γαλλίας Ζαν – Λικ Μελανσόν, του Podemos Πάμπλο Ιγκλέσιας και του Μπλόκου της Αριστεράς Καταρίνα Μαρτίνεζ δεν αποσαφήνισαν αν στην αποτυχημένη πολιτική που περιέγραψαν στο κείμενό τους περιλαμβάνουν και την κυβερνώσα Αριστερά της Ελλάδας. Ο Γάλλος της παρέας, σίγουρα ναι. Κι αυτό, αφού πίσω από τις γραμμές της παραπάνω κεντρικής πρωτοβουλίας λίγοι διέκριναν την προσπάθεια του Μελανσόν –που διατηρεί εξαιρετικές σχέσεις με την επικεφαλής της Πλεύσης Ελευθερίας Ζωή Κωνσταντοπούλου –να δημιουργήσει όρους συσπείρωσης της Ευρωπαϊκής Αριστεράς με τον ίδιο στο κέντρο του νέου αστερισμού. Και με κάτι ακόμη σοβαρότερο: χωρίς να υπολογίζει τον ΣΥΡΙΖΑ ως μέλος αυτού του νέου πόλου. Δεν έμεινε εξάλλου απαρατήρητο από πολλές πλευρές, με πρωτοβουλία του ίδιου, πως επιχειρήθηκε η αποβολή του ΣΥΡΙΖΑ από το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ) πριν από λίγο καιρό. Οργανωτικά ο Γάλλος έχασε. Πολιτικά όμως καταγράφει μια κινητικότητα και, όπως όλα δείχνουν, θα επαναλάβει την προσπάθεια. Αυτήν τη φορά όχι στο εσωτερικό του ΚΕΑ, στο οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε ιδρυτικό μέλος, αλλά στα ευρύτερα κινήματα της Ευρώπης. Για την ακρίβεια, ο ηγέτης της Ανυπότακτης Γαλλίας, άλλοτε φίλος του ΣΥΡΙΖΑ, θέλει να διασπάσει το ΚΕΑ και να δρομολογήσει για αυτό μια πιο ευρωσκεπτικιστική πορεία.
ΠΟΖΕΣ ΚΑΙ ΠΡΟΔΟΜΕΝΑ ΙΔΑΝΙΚΑ. Σε αυτό το πλαίσιο και στην κατεύθυνση να ενισχυθούν οι φυγόκεντρες δυνάμεις στο εσωτερικό της Αριστεράς, στα τέλη του 2017 το Κόμμα της Αριστεράς (Parti de Gauche) της Γαλλίας ζήτησε την αποβολή του ΣΥΡΙΖΑ από την εν λόγω ευρωομάδα, με το σκεπτικό των γάλλων συντρόφων ότι έχει προδώσει τα ιδανικά της Αριστεράς. Μάλιστα, το φλερτ Τσίπρα με Μακρόν δεν πέρασε απαρατήρητο αφού οι ίδιοι θεωρούν τον γάλλο πρόεδρο επίσης διαχειριστή και «δεξιό πολιτικό» στην υπηρεσία μιας νεοφιλελεύθερης Ευρώπης. Παράλληλα, οι πόζες Τσίπρα με τους Ευρωπαίους Σοσιαλιστές και το γεγονός πως έχει πάει ως παρατηρητής στη Σύνοδο του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος βάρυναν ακόμη περισσότερο στην επιλογή των Γάλλων και στην πρόταση που κατέθεσαν. Βεβαίως, η κίνηση Μελανσόν δεν έφερε καρπούς, αφού το θέμα μπορεί να μπήκε στην ημερήσια διάταξη, αλλά τελικώς δεν ψηφίστηκε από τα άλλα κόμματα και ο ΣΥΡΙΖΑ παρέμεινε μέλος του ΚΕΑ. Για την ακρίβεια, μετά την πρόταση αποπομπής ακολούθησε ένα ιδιότυπο λόμπινγκ από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που κινούνται και έξω με άνεση (Γιάννης Μπουρνούς, Νεκτάριος Μπουγδάνης, Λευτέρης Στουκογεώργος, Νατάσσα Θεοδωρακοπούλου, Ολγα Αθανίτη). Βοήθησε πως παράλληλα είχαν ήδη αναπτυχθεί επαφές με διάφορα κόμματα, με άξονα τις επόμενες ευρωεκλογές (2019).
Η ΒΟΗΘΕΙΑ ΤΟΥ ΑΚΕΛ. Στη Βιέννη, λοιπόν, και στην εαρινή σύνοδο που διεξήχθη η συνεδρίαση του ανώτατου οργάνου του ΚΕΑ, από τα 26 πλήρη μέλη συμμετείχαν τα 21, ενώ ομόφωνα τα 20 ψήφισαν για τη μη αποπομπή του ΣΥΡΙΖΑ. Μόνον οι Ελβετοί (Κόμμα Εργαζομένων Ελβετίας) απείχαν αφού, όπως είπαν, δεν πρόλαβαν να συζητήσουν το θέμα στα δικά τους κομματικά όργανα. Αρωγό βρήκε ο ΣΥΡΙΖΑ στο ΑΚΕΛ (Κύπρος) και στο μολδαβικό (Κόμμα των Κομμουνιστών της Δημοκρατίας της Μολδαβίας). Και τα δύο υπενθύμισαν τη δική τους κυβερνητική πείρα και τις δυσκολίες στο συγκεκριμένο ευρωπαϊκό και κοινωνικό πλαίσιο. Κοινώς, βρήκαν δικαιολογητικά για τον ΣΥΡΙΖΑ και την ασκούμενη πολιτική του. Ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται πως έχει αποκτήσει μια νέα πτέρυγα στο εσωτερικό της Αριστεράς, που δεν είναι πια φιλική μαζί του.
