Κατάτμηση της Β’ Αθηνών, μια διαχρονική υπόσχεση του πολιτικού συστήματος. Την έχουν ζητήσει σχεδόν όλοι. Την έχουν προαναγγείλει πολλοί. Προσφάτως και ο ΣΥΡΙΖΑ μέσω του κομματικού του εντύπου. Το επικρατέστερο, λέει, από τα σχέδια που βρίσκεται στο συρτάρι του πρωθυπουργικού γραφείου περιλαμβάνει το σπάσιμο της μεγαλύτερης εκλογικής περιφέρειας της χώρας σε τρεις τομείς. Η επίσημη αντίδραση της αντιπολίτευσης ήταν κάτι σε στυλ συμφωνούμε επί της αρχής, αλλά το εκλαμβάνουμε ως μια ακόμη παγίδα που προσπαθεί να στήσει το Μαξίμου. Για τη ΝΔ, ας πούμε, είναι προφανές ότι αποπειράται να εργαλειοποιήσει τις εκλογικές αναμετρήσεις που έρχονται. Για το Κίνημα Αλλαγής, πάλι, είναι εμφανές πως οι συριζαίοι βρήκαν νέους τρόπους να τους κορτάρουν. Βέβαια, οι μεν δεν φαίνονται διατεθειμένοι να προσφέρουν τις ψήφους που απαιτούνται για να φτάσει η συμπολίτευση τις 200. Οι δε, που είναι κάπως πιο ανοιχτοί στην περίπτωση που η κατάτμηση έρθει μόνη της –χωρίς, δηλαδή, την απλή αναλογική –δεν αρκούν. Κι οι άμεσα ενδιαφερόμενοι, οι βουλευτές της Β’ Αθηνών, πώς τη βλέπουν;
Απειλές
Οντως κάποιοι έχουν κατά καιρούς ταχθεί υπέρ. Θεωρητικά τουλάχιστον. Οσοι, όμως, έχουν δει το επάγγελμα του πολιτικού από μέσα δεν δηλώνουν βέβαιοι ότι εκείνοι που δοκιμάζουν την πολιτική τους τύχη στην αχανή περιφέρεια θα επιθυμούσαν πραγματικά το σπάσιμό της. Γιατί; Οσο και να ακούγεται παράδοξο, προσφέρει κάποια πλεονεκτήματα σε όποιους έχουν ήδη τρέξει για μια προεκλογική εκστρατεία από τους κυριλέ δρόμους των ΒΠ μέχρι τις δυτικές συνοικίες και τους δήμους του παραλιακού μετώπου. Με κυριότερο αυτών πως δύσκολα την επιλέγουν οι νεοεισερχόμενοι στην πολιτική για οικονομικούς λόγους. Σύμφωνα με άνθρωπο που έχει κυνηγήσει τον σταυρό εκεί, «χρειάζεσαι ως μίνιμουμ μπάτζετ 25.000 ευρώ για να ξεκινήσεις καμπάνια». Αυτή δεν είναι, ωστόσο, η μοναδική αιτία για να διαφωνούν με την κατάτμησή της. Αν έσπαγε στα τρία, τότε οι τοπικοί άρχοντες του κάθε τομέα θα μπορούσαν να αναδειχθούν σε σοβαρούς αντιπάλους για τους νυν βουλευτές. Για να το πούμε με ένα γαλάζιο παράδειγμα, ο Πατούλης θα ήταν απειλή για όποιον νεοδημοκράτη επέλεγε να κατέβει στον Βόρειο Τομέα.