Στη μεταμνημονιακή εποχή επανέρχεται ως κυρίαρχη η πολιτική αντίθεση πρόοδος – συντήρηση. Αναλογικά της έννοιας συντελεσμένο έθνος του αείμνηστου Σβορώνου, είναι απαραίτητο να εισαγάγουμε στην πολιτική μας ανάλυση την έννοια της συντελεσμένης προοδευτικής παράταξης. Της ιστορικά και κοινωνικά συντελεσμένης προοδευτικής παράταξης. Συντελεσμένη υπό την έννοια ότι η δημιουργία της έχει ήδη συντελεστεί από την εποχή του Ελευθέριου Βενιζέλου, από την εποχή των πολιτικών αγώνων της Αριστεράς εναντίον του δεξιού παρακράτους. Συντελεσμένη προοδευτική παράταξη με δική της συνείδηση. Συνείδηση παράταξης. Με σταθερά εκφρασμένη βούληση πολιτικής αυτονομίας έναντι της επίσης συντελεσμένης συντηρητικής παράταξης.
Η αυτονομία του Κινήματος Αλλαγής, επόμενως, δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται ως εάν να είναι μία ανιστόρητη, μία απολίτικη έννοια. Η αυτονομία της συντελεσμένης προοδευτικής παράταξης κουβαλά μεγάλο ιστορικό και ιδεολογικό φορτίο. Είναι αυτονομία έναντι της συντηρητικής παράταξης. Ενας πολιτικός φορέας αυτοπροσδιοριζόμενος θα ανήκει είτε στην προοδευτική είτε στη συντηρητική παράταξη. Το Κίνημα Αλλαγής πρέπει να είναι αυτόνομο αλλά εντός της συντελεσμένης προοδευτικής παράταξης. Οπως έλεγα συνεχώς και στις εσωκομματικές του Νοεμβρίου, η επαναλαμβανόμενη δήλωση πως το «αν θα σχηματίσω κυβέρνηση με τη ΝΔ θα το πω μετά τις εκλογές» εκλαμβάνεται από τους πολίτες –και σωστά –ως έμμεση αλλά σαφής προαναγγελία ότι ο χώρος θα ξαναγίνει συνεργάτης της ΝΔ και στη μεταμνημονιακή περίοδο.
Πώς λοιπόν οι προοδευτικοί πολίτες να δεχτούν να τους εκπροσωπήσεις όταν σε βλέπουν διαρκώς να ταυτίζεσαι με τη συντηρητική παράταξη και μάλιστα ως συμπλήρωμά της; Αυτό εξηγεί την αρνητική πορεία του ΚΙΝΑΛ. Ξεκίνησε με 12% και μέσα σε τέσσερις μήνες βρίσκεται πάλι σε μονοψήφια ποσοστά αντί να έχει φτάσει στο 14%-15%. Επομένως, είναι αναντίλεκτο και πλέον αποδεδειγμένο ότι ως ΚΙΝΑΛ ή θα επιστρέψουμε στη συντελεσμένη προοοδευτική παράταξη και έτσι θα αναγεννηθούμε ή θα σβήσουμε.
Το 2008 στο Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ είχαμε διατυπώσει στον κ. Τσίπρα ενώπιόν του, την ευθεία πρόταση για συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ – ΣΥΡΙΖΑ. Με όρους κοινωνικά συντελεσμένης προοδευτικής παράταξης, ο κριτής των απόψεών μας είναι το σύνολο των τριών και πλέον εκατομμυρίων προοδευτικών ψηφοφόρων του 2009. Δεν είναι μόνον οι 212.000 του Νοεμβρίου.
Η πλειοψηφία των σημερινών ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ είναι τμήμα των ψηφοφόρων του 2009 που μας έδωσαν την κυβέρνηση για τελευταία φορά. Στις πλάτες και αυτού του 20% του εκλογικού σώματος χτίσαμε τις πολιτικές μας καριέρες όλα τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, συμπεριλαμβανομένου του Ανδρέα Παπανδρέου και του Γιώργου Γεννηματά.
Ωστόσο, εύλογα θα διερωτηθεί κάποιος, εκτός από τα προαναφερθέντα υπάρχουν νέα δεδομένα από πλευράς Πρωθυπουργού και κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ; Βεβαίως υπάρχουν, είναι πολύ σημαντικά κι αιτιολογούν πλήρως το ναι στον διάλογο στον προοδευτικό χώρο. Μήπως αυτό σημαίνει διαγραφή των εκατέρωθεν επικρίσεων και των διαφωνιών του παρελθόντος; Αυτονόητα όχι. Για όσους δεν είναι επιρρεπείς στον πολιτικό κατινισμό στα social media, κάτι τέτοιο δεν αποτελεί καν ερώτημα. Συμπέρασμα: θέλουμε δεν θέλουμε, μπροστά μας βρίσκονται τα νέα δεδομένα και οι ιστορικές αποφάσεις από τις οποίες όλοι θα κριθούμε. Αποφάσεις για το Σκοπιανό, το τέλος του Μνημονίου, τους κανόνες της μεταμνημονιακής εποχής, τη νέα ελάφρυνση του χρέους, το Σύνταγμα. Οι αποφάσεις αυτές είναι που θα θεμελιώσουν την πολιτική αρχιτεκτονική της επόμενης δεκαετίας, τις νέες πολιτικές συμμαχίες. Ο δρόμος άνοιξε. Ο διάλογος μεταξύ των προοδευτικών δυνάμεων θα διεξαχθεί.
Ο Γιάννης Ραγκούσης είναι πρώην υπουργός, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του Κινήματος Αλλαγής
