Αποδόμηση και επανασύνθεση. Ο Μαρίνος Ουζουνίδης τα έκανε και τα δύο με μεγάλη επιτυχία, αποκαλύπτοντας το ταλέντο του στην ποδοσφαιρική μοριακή κουζίνα.
Επιβεβαίωσε ή κατέρριψε πολλές από τις βασικές αρχές του ποδοσφαίρου, κατανόησε όλα τα επίπεδα της προπονητικής καταλήγοντας να δημιουργήσει ένα νέο, πρωτόγνωρο για τα ελληνικά δεδομένα στάτους.
Από την αποσυναρμολόγηση των μέχρι χθες παραδοσιακών στοιχείων μιας ομάδας κατάφερε να συσσωρεύσει ποδοσφαιρικό κεφάλαιο επενδύοντας στην «πίστη» προς το έμβλημα που εκπροσωπούσε.
Επεισε πως είναι ο αντίθετος πόλος της κακής ηγεσίας. Το κορν φλάουρ που κράτησε ενωμένα τα υλικά της συνταγής του Τριφυλλιού.
Για τον Μαρίνο Ουζουνίδη, οι τελευταίοι μήνες της καριέρας του ως προπονητή πρέπει να θεωρηθούν ως μια καλή προετοιμασία, σαν αυτές που έκανε ως ποδοσφαιριστής, που θα τον βοηθήσει στα μελλοντικά του σχέδια στο άθλημα.
Δημιούργησε την εικόνα του πιστού στρατιώτη, που θεωρείται σπάνια στον ψυχρό επαγγελματικό κόσμο και πολύτιμη για κάθε μελλοντικό εργοδότη του.
Τειχομάχησε δίχως να δειλιάσει, υπερασπίστηκε λάθη που δεν ήταν δικά του και έμεινε κοντά στους ταλαιπωρημένους στρατιώτες του μέχρι την τελευταία ημέρα.
Στο τρισκόταδο άναβε το αλειμματοκέρι. Απέφευγε τους θούριους έπειτα από μεγάλες νίκες αλλά και την καταστροφολογία έπειτα από ιστορικές ήττες. Ηταν επεξηγηματικός, ρεαλιστής, Σπαρτιάτης στους τρόπους του.
Μια πατρική φιγούρα για τους νέους, τους οποίους αποκαλούσε «παιδιά» και ένας φίλος για τους παλιότερους. Σκληρός με τους λουφαδόρους, ανεκτικός με τους υπερασπιστές των συμφωνιών τους.
Στην πιο κρίσιμη περίοδο της ιστορίας του ο Παναθηναϊκός στάθηκε τυχερός γιατί στο πηδάλιό του βρέθηκε ένας Ζορζ Γκινεμέρ του ποδοσφαίρου. Ενας προπονητής που πετούσε ψηλά μέχρι τον ήλιο και βουτούσε σαν αετός.
Μπορεί να μην κατέκτησε κάποιο τρόπαιο, ένα μετάλλιο που ύστερα από χρόνια ίσως καταλήξει μέρος της πραμάτειας στην Πλατεία Αβησσυνίας, κέρδισε όμως το πιο δύσκολο βραβείο στο ποδόσφαιρο: τις καρδιές των φίλων μιας μεγάλης ομάδας.
