Στην προσπάθειά του να πιαστεί από κάπου, δεν θα εκπλαγώ αν ο ΣΥΡΙΖΑ προτείνει να σπάσει και η μονοεδρική της Ευρυτανίας. Αρκεί κάποιος να του δώσει σημασία, να μπει στην κουβέντα, να προσφέρει μαξιλαράκι ή απλώς στοργή.
Είναι η θεωρία του πνιγμένου.
Η ευρηματικότητα και το πείσμα τους είναι όντως εντυπωσιακά. Αλλά πάνε χαμένα.
Η ωμή αλήθεια λέει ότι καμία ανασύνθεση του πολιτικού σκηνικού δεν μπορεί να προκύψει έως τις εκλογές –παρά τις φαντασιώσεις του Βούτση όταν προ μηνών διακινούσε ότι η «ανασύνθεση» θα προκύψει από το Σκοπιανό…
Λογικό. Κανένα κόμμα, καμία οργάνωση, κανένα φυσιολατρικό ή φιλόπτωχο σωματείο δεν αλλάζει στρατηγική λίγους μήνες πριν από την κάλπη. Αν το κάνει, θα καταστραφεί.
Την ανασύνθεση θα την κάνει ο ίδιος ο ελληνικός λαός με την ψήφο τους στις εκλογές. Αυτός θα αποφασίσει, θα επιβραβεύσει ή θα καταδικάσει –ούτε ο Ραγκούσης ούτε ο Μίχαλος ούτε ο Αντώναρος…
Φυσικά ο καθένας δικαιούται να λέει την μπαρούφα του ή να ψάχνει δουλειά. Ανευ σημασίας. Μετά τις εκλογές βλέπουμε.
Σε αυτές οι ψηφοφόροι θα κληθούν να απαντήσουν όχι ένα αλλά δύο ερωτήματα.
Πρώτον, αν η ΝΔ θα πάρει αυτοδυναμία.
Δεύτερον, αν η ΝΔ και το ΚΙΝΑΛ θα διαθέτουν την προεδρική πλειοψηφία των 180 εδρών που διασφαλίζει στη χώρα πολιτική σταθερότητα.
Ολα τα υπόλοιπα είναι κολοκύθια τούμπανα και σχεδιασμοί θερινής νυκτός.
Ούτως Ή άλλως το 2019 θα είναι έτος τουλάχιστον τριών εκλογών: Μάιο οι ευρωεκλογές, Οκτώβριο οι δημοτικές και αμέσως μετά η προεδρική.
Ακόμη κι αν ο Μητσοτάκης εκλεγεί νωρίτερα (μέσα στο 2018), δεν πρόκειται να αφήσει την κυβέρνησή του στο έλεος εκβιασμών και εντυπώσεων. Θα επιχειρήσει να τα καθαρίσει όλα με τη μια.
Αυτή την εύλογη στρατηγική Μητσοτάκη εξυπηρετεί ο Τσίπρας όσο καθυστερεί τις βουλευτικές εκλογές.
Ηδη έχει χάσει το timing. Ακόμη και αν ο Μητσοτάκης εκλεγεί (ας πούμε) τον Σεπτέμβριο ή τον Οκτώβριο 2018, δεν υπάρχει περιθώριο να αποσταθεροποιηθεί η πλειοψηφία του από οιαδήποτε εκλογή μέσα στο επόμενο δωδεκάμηνο.
Η μόνη εκλογή που θα μπορούσε να τον απειλήσει είναι η προεδρική αν δεν συγκεντρώνει 180 έδρες με το ΚΙΝΑΛ και αν ο ΣΥΡΙΖΑ έχει προλάβει να συνέλθει από τις εκλογικές ήττες και τις Προανακριτικές.
Και κάτι τελευταίο αλλά απολύτως συναφές.
Ποιος έχει μεγαλύτερη δυνατότητα να μην εφαρμόσει την περικοπή συντάξεων, έστω και σε αντιδικία με τους δανειστές;
Εκείνος που τις ψήφισε ή εκείνος που δεν τις ψήφισε στη Βουλή; Εκείνος που φεύγει ή εκείνος που έρχεται;