Σε ποιο σημείο του χάρτη των δικαιωμάτων τοποθετεί την Ελλάδα η αναδοχή από ομόφυλα ζευγάρια; Εξαρτάται από την απόσταση που βλέπει κανείς τον χάρτη. Από μακριά, η ελληνική Βουλή μοιάζει να ανταποκρίθηκε σε μια στοιχειώδη υποχρέωση. Πλησιάζοντας όμως κανείς πιο κοντά, βλέπει ότι η εικόνα δεν είναι αυτό που φαινόταν. Οτι όσο πιο καθαρή γίνεται τόσο περισσότερο θολώνει το σημείο στον χάρτη.
Η αναδοχή δεν ψηφίζεται ως στοιχειώδης υποχρέωση που έχει η κοινωνία απέναντι σε όλους τους πολίτες της χωρίς να εξαιρεί κανέναν. Δεν ψηφίζεται ούτε σε ένα κλίμα που θα μπορούσε να περιγραφεί ως μια στιγμή πολιτικής ωριμότητας. Ψηφίζεται με τη ΝΔ να κρύβεται πίσω από το επιχείρημα πως η κοινωνία δεν είναι έτοιμη, την Μπακογιάννη να σώζει με τη θέση της την, ούτως ή άλλως, προβληματική φιλελεύθερη παράδοση του κόμματός της και την Κεντροαριστερά να διχάζεται χονδρικά ανάμεσα σε δύο σχολές: του Βενιζέλου που δεν διανοείται να κάνει πολιτικές εκπτώσεις για ένα τέτοιο ζήτημα και του Λοβέρδου που θεωρεί ότι η θετική του ψήφος θα ήταν σέρβις στην κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ –ο ίδιος έδωσε έμφαση στο δεύτερο σκέλος της κυβερνητικής συμμαχίας δηλώνοντας ότι δεν θα κάνει τα ρεπό του Καμμένου.
Τι μένει τελικά από την ψηφοφορία; Θα μείνει ασφαλώς το αποτέλεσμα και τα δικαιώματα που παράγει αυτό το αποτέλεσμα. Θα μείνει όμως και η υπενθύμιση του γεγονότος ότι τα κόμματα σπανίως εκφράζουν με καθαρές γραμμές τους πόλους «συντηρητικό – προοδευτικό». Στην «κοινωνία που δεν είναι έτοιμη», ας πούμε, ανήκουν και κάμποσοι συριζαίοι βουλευτές. Και στο συντηρητικό μπλοκ, χωρίς μισή εξαίρεση, ολόκληρο το ΚΚΕ.
