Ενας καθηγητής ξυλοκοπήθηκε αναίτια και ανηλεώς μέσα στο πανεπιστήμιο όπου δίδασκε από ομάδα αληταράδων.
Για τους αληταράδες υπάρχει άσυλο. Γι’ αυτόν δεν υπήρχε.
Οι δύο από τους δράστες εντοπίστηκαν και δικάστηκαν. Ο τρίτος διαφεύγει –υποθέτω προστατευόμενος από το δίκτυο αλητείας στο οποίο ανήκει…
Δικάστηκαν; Ας πούμε. Καταδικάστηκαν; Ας πούμε.
Ο δεύτερος έφαγε προ ολίγων ημερών 18 μήνες φυλακή που εξαγοράζονται προς πέντε ευρώ την ημέρα. Σύνολο; Δύο χιλιάδες επτακόσια ευρώ.
Πράγμα που σημαίνει ότι για τον δικαστή ο ξυλοδαρμός ενός καθηγητή ή γενικότερα ενός ανθρώπου αποτιμάται σε 2.700 ευρώ. Δίνεις 2.700 ευρώ και δέρνεις όποιον γουστάρεις.
Συμπτωματικό; Οχι!
Είναι το αποτέλεσμα ενός αρρωστημένου συστήματος σκέψης που ξεκινάει από τον Κουφοντίνα και φτάνει έως τον περιβόητο Παρασκευόπουλο που άδειασε τις φυλακές.
Ο πυρήνας της φιλοσοφίας τους είναι ότι το έγκλημα, η παράβαση, το παράπτωμα αποτελούν περίπου δικαίωμα το οποίο γεννά δικαιώματα.
Οριακά και με μισή καρδιά αποδέχονται ότι ο αληταράς που πλάκωσε τον καθηγητή πρέπει να τιμωρηθεί.
Δεν καταλαβαίνουν γιατί είναι προκλητικό να παίρνει άδειες ο Κουφοντίνας. Θεωρούν ότι οι νεκροί της Marfin αποτελούν «παράπλευρες απώλειες». Προσπερνούν συγκαταβατικά τον Ρουβίκωνα. Δεν βρίσκουν τίποτα το εξοργιστικό στα Εξάρχεια και τα πανεπιστήμια.
Στο μυαλό τους η αστυνόμευση, η ασφάλεια και η συντεταγμένη πολιτεία είναι πιο ενοχλητικές από την εγκληματικότητα, την παραβατικότητα και την ασύντακτη ανομία.
Αν το πανεπιστημιακό άσυλο αποτελεί θερμοκήπιο τραμπούκων, το πρόβλημά τους είναι να μην αμφισβητηθεί η προστασία που παρέχει το άσυλο και όχι να μαζέψουμε τους τραμπούκους με το φτυάρι.
Τι το κακό έχουν οι μολότοφ; είχε αναρωτηθεί ο Τσίπρας στη Βουλή.
Μα είναι επικίνδυνες, του αντέτειναν.
Εξαρτάται αν είσαι από τη μεριά που τις πετούν ή από τη μεριά που τις τρώνε, απάντησε κυνικά.
Δεν ξέρω πώς διαμορφώθηκε αυτή η νοοτροπία, αλλά το παραμύθι ότι αποτελεί αντίδραση στην «αυταρχική προϊστορία» του ελληνικού κράτους είναι για κρετίνους.
Δηλαδή πλακώνουν σήμερα τους καθηγητές στο Πάντειο επειδή πριν από εβδομήντα χρόνια οι αλφαμίτες έδερναν στη Μακρόνησο;
Αντιθέτως, μάλλον είμαστε θύματα μιας νοσηρής αντίληψης που θεωρεί ότι το ελαφρυντικό προέχει του εγκλήματος και η επιείκεια της τιμωρίας. Οτι τα ζητήματα είναι (κι εδώ!) πολιτικά.
Αλλά τέτοιες στιγμές δεν μπορώ να μη θυμηθώ τη Μάργκαρετ Θάτσερ που, τέτοιες μέρες πριν από 27 χρόνια, όταν οι φυλακισμένοι του IRA έκαναν απεργία πείνας για να χαρακτηριστούν «πολιτικοί κρατούμενοι», απάντησε με τη γνωστή της σαφήνεια:
Το έγκλημα είναι έγκλημα. Δεν είναι πολιτική.
