Διάβασα πρόσφατα πως όταν ο Ιάκωβος Β’ της Αγγλίας ανατράπηκε από την «Ενδοξη Επανάσταση» του 1688, οι σύμβουλοι τού Λουδοβίκου ΙΔ’ της Γαλλίας εξηγούσαν στον Βασιλιά Ηλιο ότι δεν υπήρχε λόγος ανησυχίας: η επανάσταση στην Αγγλία έγινε επειδή δεν υπήρχαν πολλοί αξιωματούχοι που να εξαρτώνται από τον μονάρχη. Αν υπήρχαν εκεί οι δεκάδες χιλιάδες γάλλοι ραντιέρηδες που απομυζούσαν τον βασιλικό / κρατικό προϋπολογισμό, θα εναντιώνονταν στην επανάσταση, δεν θα την άφηναν να επικρατήσει. Επομένως, δεν υπήρχε λόγος για δημοσιονομικές μεταρρυθμίσεις, δεν έπρεπε να θίξει τα συμφέροντα των αξιωματούχων.

Είχαν απόλυτο δίκιο: πέρασαν 100 χρόνια ώσπου τα άθλια οικονομικά της χώρας να προκαλέσουν τη Γαλλική Επανάσταση. Ο Λουδοβίκος πέθανε ήσυχος στο κρεβάτι του και κηδεύτηκε με βασιλικές τιμές –ο τρισέγγονός του οδηγήθηκε στην καρμανιόλα. Οι ραντιέρηδες δεν κατάφεραν να τον σώσουν.

Επομένως, όσα και αν γράφουμε διάφοροι δεοντολόγοι, οι άρχοντες πρέπει να ενδιαφέρονται για το πώς θα κρατηθούν στην εξουσία και όχι για το δημόσιο συμφέρον: γιατί να νοιάζεσαι τι θα γίνει μετά 100 χρόνια; Στο κάτω κάτω, η Γαλλία ήταν μεγάλη δύναμη το 1688, παρέμεινε ώς το 1789 και συνεχίζει να είναι ώς τις ημέρες μας.

Οπως είχαν δίκιο οι τότε βασιλικοί σύμβουλοι, έτσι έχουν δίκιο σήμερα όσοι συμβουλεύουν τον Αλέξη Τσίπρα να μη μειώσει τις συντάξεις και τον Κυριάκο Μητσοτάκη να μην αυξήσει τον ΦΠΑ στα νησιά του ΒΑ Αιγαίου. Και τα δύο μέτρα φέρνουν ψήφους, άρα και εξουσία. Τι σημασία έχει αν άλλα συμφωνήθηκαν με τους δανειστές για να εξυγιανθούν τα οικονομικά της χώρας; Το θέμα είναι τώρα τι κάνουμε –μακροπρόθεσμα όλοι θα είμαστε νεκροί.

Βεβαίως, όπως συνέβη με τη Γαλλία, και η Ελλάδα μακροπρόθεσμα θα παραμείνει όπως είναι: μονίμως εξαρτημένη από δανεικά, με χρεοκοπίες κάθε 20-30 χρόνια. Οπως ακριβώς και η Αργεντινή, που ήταν πολλά υποσχόμενη νέα χώρα στα τέλη του 19ου αιώνα, οπότε ξεκίνησε τις χρεοκοπίες, καληώρα σαν την Ελλάδα. Και συνεχίζει, ζητώντας προληπτική γραμμή από το ΔΝΤ, διαβάσαμε χθες. Θα την σώσει από την επόμενη χρεοκοπία; Απίθανο. Γιατί λοιπόν να ζητήσει ο Αλέξης Τσίπρας προληπτική γραμμή από την Ενωση; Γιατί να σπάσει μακραίωνες παραδόσεις; Γιατί να τηρήσει τις συμφωνίες με τους δανειστές, αφού και ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν θα τις τηρήσει; Θα πλειοδοτήσει σε δοσίματα ο Πρωθυπουργός, για να πλειοδοτήσει μετά ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, κ.ο.κ.

Και αν έπειτα από 100 χρόνια καρατομηθεί κάποιος απόγονος της οικογενείας Μητσοτάκη ή Τσίπρα, ποιος νοιάζεται; Κανείς από εμάς δεν θα ζει για να στενοχωρηθεί ή να πανηγυρίσει.

Τελευταία Νέα