Μοιάζει σαν να προσπαθείς να δώσεις μόνιμο σχήμα στο νερό. Οσο κι αν το προσπάθησαν, δεν κατάφεραν να αφυδατώσουν το συναίσθημα από έναν επαγγελματικό σύλλογο.
Είναι αυτή η ιδιαιτερότητα που δικαιολογεί κάθε υπερβολή. Οι ομάδες είναι εταιρείες, ακολουθούν τους κανόνες της αγοράς, υπολογίζουν έσοδα – έξοδα, καταθέτουν ισολογισμούς, αλλά στο τέλος αυτό που μένει πάντοτε είναι το συναίσθημα.
Αν η εταιρεία Παναθηναϊκός πουλούσε γιαούρτια ή ηλεκτρικές συσκευές και δεν εκπροσωπούσε ένα ιστορικό αθλητικό σωματείο, θα είχε βάλει λουκέτο από καιρό. Ο Γιάννης Αλαφούζος και οποιοσδήποτε άλλος επιχειρηματίας που θα βρισκόταν στη θέση του θα αποζημίωναν τους υπαλλήλους, θα τους έβαζαν στο ταμείο ανεργίας και στο τέλος θα έφερναν και μια χοντρή αλυσίδα με λουκέτο, βάζοντας τέλος στην ιλαροτραγωδία των τελευταίων μηνών.
Μια ομάδα όμως είναι κάτι διαφορετικό, έστω κι αν οι κανόνες της οικονομίας την αντιμετωπίζουν όπως όλες τις υπόλοιπες εταιρείες. Στις σοβαρές χώρες βέβαια, γιατί εδώ η ανάγκη γίνεται ευκαιρία για πολιτική εκμετάλλευση και η ανοχή εξαργυρώνεται σε ψήφους.
Το συναίσθημα αποτελεί το αποθεματικό της εταιρείας – ομάδας.
Η κατσάδα του Βαγγέλη Μαρινάκη προς τους παίκτες του Ολυμπιακού θα ερμηνευόταν από το επιχειρηματικό λεξικό ως δυσαρέσκεια του αφεντικού προς τους υπαλλήλους για την κακή απόδοσή τους.
Ο Μαρινάκης – επιχειρηματίας όμως δεν έχει σχέση με τον Μαρινάκη – πρόεδρο του Ολυμπιακού. Ο δεύτερος μεταμορφώνεται σε πυρακτωμένο μέταλλο μπροστά στην ερυθρόλευκη φανέλα. Πονά όπως πονά κάθε φανατικός φίλος της ομάδας μετά τις ήττες. Πανηγυρίζει με πάθος τις μεγάλες νίκες. Η δίψα του για τρόπαια και διακρίσεις δεν ξεθυμαίνει ποτέ. Οραματίζεται την ομάδα του στην κορυφή του Ολύμπου χωρίς να περνούν από τον νου οι μπακαλίστικοι λογαριασμοί.
Γιατί στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο η επιχειρηματική ορθότητα είναι άνθος θαμμένο στη στάχτη. Και όσοι δεν μπορούν να το αντιληφθούν είναι γιατί αποτελούν εκθέματα μιας ψυχόμενης βιτρίνας.
Τελευταία Νέα