Ο τίτλος θα μπορούσε να είναι και «Αλλάζουμε σεντόνια και σας περιμένουμε». Υποθέτω ότι καταλάβατε πού αναφέρομαι. Αυτό που κατάλαβα εγώ, για άλλη μια φορά, είναι ότι οι αλλαγές, κατά κανόνα, συντελούνται χωρίς να κοιτούν τη δική μας μελαγχολία. Πριν από δέκα χρόνια, όταν αρχίσαμε να σπάμε τα μούτρα μας πάνω στην οικονομική κρίση, άλλους μετασχηματισμούς υποθέταμε ότι θα έφερνε η συρρίκνωση του εισοδήματος και η αναζήτηση νέων πόρων. Τότε, βλέπετε, δεν υπήρχε το Αirbnb που μετέτρεψε την Αθήνα σε ένα ανοιχτό ξενοδοχείο.
Φίλοι και συνάδελφοι που εκτιμώ και σέβομαι την άποψή τους είναι απαισιόδοξοι και μιλούν για αποδιάρθρωση και αλλοίωση του αστικού πληθυσμού. Προσωπικά, περιμένω να κατασταλάξουμε στον τρόπο με τον οποίον θα διαχειριστούμε αυτό το «ολιστικό» (που είναι και λέξη των ημερών) rooms to let. Διότι, μέχρι στιγμής, το υπερβολικό της ελληνικής ιδιοσυγκρασίας μπορεί να αποτελέσει το ζουμί ενός έργου με τίτλο «Ιστορίες από την Αθήνα του Αirbnb» –ουδεμία σχέση με το «Ιστορίες από το δάσος της Βιέννης» του Χόρβατ. Ξέρω κυρία που νοικιάζει τα δύο από τα τρία δωμάτια του σπιτιού της και μάλιστα όχι σε κεντρική περιοχή. Ενώ γνωστός μου νοικιάζει το υπέροχο σπίτι του σε hypσυνοικία και ο ίδιος μένει απέναντι σε… πρώην κομμωτήριο για να παρακολουθεί.
Εχω και άλλες ιστορίες airbnbικής τρέλας, ας μείνουμε όμως στα καλά του φαινομένου. Που, προς το παρόν, είναι ο τρόπος που αρχίζει να επηρεάζει τις επιχειρήσεις εστίασης. Οι διερχόμενοι από την Αθήνα, είτε αλλοδαποί είτε Ελληνες, ούτε θα μαγειρέψουν στο σπίτι ούτε όμως έχουν και πολλά χρήματα να διαθέσουν για φαγητό. Επιπλέον, είναι και πιο «ψυλλιασμένοι». Ετσι αρχίζει να αναβαθμίζεται το street food, να βελτιώνεται η ποιότητα των casual εστιατορίων, να περιθωριοποιείται το greek mousaka. Αλλά και να αλλάζουν τα μενού όπως μου έλεγε ο Παναγιώτης Καλύβας, ο άνθρωπος πίσω και από το Queen Bee της οδού Πατριάρχου Ιωακείμ. Ενα νέο στέκι με πρότυπο τις γαλλικές μπουλανζερί που σερβίρει όμως και φαγητό. Και το πρώτο ίσως μαγαζί στην Αθήνα που σερβίρει δημιουργικό πρωινό –καμία σχέση με μπραντς. Τα φρέσκα αβγά, μαγειρεμένα όπως τραβάει η όρεξή μας, και η ποικιλία των ψωμιών που παρασκευάζει καθημερινά ο γάλλος αρτοποιός Kamel Saci, είναι από τα δυνατά ατού. Τα υπόλοιπα θα τα ανακαλύψετε μόνοι σας. Οπως εγώ ανακάλυψα το κρουασάν με γέμιση κρέμα φιστίκι.
Ποιες πιλάτες;
Ωστόσο, καθώς μπαίνουμε πια και επισήμως στην εποχή του «τραπεζάκια (και μπρατσάκια) έξω», άλλου τύπου αλλαγές και ένα πιο «χειροποίητο» lifestyle αφήνουν το αποτύπωμά τους στην πόλη. Το γκλαμ μάς άφησε χρόνους και οι αυτόκλητοι φρουροί του δεν αισθάνονται πολύ καλά τελευταία. Η νέα νομενκλατούρα του Κέντρου Πολιτισμού Σταύρος Νιάρχος δεν έχει ακόμη εδραιωθεί, αφήστε που την προβοκάρουν κάθε τόσο τα πικ-νικ του λαού στους κήπους της. Και εν τω μεταξύ, οι μόδες πεθαίνουν για να επιβιώνει το εμπόριο, που έλεγε και η Κοκό Σανέλ. Και μέχρι να πιούμε το επόμενο φλιτζάνι τσάι μάτσα, ας ξεχάσουμε τις πιλάτες και τα TRX . Καθώς και τα σούπερ λουξ γυμναστήρια στις εκβολές των μεγάλων λεωφόρων που πλέον θεωρούνται πασέ. Διότι η νέα τάση στη γυμναστική είναι το cross fit. Γυμναστική σκληρή, όχι γάτα που τεντώνεται. Ασκήσεις που, όπως λένε οι φίλοι που γνωρίζουν, σε κάνουν να συνομιλείς με το σώμα σου. Πάντως, η αλήθεια είναι ότι έχω δει σώματα, αντρικά και γυναικεία, να αλλάζουν εντυπωσιακά ύστερα από λίγους μήνες cross fit.
Ο «ναός του cross fit» όπως μαθαίνω, βρίσκεται κάπου στις όχθες της οδού Πειραιώς, κοντά στο Μουσείο Μπενάκη. Ενα «ταπεινό» γυμναστήριο απ’ όπου όμως μου λένε ότι παρελαύνει οι most wanted και συμπαθείς τύποι της Αθήνας. Ηθοποιοί και λοιποί καλλιτέχνες, νεοδιανοούμενοι και influencers. Εκεί γυμνάζεται και ο Χρήστος Λούλης που, στο παρελθόν, σε όποιο γυμναστήριο πήγαινε, ανέβαιναν κατακόρυφα οι εγγραφές των γυναικών – μελών. Γιατί άραγε;
Και αφού απολαύσαμε ένα μικρό διάλειμμα για διαδικτυακό σχολιασμό των ρυτίδων της Καμίλα και του outfit των κυριών στο γεύμα στο Προεδρικό Μέγαρο (παρεμπιπτόντως, άψογη η κυρία Παυλοπούλου που επέβαλε τους ενδυματολογικούς της όρους, σιγά μην ξεροσταλιάσει στα τακούνια) οι τοποτηρήτριες του στυλ επανήλθαν στους συνήθεις εποχιακούς αφορισμούς. «Δεν πρέπει να φοράνε οι άντρες εσπαντρίγιες στην πόλη». Γιατί να μη φοράνε; Εδώ μου λένε ότι οι εσπραντίγιες της Vans εκθρόνισαν τα All Star. Εγώ πάντως προτείνω την επανακυκλοφορία της παλιάς, καλής ελβιέλας αλλά, κυρίως, να φοράμε ό,τι μας κάνει να νιώθουμε άνετα. Οπως τα φορέματα (εμπνευσμένα από το αντρικό πουκάμισο) της Εύης Γριντέλα. Ενα θρυλικό κορίτσι των 80s που αθόρυβα, σε αντίθεση με πολλούς φωνασκούντες ντιζάινερ, έχει με τις δημιουργίες της πάρει πολλούς πόντους στη διεθνή αγορά.
