Εχουν περάσει κιόλας σαράντα δύο χρόνια από εκείνον τον τελικό, αλλά και τι μ’ αυτό; Και εκατόν σαράντα δύο να είχαν περάσει, πάλι θα μέναμε ενεοί με αυτά που είδαμε άλλοι στο γήπεδο και άλλοι από τις ασπρόμαυρες τηλεοράσεις μας.

Και πάλι θα λέγαμε «πω πω… Χατζηπαναγία μου»!

Οι δείκτες του ρολογιού μένουν σταματημένοι στη νύχτα της 9ης Ιουνίου του 1976, που τη θυμάμαι σαν να ήταν η χθεσινή! Η Ελλάδα έχει βγει από τον γύψο της χούντας και χαρτογραφεί την εποχή της Μεταπολίτευσης, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής βρίσκεται ξανά στον πρωθυπουργικό θώκο, αρχηγός της αντιπολίτευσης είναι ο Γεώργιος Μαύρος με την Ενωση Κέντρου, ο Ανδρέας Παπανδρέου φοράει ζιβάγκο και στο γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας ο Βασίλης Χατζηπαναγής μοιάζει με την ποδοσφαιρική μετεμψύχωση του μάγου Χουντίνι!

Ο απόλυτος τελικός. Ενα θρίλερ που μπροστά του τύφλα να ‘χει το «Ψυχώ» του Χίτσκοκ! Ο Ηρακλής προηγήθηκε δυο φορές στην κανονική διάρκεια, ο Ολυμπιακός ισοφάρισε, στην παράταση το 4-2 μετατράπηκε σε 4-4 και εν τέλει το τρόπαιο κρίθηκε στη ρώσικη ρουλέτα: στη ρώσικη, ούτε καν στην… ουζμπεκική, που θα ταίριαζε περισσότερο στον Χατζηπαναγή, αλλά ας όψεται ο Κελεσίδης που απέκρουσε το πέναλτί του…

Εάν ήταν στο χέρι του, ο Βάσια θα ζητούσε αντί για πέναλτι να εκτελεστούν κόρνερ, στα οποία ήταν σπεσιαλίστας!

Ως συνήθως οι ήρωες των τελικών που κρίνονται στα πέναλτι είναι οι τερματοφύλακες: ο Φανάρας είπε «όχι» στους συχωρεμένους Συνετόπουλο και Γκλέζο, ο Τουμπόγλου έλυσε τον γόρδιο δεσμό (6-5) και ένας ολόκληρος λαός έμενε έκθαμβος από τα μαγικά κόλπα του αρτίστα με την αφάνα που είχε αριβάρει στην Ελλάδα επτά μήνες νωρίτερα και έμελλε να κάνει πολύ πιο όμορφες τις κυριακάδες μας…

Εκτάκτως έκανε όμορφες και μερικές Τετάρτες, σαν εκείνη του Ιουνίου του ’76, στην οποία ανάγκασε την Ελλάδα να υποκλιθεί μπροστά του και να σταυροκοπιέται!

Τελευταία Νέα