Σε παλαιότερες εποχές θα είχε ήδη όνομα, πιθανότατα κάτι σαν «Νότια Συμμαχία». Η τέταρτη Τριμερής Σύνοδος Ελλάδας – Κύπρου – Ισραήλ έφερε τις τρεις χώρες ένα ακόμα σημαντικό βήμα πιο κοντά σε μια τέτοια συμμαχία που τελεί υπό την ευρύτερη λογική των δυτικών συμφερόντων και αξιών στην περιοχή και αποτελεί πολύ σημαντικό εργαλείο επιβίωσης στο μέλλον που προδιαγράφεται επικίνδυνο. Αυτά, την ώρα που η Τουρκία, αλλά, κυρίως, το Ιράν, δείχνουν αποφασισμένες να προχωρήσουν σε ρήξη και με αυτές τις αξίες και, κυρίως, με τα συμφέροντα.
Απλώς και μόνον αν κοιτάξει κανείς τον χάρτη και «αθροίσει» τις ΑΟΖ, τα χωρικά ύδατα και τους εθνικούς εναέριους χώρους της Ελλάδας, της Κύπρου και του Ισραήλ, θα διαπιστώσει αμέσως την πρωτοφανή σημασία αυτής της συμμαχίας, η οποία, ασφαλώς, τελεί και υπό την άρρητη πλην απόλυτη ενθάρρυνση και στήριξη του ισχυρότερου δυτικού κράτους του σύγχρονου κόσμου, των ΗΠΑ. Πρόκειται ουσιαστικά για έναν «κοινό χώρο» με έκταση όση η πάλαι ποτέ μισή Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία στο απόγειό της, ενώ, ταυτόχρονα, αν υπολογιστεί και η θετική στάση της Αιγύπτου έναντί της, η σημασία που λαμβάνει γίνεται ακόμα μεγαλύτερη. Στην ουσία, πρόκειται για έναν πολύ ισχυρό βραχίονα εξισορρόπησης της νέας ισλαμογενούς γεωπολιτικής επιθετικότητας και αυτοπροστασίας από τις πολύ μεγάλες ευρύτερες απειλές στην περιοχή. Επιθετικότητας στην οποία η Ρωσία διαρκώς «κλείνει το μάτι».
Μετά τις πρώτες, ύστερα από πολλά χρόνια, πρόσφατες εκλογές στον Λίβανο, το Ιράν ελέγχει πλέον ουσιαστικά μία αλυσίδα εδαφών που διαμορφώνουν έναν νέο γεωπολιτικό άξονα. Η συμμαχία της Τεχεράνης με την Αγκυρα, που αμφισβητεί καθολικά τα σύνορα, αλλά και τη Μόσχα, όπως προέβαλε μετά την τριμερή που πραγματοποιήθηκε πρόσφατα στην Τουρκία, επικυρώνει τα νέα δεδομένα τα οποία δεν μπορεί να μείνουν αναπάντητα. Η προχθεσινή αποχώρηση των ΗΠΑ από τη συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν δείχνει ξεκάθαρα ότι το ρήγμα αυτό θα μεγαλώσει και δεν θα κρυφτεί άλλο «κάτω από το χαλί» ενός υποκριτικού συμφώνου που, κατά βάθος, όλοι ξέρουν ότι δεν έχει καμία πραγματική αξία, πλην του να κερδίζει χρόνο προς όφελος της Τεχεράνης. Δυστυχώς, η Ευρώπη δεν είναι έτοιμη, ούτε πρόθυμη, να το δει αυτό κατάματα. Οι λόγοι είναι πολλοί: ένας εξ αυτών είναι και η ισλαμική τρομοκρατία εντός της. Ομως το Ιράν δεν είναι Ευρώπη: ήδη, 24 ώρες μετά την ανακοίνωση Τραμπ, επιτέθηκε στο Ισραήλ, δείχνοντας την πραγματική επιθετική πολιτική του. Η φωτιά άναψε. Μένει να δούμε που θα φτάσει.
Αποτελεί ευτύχημα ότι η Ελλάδα και η Κύπρος δεν μένουν απαθείς, αλλά ενεργούν προς τη σωστή κατεύθυνση. Η στιγμή που οι τρεις χώρες θα αποτελούν πλέον το ενιαίο σύνορο του δυτικού κόσμου πλησιάζει, όχι με δική τους ευθύνη. Απέναντι στο νέο υπό διαμόρφωση τοπίο, οι Αμερικανοί ετοιμάζονται ήδη να ακυρώσουν την παράδοση των αεροσκαφών πέμπτης γενιάς JSF F35 στην Τουρκία, όμως οι Γερμανοί τής δίνουν ισχυρότατη υποστήριξη πουλώντας της τώρα μεγάλο αριθμό σύγχρονων υποβρυχίων, ενώ οι Ρώσοι “σέρνουν” αργά αλλά τελεσίδικα την Τουρκία στο στρατόπεδό τους με τους πυραύλους S-400. Ολα αυτά, την ώρα που η Τουρκία όχι απλώς έχει εισβάλει στρατιωτικά στην Αφρίν, αλλά έχει «εγκατασταθεί» εκεί. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ένα «Νέο Ανατολικό Ζήτημα» βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, οδεύοντας ταχύτατα στην τελική οξεία φάση.