Μια τουρκική παροιμία λέει πως το διστακτικό φτύσιμο λερώνει τα γένια. Στην περίπτωση που το πρόσωπο είναι φρεσκοξυρισμένο, το πτύελο λερώνει τους έλληνες διαιτητές.
Στις μαύρες σελίδες της ιστορίας του ελληνικού ποδοσφαίρου θα συγκαταλέγεται στο εξής η επιλογή ξένου ρέφερι για τον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας. Πρόκειται για τη μέγιστη προσβολή απέναντι στην ελληνική διαιτησία και τον κορυφαίο εκπρόσωπό της, Τάσο Σιδηρόπουλο, στον οποίον ανατέθηκε ρόλος ορντινάντσας (4ος ρέφερι).
Ο άνθρωπος από την Πορτογαλία, Βίτορ Μέλο Περέιρα, έγραψε με τον δικό του τρόπο την απολογία του προς όλους όσοι ασχολούνται με το ποδόσφαιρο στη χώρα.
«Απέτυχα», έγραψε και κάποιοι το θεωρούν επιτυχία.
Πού είναι τα βήματα προόδου, τι έγινε ο πόλεμος με το κατεστημένο, πού είναι τα νέα ταλέντα της διαιτησίας;
Και εν τέλει, αν είναι να φέρνουμε στον τελικό του Κυπέλλου ξένο διαιτητή, γιατί να καλοπληρώνουμε τον Περέιρα;
Τόσο ο Πορτογάλος όσο και ο πρόεδρος της ΕΠΟ Βαγγέλης Γραμμένος θα έπρεπε να είχαν εγκαταλείψει τα πόστα τους από την Τετάρτη το βράδυ.
Το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν έχει ανάγκη από Πόντιους Πιλάτους. Από ανθρώπους που λυγίζουν στο πρώτο βάρος της ευθύνης. Από τιτουλάριους που παρασύρονται από τους μεγάλους ίσκιους. Το ποδόσφαιρο δεν έχει ανάγκη από τοκολόγια, από «δικούς μας Γραμμένους», από τοξινοφόρους αρχιδιαιτητές.
Από υπερχρεωμένους σε τράπεζες αυθεντίας. Γιατί δεν φτάνει να έχεις καλές προθέσεις. Αν τις έχεις… Χρειάζεται να διαθέτεις και τα προσόντα. Να μπορείς να ψυχανεμίζεσαι την εμβέλειά σου, να αντιλαμβάνεσαι τις πραγματικές σου δυνάμεις. Και να έχεις το θάρρος να πεις «ώς εδώ, παραιτούμαι».
Αλλά η ηδονή της φιλαρχίας είναι εθιστική, σαν τη νικοτίνη στη φλέβα.
Ο Βαγγέλης Γραμμένος και ο Βίτορ Μέλο Περέιρα έχουν κάνει πολλά λάθη. Το μοιραίο όμως έχει ονοματεπώνυμο: Νταβίδ Φερναντέθ Μπορμπαλάν. Ενας μέτριος ισπανός διαιτητής σε ένα στάδιο που σε κάθε γωνιά του παραμονεύει η καχυποψία. Το τέλος τους είναι κοντά…
