Ο φίλος μου ο Νάσος. Δικηγόρος, γόνος μεγάλης κρητικής οικογένειας που έχει αναδείξει επιφανείς πολιτικούς. Μπορεί να σου μιλάει για ώρες για την πολιτική, τις τέχνες, την όπερα που λατρεύει, τα παιδιά και τα εγγόνια του. Στη ζωή του είχε πολλά πάθη. Στην όγδοη δεκαετία της ζωής του, κράτησε μόνο δύο: το μπριτζ που παίζει κάθε Τετάρτη και την ΑΕΚ.
Ενας άνθρωπος σοφός, μετρημένος, που έχει περάσει από τις συμπληγάδες της ζωής, εξακολουθεί να αισθάνεται αυτή την ανατριχίλα στη ραχοκοκαλιά κάθε φορά που βλέπει τα κιτρινόμαυρα. Τα μάτια του που έχουν δει τα καλά και τα κακά αυτού του κόσμου, βούρκωσαν βλέποντας την αγαπημένη του ομάδα να κατακτά τον τίτλο στο πρωτάθλημα ύστερα από 24 χρόνια.
Η ΑΕΚ λειτουργεί ως τοπόσημο της ύπαρξής του. Ως μίτος που τον τυλίγει σε κουβάρι κάθε φορά που ανατρέχει στο παρελθόν του. Τις πλάκες που του έκαναν στο σχολείο έπειτα από ήττες. Τον πρώτο του έρωτα, τον γάμο του, τη γέννηση των παιδιών του, τις επαγγελματικές του επιτυχίες. Η ΑΕΚ βρίσκεται παντού. Είναι από τις δυνατές ρίζες της ζωής του.
Μέσα από το χρώμα, το σύμβολο, την ιστορική διαδρομή του συλλόγου, ο άνθρωπος αναζητεί τη δική του ταυτότητα, το ίδιο το παρελθόν του. Νιώθει να συμμετέχει σε μια μέθεξη, σε έναν κοινό σκοπό.
Η συνοδεία του συμβόλου σε κάθε γωνιά της γης έχει τα χαρακτηριστικά μιας μυσταγωγίας πρωτόγνωρης κοινωνικά που προκαλεί τον φθόνο.
Ο πιο διάσημος ύμνος στο ποδόσφαιρο, το «You’ll Never Walk Alone» δεν αποτελεί απλώς ένα τραγούδι, αλλά συμβολίζει τη συνέπεια σε μία υπόσχεση που έχουν δώσει οι οπαδοί της Λίβερπουλ προς την ομάδα τους.
Οταν ακούγεται η τρομπέτα στην εισαγωγή του ύμνου του Ολυμπιακού, η φωνή του Γιάννη Βογιατζή να τραγουδά «Σύλλογος μεγάλος δεν υπάρχει άλλος», ο χρόνος σταματά. Είναι η στιγμή της ποδοσφαιρικής τρισευδαιμονίας, του αραχνοΰφαντου που σκεπάζει τις ψυχές των πραγματικών φιλάθλων.
