Η περίοδος μετά τη χρεοκοπία δεν αποψίλωσε απλώς την κομμουνιστογενή Αριστερά από οποιαδήποτε αίγλη τής είχαν προσδώσει η μετεμφυλιακή ιστορία των διώξεών της και η επιδέξια φιλοτέχνηση από την ίδια ενός μαρτυρολογίου για τα στελέχη και τα μέλη της. Κάτι παραπάνω. Επέτρεψε σε όσους έχουν μάτια να δουν και να μετρήσουν τον κυνισμό, την άρνηση των κανόνων, τον χυδαίο ωφελιμισμό, τις ανίερες συμμαχίες, την πίστη στην προπαγάνδα, το τσαλαπάτημα ακόμα και των ιδεολογικών σταθερών της. Ολα αυτά, παράλληλα με την ανικανότητα, την ασχετοσύνη και τον αυταρχισμό, έφτιαξαν μια εκρηκτική δομή που λίγο έλειψε να τινάξει τη χώρα στον αέρα –και τώρα, κοντά στο τέλος της θητείας των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, βλέπουμε ακόμα μια φορά τα βράχια του οικονομικού αδιεξόδου να πλησιάζουν.
Στη διάρκεια των πρώτων δύο Μνημονίων, όταν η Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ υπονόμευε τα πάντα συντασσόμενη με την οχλοκρατία στο όνομα της Αγανάκτησης για τα Μνημόνια, υπήρξαν στελέχη του αποκαλούμενου «παλαιού πολιτικού συστήματος» τα οποία επέλεξαν να προσχωρήσουν στο κόμμα «που ερχόταν». Πασόκοι, δημαρίτες αλλά και αποφασισμένοι νεοδημοκράτες άλλαξαν στρατόπεδο, επικαλούμενοι την εθνική ανεξαρτησία και το λεφτόδεντρο. Τζάκρη, Μιχελογιαννάκης, Λούκα Κατσέλη, Κουρουμπλής, Αλέξανδρος Τριανταφυλλίδης, Κουντουρά βρέθηκαν φύρδην μίγδην στο αντιμνημονιακό μέτωπο. Στη συνέχεια, ψήφισαν ή στήριξαν Μνημόνια, επικαλούμενοι συνεχώς τα δήθεν ηθικά κίνητρα της μετατόπισής τους, ακόμα κι όταν αυτά εξέλιπαν. Ελάχιστοι συγκρούστηκαν εκ των υστέρων με τον ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ κυνισμό –όπως, π.χ., ο Οδυσσέας Βουδούρης. Οι υπόλοιποι εφαρμόζουν αριστερό Μνημόνιο και ετοιμάζονται δήθεν να προσχωρήσουν στη σοσιαλδημοκρατία, την οποία βδελύσσονταν στο κόμμα απ’ όπου αποχώρησαν.
Τα πρόσωπα αυτά ήταν η εμπροσθοφυλακή ενός ρεύματος που ακολούθησε κι ο Φώτης Κουβέλης. Ηταν το ρεύμα των οψίμως επανακαμψάντων, που διέγραψαν, νερό κι αλάτι, τις ύβρεις και τους προπηλακισμούς της εποχής που ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε την «έφοδο στον ουρανό».
Αλλά αν μπορεί ο Φώτης Κουβέλης, από τον οποίο δεν ζήτησαν καν συγγνώμη για ό,τι του είπαν, να συμμετέχει στο ίδιο υπουργείο με τον Πάνο Καμμένο, γιατί να μη συναντήσουν τον Αλέξη Τσίπρα και τους φίλους του πρόσωπα που επίσης έχουν υποστεί προπηλακισμούς στο παρελθόν; Γιατί ο Γιάννης Ραγκούσης να μην ξεχάσει τι υπέστη από τους ταξιτζήδες και να μη σφίξει τα χέρια πολιτικών που σήμερα υποθάλπουν τον Θύμιο Λυμπερόπουλο; Γιατί ο Σπύρος Δανέλλης να μη θεωρεί ότι «ο κόσμος δεν εξαντλείται γύρω από τον εαυτό μας» (βλ. τα χθεσινά «ΝΕΑ») και να μην επιθυμεί να συνεχίζει να μας σώζει, αυτή τη φορά μέσω του ΣΥΡΙΖΑ; Και γιατί ο Μίλτος Κύρκος να θυμάται όσα έχουν σούρει στον πατέρα του, μπροστά στην αναζήτηση της «προοδευτικότητας» του ΣΥΡΙΖΑ, που κινδυνεύει να την απολέσει Το Ποτάμι αν ενσωματωθεί στο ΚΙΝΑΛ;
Ο κουβελισμός είναι μια τάση να θυμάσαι επιλεκτικά. Να βαφτίζεις ιδεολογική ανάγκη μια προσωπική σου επιλογή. «Κι οι μάζες;». Για να το πω με στίχους του Τίτου Πατρίκιου, «Ποιες μάζες; Μεταξύ μας τώρα –/ ποιοι σκέφτονται τις μάζες; / Το πολύ μια λύτρωση ατομική, αν όχι ανάδειξη».
Τελευταία Νέα