Τα ΑΕΙ είναι περιουσία του ελληνικού λαού και μάλιστα τεράστιας αξίας, επιστημονικής, πνευματικής, οικονομικής και κοινωνικής. Αυτά παρέχουν στην κοινωνία τους αναγκαίους εξειδικευμένους επιστήμονες, σε αυτά παράγεται νέα γνώση με μεγάλη οικονομική αξία για τις επιχειρήσεις και τη Δημόσια Διοίκηση, παράγεται γνώση με πνευματική αξία για τη διαμόρφωση υπεύθυνων, έντιμων, δημοκρατικών πολιτών. Η πολιτεία οφείλει να προστατεύει διαρκώς αυτή την κορυφαία περιουσία της.
Δυστυχώς, για πολλές δεκαετίες στα ΑΕΙ επικρατεί μια κατάσταση ανομίας, φόβου, που προκαλεί την αποστασιοποίηση ή και την απόσυρση των πανεπιστημιακών. Επιθετικές ακραίες μειοψηφίες, κυρίως της Αριστεράς, αλλά και λούμπεν στοιχεία που σχετίζονται με το κοινό έγκλημα (εξαρτησιογόνες ουσίες, παρεμπόριο κ.λπ.) δρουν ανεξέλεγκτα. Είναι πλέον κοινός τόπος οι προσωπικές απειλές, οι ξυλοδαρμοί, οι ληστείες, οι καταστροφές, η χρήση των χώρων για παράνομες δραστηριότητες, οι καταλήψεις που αποδιοργανώνουν την ακαδημαϊκή λειτουργία.
Ο νόμος αδυνατεί να επιβληθεί διότι το καθεστώς του πανεπιστημιακού ασύλου καθιστά εξαιρετικά δύσκολη, αν όχι αδύνατη, την πρόσβαση της Αστυνομίας. Το πανεπιστημιακό άσυλο στην ουσία προστατεύει τις ακραίες, επιθετικές μειοψηφίες και όχι τη διαφορετική άποψη και την ελεύθερη σκέψη. Προστατεύει ατιμωρητί την επιβολή της άποψης της βίαιης μειοψηφίας. Η κατάσταση αυτή εκθέτει τη χώρα διεθνώς και υποβαθμίζει την ποιοτική προσπάθεια πολλών μελών της ακαδημαϊκής κοινότητας (φοιτητές, καθηγητές).
Είναι πλέον καιρός για την επαναφορά της πλήρους κατάργησης του πανεπιστημιακού ασύλου, όπως σωστά προβλέφθηκε από τον νόμο 4009/2011. Ο ιστορικός ρόλος του πανεπιστημιακού ασύλου ξεπεράστηκε με την αποκατάσταση της δημοκρατίας το 1974. Οίος επιμένει να το διατηρεί επιβουλεύεται τη δημοκρατία μέσα στα ΑΕΙ, δίνοντας χώρο στην ατιμωρητί καταστρατήγησή της από τις επιθετικές μειοψηφίες και τους παράνομους λούμπεν. Επιτέλους, ο νόμος που ισχύει και εφαρμόζεται στην ελληνική επικράτεια οφείλει να ισχύει και μέσα στα ΑΕΙ. Πρέπει αυτά να πάψουν να προσομοιάζουν με τα Εξάρχεια.
Για θέματα που αφορούν απλά προβλήματα τάξης (προστριβές φοιτητών, παραβίαση θεμάτων καθαριότητας και φθοράς, φύλαξη χώρων κ.λπ.) τα ΑΕΙ πρέπει να έχουν τη δυνατότητα πρόσληψης εκπαιδευμένου, άοπλου προσωπικού ασφαλείας με σύμβαση έργου ή και ανάθεσης του έργου σε εταιρείες ασφαλείας, όπως είθισται στα ΑΕΙ όλου του κόσμου.
Η κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου και η παρουσία προσωπικού ασφαλείας θα διευκολύνουν καθοριστικά την εφαρμογή του νόμου μέσα στα ΑΕΙ από τα διοικητικά τους όργανα. Η θέση του πρύτανη, του κοσμήτορα, του προέδρου έχει μεγάλες ευθύνες και απαιτεί πανεπιστημιακούς με θάρρος και υπευθυνότητα. Σύμφωνα με τον νόμο, οφείλουν να τον εφαρμόζουν ως διοικητικοί προϊστάμενοι των μελών της ακαδημαϊκής κοινότητας. Ομως, η πολιτεία έχει την υποχρέωση να τους παρέχει τα απαραίτητα εργαλεία ώστε να λογοδοτούν δίκαια σε αυτήν και την πανεπιστημιακή κοινότητα για ακαδημαϊκές αλλά και για τυχόν ποινικές ευθύνες τους στις περιπτώσεις ολιγωρίας τους. Σήμερα οι διοικήσεις των ΑΕΙ είναι στο έλεος των ακραίων μειοψηφιών και των παραβατικών ομάδων των ιδρυμάτων τους. Οι εντελώς ανεύθυνες προτάσεις της σημερινής πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου Παιδείας περί φοιτητικών ομάδων προστασίας και συμβουλευτικής παρέμβασης μόνο θυμηδία προκαλούν. Οι σημερινοί κυβερνώντες έχουν τεράστια ευθύνη για τη βία στα ΑΕΙ όταν ήταν στην αντιπολίτευση και συνεχίζουν να τη στηρίζουν με την επαναφορά του πανεπιστημιακού ασύλου.
Ο Αχιλλέας Γραβάνης είναι καθηγητής Φαρμακολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης