Με τα απανωτά σεξουαλικά σκάνδαλα να έχουν ταράξει τις δομές του συστήματος στο Χόλιγουντ, με τη φωνή γυναικείων κινημάτων όπως το #Μetoo να έχουν μετατραπεί σε κραυγές και με τις γυναίκες της παγκόσμιας κινηματογραφικής κοινότητας να διεκδικούν με δυναμισμό ίσα δικαιώματα με εκείνα των ανδρών, το Φεστιβάλ των Καννών θα ήταν αδύνατον να μη δώσει φέτος την ανάλογη σημασία στη γυναίκα.
Δεν είναι λοιπόν καθόλου τυχαίο που η αυστραλέζα ηθοποιός Κέιτ Μπλάνσετ κάθεται στην καρέκλα της προέδρου της κριτικής επιτροπής του επίσημου διαγωνιστικού τμήματος (στην οποία τα μέλη είναι στην πλειοψηφία τους γυναίκες –6 προς 3) και δεν είναι επίσης τυχαίο που στο διαγωνιστικό πρόγραμμα θα βρούμε ταινίες που προσανατολίζονται σε δυναμικές γυναικείες περσόνες ή έχουν σκηνοθετηθεί από γυναίκες έτοιμες να πιάσουν τον ταύρο από τα κέρατα (βέβαια το φεστιβάλ κατηγορήθηκε ότι και αυτή την χρονιά περιέλαβε λίγες ταινίες γυναικών σκηνοθετριών στο πρόγραμμα· μόλις 3 στις 21).
ΕΠΙ ΤΗΣ ΟΘΟΝΗΣ. Στα «Κορίτσια στον ήλιο» (Filles de soleil) της Εβα Ισόν μια καλλιεργημένη Κούρδισσα (η πανέμορφη Ιρανή Γκολσιφτέχ Φαραχανί είναι ήδη το φαβορί για το βραβείο γυναικείας ερμηνείας) βλέπει τον άντρα της να εκτελείται εν ψυχρώ από τους τρομοκράτες του ISIS που επίσης αιχμαλώτισαν το παιδί της. Εκπαιδεύεται ως κομάντο και παίρνει το Καλάσνικοφ για να λάβει μέρος σε θανάσιμα επικίνδυνες πολεμικές επιχειρήσεις όπως αυτή της διάσωσης ενός χωριού του Κουρδιστάν από τους τρομοκράτες. Την ίδια ώρα, στην «Καπερναούμ» της Λιβανέζας Ναντίν Λαμπακί (θα προβληθεί προς το τέλος) ένα επαναστατημένο παιδί στην εφηβεία επιθυμεί να μηνύσει τους γονείς της επειδή το έφεραν στον κόσμο. Στο επίσημο τμήμα διαγωνίζεται επίσης με την τελευταία ταινία της η ιταλίδα ηθοποιός και σκηνοθέτρια Αλις Ροχρβάχερ. Στο «Lazzaro Felice», που προβλήθηκε την Κυριακή το βράδυ, περιγράφει την ιστορία ενός περιθωριακού άντρα που μπορεί και ταξιδεύει στον χρόνο.
Βέβαια, δεν είναι μόνον οι γυναίκες που ενδιαφέρονται για τις γυναίκες. Για παράδειγμα, στα «Τρία πρόσωπα» (3 faces) ο Ιρανός Τζαφάρ Παναχί (ο οποίος δεν ήρθε στο φεστιβάλ γιατί του απαγορεύεται η έξοδος από την πατρίδα του), φτιάχνει τα πορτρέτα τριών διαφορετικής γενιάς γυναικών ηθοποιών στο σύγχρονο Ιράν.
82 ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΣΤΑ ΣΚΑΛΟΠΑΤΙΑ. Εν των μεταξύ το κίνημα #Metoo έδωσε το «παρών» και στο κόκκινο χαλί των σκαλιών της Αίθουσας Λιμιέρ όταν το περασμένο Σάββατο διάσημες καλλιτέχνιδες ενώθηκαν σαν μια γροθιά για ν’ ανεβούν τα σκαλιά σε μια από τις επίσημες προβολές. Η Μπλάνσετ φυσικά σε πρώτο πλάνο και μαζί της η Μαριόν Κοτιγιάρ, η Κρίστεν Στιούαρτ, η Λεά Σεντού, η Σάλμα Χάγιεκ, η Κάγια Ντιν, η Αβα Ντιβερνέ αλλά και η 80χρονη γιαγιά του γαλλικού νέου κύματος Ανιές Βαρντά, ήταν μερικές από τις 82 συνολικά γυναίκες που περπάτησαν μαζί στο κόκκινο χαλί.
Και πάλι ο αριθμός δεν ήταν τυχαίος γιατί από το 1942 μέχρι σήμερα τόσες είναι οι σκηνοθέτριες που έχουν ανεβεί τα σκαλιά του Palais du Festival για να παρουσιάσουν ταινίες τους. Στην ίδια περίοδο 1.866 άντρες σκηνοθέτες έχουν ανεβεί τα ίδια σκαλιά, κάτι που επεσήμανε σε μια δήλωσή της η Μπλάνσετ τονίζοντας ότι «ενώ οι γυναίκες δεν είναι η μειοψηφία αυτού του κόσμου, η θεωρία του κινηματογραφικού συστήματος υποστηρίζει το αντίθετο. Ως γυναίκες αντιμετωπίζουμε η καθεμιά τις δικές της προκλήσεις. Στεκόμαστε όμως όλες μαζί σε αυτά τα σκαλιά σήμερα ως ένα σύμβολο της αποφασιστικότητάς μας και της αφοσίωσής μας στην πρόοδο».
Από την μεριά της η Ανιές Βαρντά το έθεσε πιο ποιητικά: «Τα σκαλιά της κινηματογραφικής βιομηχανίας στην οποία ανήκουμε οφείλουν να είναι προσβάσιμα σε όλους. Ας τα σκαρφαλώσουμε».
