Η πρόταση διατυπώνεται κάπως έτσι: εμείς κατά βάθος είμαστε αριστεροί, μην κοιτάτε που συμμαχήσαμε με τους ανελίτες, από ανάγκη το κάναμε, για να σώσουμε τη χώρα, αλλά αυτό μετά τις εκλογές θα τελειώσει, για να μην επιστρέψει λοιπόν η Δεξιά ελάτε να τα βρούμε και να κυβερνήσουμε μαζί, να ασκήσουμε μια προοδευτική και αυτόνομη οικονομική πολιτική, όπως ασκούμε ήδη μια προοδευτική κοινωνική πολιτική και έχουμε εκθέσει τους συντηρητικούς που δεν πρόκειται να αλλάξουν ποτέ.
Ανάλογα με τον βαθμό αυτοπεποίθησης των συριζαίων, η πρόταση μπορεί να συνοδεύεται και από όρους. Την προηγούμενη φορά, ας πούμε, ο Σκουρλέτης είχε καλέσει το ΚΙΝΑΛ να απαλλαγεί από τα «βαρίδια». Οταν είδε όμως τις αντιδράσεις, τα μάζεψε. Οι διερευνητικές επαφές τώρα ξεκινούν από μηδενική βάση. Και με τον Βενιζέλο; Και με τον Βενιζέλο! Αν πέρυσι το ΠΑΣΟΚ βρωμούσε, φέτος ευωδιάζει.
Το κάλεσμα είναι εμφανώς υποκριτικό. Οι πολιτικές επιλογές κρίνονται, δεν κρύβονται. Ούτε αμνηστεύονται. Ο στόχος της προσέγγισης του κεντρώου χώρου είναι η διάσπασή του και η παραμονή του ΣΥΡΙΖΑ, ή εν πάση περιπτώσει του «καλού» του κομματιού, στην εξουσία. Τελευταία απόδειξη είναι το σχέδιο για την κατάτμηση της Β’ Αθηνών. Ο Σκουρλέτης θέλει να συνοδεύσει την πρωτοβουλία αυτή με την επαναφορά της απλής αναλογικής. Οταν όμως ο Μητσοτάκης αντιπροτείνει να θεσπιστεί η ψήφος των Ελλήνων του εξωτερικού, ο υπουργός τον κατηγορεί για υπεκφυγή.
Τα δίχτυα δεν μαζεύονται άδεια. Κάποιοι επαγγελματίες πολιτικοί, που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η επανεκλογή τους, σπεύδουν να ανταποκριθούν οικοδομώντας διάφορα περίπλοκα ιδεολογικά σχήματα. Πρόκειται όμως για μια μικρή μειοψηφία. Το να περιλαμβάνει κανείς σε αυτή την κατηγορία τον Σταύρο Θεοδωράκη ή τον Μίλτο Κύρκο, που διεκδικούν απλώς το δικαίωμα να λένε ελεύθερα την άποψή τους, δεν είναι μόνο άδικο. Είναι αυτοκαταστροφικό.
Αλήθεια, γιατί αποτελεί πολιτικό αδίκημα να διαφωνεί κάποιος με το αίτημα της Φώφης Γεννηματά για άμεση διεξαγωγή των εκλογών, πολύ περισσότερο όταν αυτό το αίτημα δεν συζητήθηκε στα όργανα; Γιατί είναι αναγκαστικά «ύποπτο» να παρίσταται κάποιος σε μια πολιτική εκδήλωση ή να εκφράζει δημοσίως την αγωνία του για την επόμενη μέρα; Ενα σύγχρονο, ανοιχτό και πολυσυλλεκτικό πολιτικό κόμμα δεν μπορεί να είναι μονολιθικό. Ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός είναι ένα σταλινικό τέχνασμα που καταδικάστηκε από την Ιστορία.
Είναι ευτύχημα που το ΚΙΝΑΛ, ή εν πάση περιπτώσει η συνεπής πλειοψηφία του, ψήφισε το νομοσχέδιο για την αναδοχή. Μακάρι να ξεπεράσει τις επιφυλάξεις του και να ψηφίσει και τη συμφωνία με τα Σκόπια –αν φτάσει στη Βουλή. Τίποτα από αυτά όμως δεν ενισχύει ούτε δικαιολογεί μια μονιμότερη συνεργασία του με ένα κόμμα που, όπως αναφέρεται σε non-paper του Κινήματος, είναι «βαθιά λαϊκιστικό, με νεοκομμουνιστικές – τριτοδιεθνιστικές αναφορές και ολοκληρωτικού τύπου αντιλήψεις».
