Από τότε που έσκασε το σκάνδαλο Γουάινστιν, ως αντίδραση στο οποίο γιγαντώθηκε το κίνημα #Metoo, οι μεγάλες παγκόσμιες καλλιτεχνικές διοργανώσεις έχουν το πρόσημο «μετά το #Metoo». Τα πρώτα μετά το #Metoo Οσκαρ, το πρώτο μετά το #Metoo Φεστιβάλ των Καννών (προχθές είχαμε και την πρώτη μετά το #Metoo Γιουροβίζιον). Κάτι που επιβεβαιώνει την τεράστια απήχηση και αναγνωρισιμότητα του hashtag. Αρχίζω όμως να κάνω κάποιες δεύτερες σκέψεις για το πού μπορεί να οδηγήσει όλο αυτό, μια και οι τεράστιες μαζικότητες υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να προκαλέσουν εκτροπές από τους αρχικούς σκοπούς. Γιατί, πραγματικά, κάποιες φορές έχω την εντύπωση ότι οι υπερβολές αναδεικνύουν τις γυναίκες ως άτομα με ειδικές ανάγκες που χρήζουν ειδικής προστασίας. Και αυτό δεν μου αρέσει καθόλου.

Ναι, είναι αλήθεια ότι οι γυναίκες σκηνοθέτες παγκοσμίως είναι εντυπωσιακά λιγότερες από τους άνδρες (δεν έχω στοιχεία, αλλά δεν νομίζω ότι συμβαίνει το ίδιο και με τις ηθοποιούς). Και οφείλω να επισημάνω εδώ την εξαιρετική δουλειά που κάνουν ως προς την αντιμετώπιση αυτού του φαινομένου το ελληνικό τμήμα του WIFT (Women in Film and Television) και η Ολγα Μαλέα. Αναρωτιέμαι όμως γιατί στην ιστορία του Φεστιβάλ των Καννών έχουν παρουσιάσει δουλειά τους μόνο 82 γυναίκες. Υπήρξαν ανάλογες των 1.866 ανδρών οι οποίες απορρίφθηκαν μόνο και μόνο επειδή ήταν γυναίκες; Δεν είχαμε καταγγελίες για κάτι τέτοιο. Αρα μήπως τα μηνύματα του #Metoo πρέπει να απευθύνονται όχι μόνο στα «ανδροκρατούμενα ιερατεία» αλλά, κυρίως, στις ίδιες τις γυναίκες; Οι φίλες μου οι φεμινίστριες θα ήθελαν να προωθούνται, σε διάφορους τομείς, γυναίκες μόνο και μόνο επειδή είναι γυναίκες ή επειδή έχουν τα προσόντα; Τι θέλουμε τελικά; Ποσόστωση ή αξιοκρατία;

ΥΓ: Το #Metoo συνέβαλε στη γιγάντωση και άλλων κινημάτων όπως η καταγγελία του body shaming (τα επικριτικά σχόλια για την εμφάνιση και τις αναλογίες κάποιου). Και αυτό βλέπω σιγά σιγά να κατασταλάζει σε έναν ρατσισμό εναντίον των πραγματικά ωραίων γυναικών.

Τελευταία Νέα