Η μελοδραματική εξομολόγηση του ευρωβουλευτή με Το Ποτάμι, Μίλτου Κύρκου, ότι αναζητεί τη χαμένη Αριστερά, πιθανότατα στον ΣΥΡΙΖΑ, επικρίθηκε σκληρά. Ας δεχθούμε ότι ο σχετικά νέος πολιτικός, ως ιδεολόγος, νοιάζεται όντως για τη χαμένη Αριστερά. Κι ότι γι’ αυτό βρέθηκε στο Ποτάμι, επειδή εξαρχής είχε διαγνώσει ότι κάποια στιγμή θα παραμερίσουν οι φιλελέδες και οι δεξιούρες, οι φοβερές μεταγραφές του πρώτου καιρού στο κόμμα που ήθελαν ανταγωνιστική οικονομία, αξιολόγηση, λιγότερο Δημόσιο, κι ότι Το Ποτάμι θα μπορούσε να είναι το εφαλτήριο για να κολυμπήσει ο ευρωβουλευτής προς την ιδεολογική κολυμβήθρα που τον γέννησε.
Δυο καταστατικές παραδοχές σε σχέση με την κριτική που απευθύνεται στον Μίλτο Κύρκο: 1. Δικαιούται να έχει διαφορετική εκτίμηση για την Αριστερά, και για τον ΣΥΡΙΖΑ, από εκείνη που είχε τα τελευταία χρόνια ο Λεωνίδας Κύρκος, ο πατέρας του –αλλά αν δεν λεγόταν Κύρκος, το πιθανότερο είναι να την έλεγε στον στενό κύκλο των φίλων του και της παρέας του. 2. Αριστερά-ξεαριστερά, ο Μίλτος Κύρκος βρίσκεται στο Ευρωκοινοβούλιο και είναι εύλογο να θέλει να παραμείνει, εμείς βολοδέρνουμε στη βαλκανική λάσπη και στο αβέβαιο μέλλον της χώρας που εποφθαλμιά ο Αλέξης Τσίπρας και η εξουσιαστική ομάδα γύρω απ’ αυτόν.
Μην ξεχνάμε, επίσης, τι είναι η Αριστερά του Τσίπρα. Ενα σύστημα που υποσχέθηκε ότι θα σκίσει τα Μνημόνια, κινδύνεψε να διαλύσει τη χώρα, ξανακυβέρνησε ως πειθήνιος υποτακτικός των δανειστών έξω, περιφρονώντας εντός τους θεσμούς, ιδίως τη Δικαιοσύνη και τον Τύπο, σκανδαλολογώντας για τους αντιπάλους της και τα μέλη των οικογενειών τους. Ενα σύστημα που αποθεώνει τον κρατισμό και εξοντώνει, ή διώχνει, την ιδιωτική μη κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα. Και λίγο πριν από το τέλος, απεργάζεται στρατηγικές αποσταθεροποίησης του πολιτικού συστήματος, δηλαδή της δημοκρατίας.
Ας τελειώνουμε, λοιπόν, με τη μελοδραματική ηθικολογία: ο καθένας έχει δικαίωμα να αναζητεί σωτήρες όπου θέλει –στον Λένιν, στον Σώρρα ή στον άγιο Παΐσιο. Αλλά ας συνυπολογίζει ότι η χαμένη Αριστερά είναι καμμένη Αριστερά. Η Αριστερά κάποιων τακίμιασε με τον Καμμένο, ανεχόμενη τη συστηματική ακροδεξιά χυδαιότητά του –που δεν ξεχείλισε ξαφνικά τώρα, μετά τη φωτογράφισή του με πυρηνάρχη της Χρυσής Αυγής.
Αυτή η Αριστερά δεν είναι χαμένη. Είναι αυταρχική, υποκριτική και χυδαία –κι αναζητεί υστερόβουλους οπορτουνιστές να την ενισχύσουν. Ή αθώα θύματα του μελοδράματός της. Πόσα αθώα θύματά της, όμως, συνεχίζουν να παραμένουν αθώα;