Πότε θα γίνουν εκλογές; Αμέσως, τώρα; Το φθινόπωρο; Του χρόνου μαζί με τις ευρωεκλογές; Στη λήξη της τετραετίας; Θα διασπαστεί η Β’ Αθηνών για να διευκολυνθεί το κυνήγι του σταυρού από τους πολιτευτές; Θα γίνουν μεταγραφές βουλευτών; Πόσους θα πάρει η κυβέρνηση, πόσους η αντιπολίτευση; Θα διαλυθεί η συμμαχία ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ; Αν διαλυθεί, θα βρει αντικαταστάτη του Πάνου Καμμένου ο Αλέξης Τσίπρας ή θα γίνουν εκλογές εκτός προγράμματος και πολιτικών σχεδιασμών;
Μεγάλα ερωτήματα, κεφαλαιώδη –και έτσι περνούν στα ψιλά διαπιστώσεις όπως αυτές του ΣΕΒ στο τελευταίο μηνιαίο δελτίο του, που βλέπει: «εδραίωση ανάκαμψης σε χαμηλά επίπεδα και με ασαφείς προοπτικές». Ή, και αν ασχοληθούμε με ειδήσεις όπως τι θα γίνει με τα δεκάδες προαπαιτούμενα, αν και πόσο θα ελαφρυνθεί το χρέος, αν και πότε θα μειωθεί η ανεργία –ακόμα και αυτά κρίνονται μέσα από τις πολιτικές τους συνέπειες: τι θα κάνει η κυβέρνηση σε κάθε μια από αυτές τις περιπτώσεις, πώς θα αντιδράσει η αντιπολίτευση. Αρα, ξανά τα ίδια ερωτήματα: πότε οι εκλογές και με ποιες μεταγραφές;
Σαν να μην υπάρχει τίποτα έξω από την πολιτική. Σαν να μην είναι καθεαυτά προβλήματα εκατομμυρίων πολιτών το χρέος, η ανεργία, η παιδεία, η περικοπή των συντάξεων, αλλά σαν να μετράνε μόνο ως προς τον πολιτικό ανταγωνισμό μερικών χιλιάδων κομματικών στελεχών για τις κρατικές θέσεις, τη Βουλή, τα υπουργεία. Το ερώτημα που συνεχώς επανέρχεται δεν είναι τι θα υποστεί ο νέος που θα βρεθεί το φθινόπωρο σε κάποιο απίθανο ΤΕΙ στη μέση του πουθενά ή πώς νιώθει ο συνταξιούχος που πρέπει στον προϋπολογισμό του για το 2019 να περικόψει το επίδομα προς τον άνεργο εγγονό αλλά, αφού αυτά είναι περίπου αναπόδραστα φυσικά φαινόμενα, ποιες είναι οι πολιτικές τους επιπτώσεις;
Χιλιάδες βιβλία, εκατομμύρια σελίδες έχουν γραφτεί για την οικονομική αλλοτρίωση, για τον φετιχισμό του εμπορεύματος, για τον άνθρωπο που γίνεται άθυρμα οικονομικών δυνάμεων –για τον άνθρωπο που καταλήγει άθυρμα πολιτικών σχεδιασμών, που μετρά μόνο σαν αναλώσιμος πολίτης χρήσιμος να αναδεικνύει τους άρχοντές του, η βιβλιογραφία είναι ελάχιστη και η ειδησεογραφία τον προσέχει μόνο όταν φθάσει στην παιδοκτονία.
Η υπερπολιτικοποίηση δεν οδηγεί πουθενά, οι κομματικοί τακτικισμοί δεν λύνουν κανένα άλλο πρόβλημα εκτός από τα επαγγελματικά των πολιτικών. Διότι «χώρα σε υστέρηση αλλάζει μόνο με συνεχή προσπάθεια, χρόνια συστηματικής δουλειάς, ρεαλιστικούς στόχους, ειλικρίνεια απέναντι στους πολίτες, σύνδεση και συνεργασία με το παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον και συνείδηση των ηγεσιών για τις ευθύνες τους», έγραφε την Κυριακή στο «Βήμα» ο Κώστας Σημίτης.
Τελευταία Νέα