Το Ισραήλ είναι το μοναδικό δημοκρατικό κράτος στη Μέση Ανατολή. Αλλά ένα δημοκρατικό κράτος δεν επιτρέπεται να συγχέει τη νόμιμη άμυνα με την αιματηρή καταστολή, την υπεράσπιση της εθνικής κυριαρχίας με τα πυρά κατά αμάχων. Δεν μπορεί να υπερασπίζεται τους πολίτες του βαφτίζοντας τρομοκράτη όποιον διαδηλώνει, ακόμη και μικρά παιδιά, και σκορπίζοντας αδιακρίτως τον θάνατο.
Η κυβέρνηση του Ισραήλ είναι υπόλογη όχι μόνο απέναντι στη διεθνή κοινότητα αλλά και απέναντι στην Ιστορία του ίδιου της του λαού –ενός λαού που υπέφερε από διώξεις, αναζητούσε επί πολλά χρόνια μια πατρίδα και πλήρωσε βαρύ φόρο αίματος στα κρεματόρια του ναζισμού. Απολύτως λογικά, το Ισραήλ εξοπλίστηκε σαν αστακός μετά την ίδρυσή του. Αλλά τώρα, από στρατιωτική μηχανή μετατρέπεται σε μηχανή θανάτου. Χρησιμοποιεί μια απίστευτα δυσανάλογη δύναμη πυρός απέναντι σε έναν λαό που ζητεί ό,τι ζητούσε και ο δικός του λαός: μια πατρίδα.
Το Ισραήλ εξακολουθεί να αρνείται αυτό το δικαίωμα στους Παλαιστινίους –και το αρνείται με τον πλέον βάναυσο τρόπο. Το αρνείται με τα ίδια μέσα που επιστράτευε τον 20ό αιώνα: όπλα και σφαίρες. Διαιωνίζοντας όχι μόνο ένα πρόβλημα που μετρά πλέον δεκαετίες ολόκληρες. Αλλά και ποτίζοντας με δηλητήριο τις επόμενες γενιές. Τις γενιές που θα γεννηθούν με τη μνήμη του αίματος μέχρι να χύσουν το δικό τους σε αυτόν τον αέναο κύκλο του μίσους.
