Ενα από τα σωματεία του μετρό έκανε χθες την Αθήνα άνω – κάτω κηρύσσοντας προειδοποιητική απεργία, με αίτημα (τι άλλο;) προσλήψεις. Καταγγέλλονται επίσης έλλειψη ανταλλακτικών για τους συρμούς, κομματική ευνοιοκρατία, μισθολογικές αδικίες. Προαναγγέλλονται και άλλες «δράσεις» σε συνεργασία με επιτροπές γειτονιάς, συνδικάτα και «συλλογικότητες».
Η ουσία είναι ότι το σωματείο που κήρυξε την απεργία δεν νοιάζεται για όσους μετακινούνται στην πόλη, αν νοιαζόταν θα επιδίωκε να τους έχει φίλους, δεν θα τους έκανε τη ζωή αβίωτη. Δεν ξέρω ποιες συλλογικότητες θα συνασπιστούν για τις επόμενες «δράσεις» δήθεν υπέρ των συγκοινωνιών και στην ουσία εις βάρος των πιο αδύναμων κοινωνικών ομάδων που τις χρησιμοποιούν. Είμαι όμως σίγουρος ότι ζούμε, ακόμα μια φορά, τη γνωστή ιστορία, όπου ένας δημόσιος οργανισμός με αξιοσημείωτη ποιότητα υπηρεσιών καταρρέει, με την ευθύνη του κράτους, των διοικήσεών του και του συνδικαλισμού.
Ειδικά για το μετρό, τα στάδια της κατάρρευσής του είναι γνωστά. Τα ρουσφέτια του Ευριπίδη Στυλιανίδη υποκατέστησαν την πρόσληψη εξειδικευμένων ειδικοτήτων με κομματικούς πελάτες. Το κίνημα «Δεν πληρώνω» εδραίωσε τη συνείδηση πως ό,τι είναι δημόσιο μπορεί να είναι τζάμπα, ενώ ενοχοποίησε τους ελεγκτές ως λακέδες μιας δήθεν τερατώδους εισπρακτικής μηχανής. Και η υπουργία Σπίρτζη, διά της δήθεν αναβαθμίσεως του συστήματος έκδοσης εισιτηρίων προκειμένου να χτυπηθεί η εισφοροδιαφυγή, αφού πρώτα ταλαιπώρησε τους συνεπείς επιβάτες (τα κορόιδα) με τις αδιανόητες ουρές για να εκδώσουν κάρτα, στη συνέχεια άφησε τις συγκοινωνίες στην τύχη τους, στην ουσία διευκολύνοντας και διευρύνοντας όσους ταξιδεύουν χωρίς εισιτήριο. Μέχρι και πύλες εισόδου δήθεν ΑμεΑ αλλά στην ουσία τζαμπατζήδων λειτουργούν στο μετρό –ενώ στα λεωφορεία και στα τρόλεϊ το τζάμπα είναι καθημερινή συνήθεια.
Οι συνέπειες όλων αυτών δεν είναι αμελητέες. Το μετρό, ήδη, έχει αραιώσει τα δρομολόγια ακόμα και κατά τις ώρες αιχμής, οι επιβάτες ταξιδεύουν παστωμένοι, η επαιτεία είναι η πιο συνηθισμένη κατάσταση, ενώ η καθαριότητα και το αίσθημα ασφάλειας απλά δεν υπάρχουν. Η κατάσταση στον ηλεκτρικό είναι τρισχειρότερη. Και ο στόλος των λεωφορείων καταρρέει.
Οι συγκοινωνίες τα χρόνια του Σπίρτζη είναι υπό διάλυση, για κακή τύχη των Αθηναίων. Κι η αντιπολίτευση καλό θα ήταν να ενδιαφερόταν για την κατάρρευση των υποδομών που κάνουν την πραγματικότητα των πιο αδύναμων ανθρώπων ακόμα χειρότερη. Πρόκειται για ακόμα μια κατάρρευση που θα κληρονομήσει η επόμενη κυβέρνηση. Μαζί με τις απεργίες του μέλλοντός μας.
Τελευταία Νέα