Ξεθωριασμένα όνειρα

«Η τελευταία σημαία»: Μια σημαία τυλιγμένη προσεκτικά, τόσο ώστε τα ξεθωριασμένα της χρώματα να προσθέτουν μια επιπλέον ομορφιά στο αισθητικό σύνολο. Βεβαίως τα πολιτικά αντανακλαστικά της εποχής στο άκουσμα της λέξης και μόνο αντιδρούν, λες και έχουν απέναντί τους ένα εξάμβλωμα της φύσεως, αλλά αυτό ανοίγει μια άλλου είδους κουβέντα που αφορά τον κοινωνικό της ρόλο, ή μάλλον καλύτερα την επιβολή της ως σύμβολο αξιών. Γι’ αυτό, ίσως, και τόσοι σκηνοθέτες όπως ο Μάικλ Τσιμίνο ή ο Ολιβερ Στόουν (που μόνο… πατριδολάγνους δεν τους λες) επέλεξαν να φιλμάρουν αυτή την ξεθωριασμένη της μορφή. Το ίδιο έκανε και ο συγγραφέας Ντάριλ Πόνισαν, όταν έγραφε το “Τελευταίο απόσπασμα” το οποίο μετέφερε μοναδικά στον κινηματογράφο ο σπουδαίος Χαλ Ασμπι το 1973 με πρωταγωνιστές τους Τζακ Νίκολσον και Ράντι Κουέιντ. Εκεί, δύο άντρες του Ναυτικού αναλαμβάνουν μια επιφανειακά εύκολη αποστολή: να συνοδέψουν στη φυλακή έναν δεκαοκτάχρονο μικροκλέφτη. Καθώς ο νεαρός πρόκειται να μείνει φυλακισμένος για τα επόμενα οκτώ χρόνια, οι συνοδοί του αποφασίζουν να του προσφέρουν ένα τελευταίο Σαββατοκύριακο γεμάτο καταχρήσεις και κάθε είδους «αμαρτία», για να ανακαλύψουν τελικά ότι είναι όλοι τους φυλακισμένοι στο σύστημα.

Εδώ, ο Λινκλέιτερ βασίζεται και αυτός σε σενάριο του Πόνισαν, ενώ και η ιστορία δομικά μοιάζει να μη διαφέρει πολύ: Το 2003, τριάντα χρόνια αφότου υπηρέτησαν μαζί, στην ίδια μονάδα, στον Πόλεμο του Βιετνάμ, ο πρώην γιατρός του Ναυτικού Λάρι «Ντοκ» Σέφερντ επανενώνεται με τους πρώην πεζοναύτες Σαλ Νίλον και Ρίτσαρντ Μούλερ, προκειμένου να φέρουν εις πέρας μία άλλου είδους αποστολή. Ζητάει την παρέα τους, τη βοήθεια και τη στήριξή τους προκειμένου να θάψει τον μονάκριβο γιο του, έναν πεζοναύτη που λίγες μέρες πριν έχασε τη ζωή του στο Ιράκ όπου υπηρετούσε τη θητεία του. Ο Ντοκ αποφασίζει να μην θαφτεί ο γιος του –με τιμές ήρωα –στο στρατιωτικό νεκροταφείο του Αρλινγκτον. Αντιθέτως, παίρνει το φέρετρο έχοντας σκοπό να το μεταφέρει με τη βοήθεια των παλιών του φίλων στην ιδιαίτερη πατρίδα του, και να αναπαυθεί εκεί για πάντα το παιδί του.

Και η φθορά της σημαίας συναντά τη φθορά στα πρόσωπα των τριών πρωταγωνιστών του φιλμ, του Λόρενς Φίσμπερν, του Μπράιαν Κράνστον και, κυρίως, του Στιβ Καρέλ. Η ρητορική του (απατηλού) αμερικανικού ονείρου ανέκαθεν ενδιέφερε τον Πόνισαν και ο Λίνκλέιτερ, που πάντα αναζητούσε με τη ματιά του την “άλλη” Αμερική, εδώ επιχειρεί να την ανασύρει μέσα από τις ίδιες τις κοινωνικές της συμβάσεις. Σεναριακά δεν του βγαίνει πάντα. Θα ήταν όμως άδικο να αγνοήσουμε τόσο την τρυφερότητά του όσο και τη σπουδαία δουλειά των τριών πρωταγωνιστών. Η “Τελευταία σημαία” μοιάζει να εκπροσωπεί ένα σινεμά χαρακτήρων και καταστάσεων που έχει εξαφανιστεί από τις οθόνες μας (εξαίρεση το αριστουργηματικό “Rider” που είδαμε πρόσφατα). Ως εκ τούτου, έχει μια ιδιαίτερη αξία.