Αν έχετε αναρωτηθεί πώς γίνεται οι μαραθωνοδρόμοι να ξεχνούν τον πόνο και τις δυσκολίες ενός αγώνα και να βρίσκονται ξανά στη γραμμή εκκίνησης για τον επόμενο, τότε η λύση κρύβεται στην επιστήμη του εγκεφάλου. Πόνος, κούραση, δάκρυα, ιδρώτας και εξάντληση. Αυτές είναι μερικές από τις καταστάσεις που βιώνει ένας μαραθωνοδρόμος λίγο πριν από τον τερματισμό ενός αγώνα και οι οποίες του προκαλούν αρνητικά συναισθήματα.
Οπως αποκάλυψαν όμως οι ερευνητές του Ινστιτούτου Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Γιαγκελο της Κρακοβίας, η «μνήμη» των καταστάσεων αυτών δεν διαρκεί για μεγάλο χρονικό διάστημα, βοηθώντας έτσι τους δρομείς να επιστρέψουν άμεσα στον επόμενο απαιτητικό αγώνα. Συγκεκριμένα, στην έρευνα που δημοσιεύθηκε στην διεθνή επιστημονική επιθεώρηση «Memory» (Μνήμη) συμμετείχαν 62 δρομείς μεγάλων αποστάσεων και Μαραθωνίων, οι οποίοι κλήθηκαν σε πρώτη φάση να αξιολογήσουν την κατάσταση της υγείας τους και των συναισθημάτων τους αμέσως μετά την ολοκλήρωση ενός αγώνα.
Σε δεύτερο χρόνο, τρεις ή έξι μήνες αργότερα, ζητήθηκε από τα ίδια άτομα να χαρακτηρίσουν τα επίπεδα πόνου και κούρασης που ένιωθαν έπειτα από τον αγώνα. Ανεξάρτητα από το χρονικό διάστημα που είχε περάσει, όλοι οι δρομείς υποτίμησαν το αίσθημα πόνου και της δυσάρεστης κατάστασης που ένιωθαν. Μάλιστα, έφταναν να «θυμούνται» μόλις το 1/4 της αρχικής δύσκολης κατάστασης έπειτα από μερικούς μήνες. «Αν και ο Μαραθώνιος είναι οδυνηρός για τους δρομείς, δεν παύει να είναι μια συναισθηματικά θετική εμπειρία, ειδικά για εκείνους που ολοκλήρωσαν τον αγώνα» λέει ο συγγραφέας της μελέτης δρ Πρζέμιβσλαβ Μπάμπελ.
Είναι βέβαιο πως οι δρομείς έχουν την τάση να βιώνουν περισσότερο πόνο από τον μέσο άνθρωπο, ως αποτέλεσμα της έντονης προπόνησης. «Δεν έχει σημασία ποιος είσαι, αν ολοκληρώνεις μια πρόκληση αντοχής, θα δοκιμάσεις πόνο και δυσφορία κατά τη διάρκεια της προπόνησης και του ίδιου του γεγονότος» υπογραμμίζει στη βρετανική έκδοση του περιοδικού Runner’s World η Τρέισι Ντέβονπορτ, αθλητική ψυχολόγος στο αγγλικό Πανεπιστήμιο Γούλβερχαμπτον. Εξαιτίας αυτού, οι αθλητές μαθαίνουν όχι μόνο να συνδέουν με την προπόνησή τους κάποιους φυσιολογικούς πόνους, αλλά και να ξεχωρίζουν ανάμεσα στον πόνο που αντικατοπτρίζει την προσπάθεια σε μέγιστο βαθμό και στον πόνο που μπορεί να σηματοδοτήσει τραυματισμό, εξηγεί η Ντέβονπορτ. «Αλλά η υποτίμηση του πόνου από έναν αγώνα είναι επίσης συνάρτηση του τρόπου με τον οποίο λειτουργεί η μνήμη» σημειώνει η αθλητική ψυχολόγος, τονίζοντας πως όλοι οι άνθρωποι και ιδιαίτερα οι δρομείς έχουν την τάση να υπενθυμίζουν τα κυριότερα σημεία των γεγονότων και όχι κάθε μικροσκοπική λεπτομέρεια.
Αν θέλετε κι εσείς να μετατρέψετε έναν δύσκολο και απαιτητικό αγώνα σε μια πιο θετική εμπειρία στο μυαλό σας, θα πρέπει –ενώ τρέχετε –να επικεντρωθείτε στα όσα έχετε πετύχει μέχρι εκείνη τη στιγμή και όχι σε πόση προσπάθεια πρέπει ακόμα να κάνετε. «Δείτε τον πόνο σας ως προάγγελο για την ολοκλήρωση ενός Μαραθωνίου, παρά για το αποτέλεσμα της μέχρι τότε προσπάθειάς σας» υποστηρίζει ο πολωνός ερευνητής Πρζέμισλαβ Μπάμπελ. Στη συνέχεια, μετά τον αγώνα, μπορείτε να επαναφέρετε στο μυαλό σας όλα τα θετικά στοιχεία της προσπάθειάς σας, τα οποία θα σας βοηθήσουν κυρίως ψυχολογικά για τον επόμενο Μαραθώνιο.
