Οταν έφυγε από τη ζωή η Αλίκη Βουγιουκλάκη, ο Φρέντυ Γερμανός είχε γράψει ότι «σήμερα κηδεύουμε τη νιότη μας» και –όσο υπερβολικό ή μακάβριο κι αν ακούγεται –το ίδιο ένιωσα κι εγώ στο άκουσμα μιας χαρμόσυνης και συνάμα θλιβερής είδησης: γκρεμίζεται, λέει, το κλειστό γήπεδο της Αρτάκης και στη θέση του ανεγείρεται ένα καινούργιο που θα παραδοθεί σε δύο χρόνια.

Είναι χαρμόσυνη η είδηση, διότι προφανώς ο Πανιώνιος ύστερα από τριάντα οκτώ χρόνια χρειαζόταν μια καινούργια, μεγαλύτερη και σύγχρονη στέγη. Μα είναι και θλιβερή, διότι σε αυτό το γήπεδο (που όλοι το προσδιόριζαν με την οδό στην οποία στέκει από το 1980), μεγάλωσαν γενιές και γενιές παικτών, προπονητών, παραγόντων, φιλάθλων, δημοσιογράφων.

Πάλι καλά που δεν θα γίνει σουπερμάρκετ, σινεμά ή πολυκατοικία, αλλά πάνω του με διαφορετική χωροθέτηση θα κτιστεί το καινούργιο γήπεδο, στα έγκατα του οποίου θα κυκλοφορούν σαν τα φαντάσματα της όπερας όλες οι μεγάλες φιγούρες που σημάδεψαν με το πέρασμα τους τα τελευταία σαράντα χρόνια τον Ιστορικό.

Στιγμές που εικονογραφούν μια αληθινή Κιβωτό του μπάσκετ…

Το μοιραίο χαρακίρι του Μπόμπαν…

Η λυσσασμένη άμυνα του Φάνη πάνω στον Τάρπλεϊ…

Η τάπα του Τέρνερ στον Γκάλη…

Ο τσακωμός του Δενδρινού με τον Ιωαννίδη για τους νομάδες και την αυτοκρατορία…

Το ρεσιτάλ του Μπένατσεκ στη νίκη με 27 πόντους επί της ΤΣΣΚΑ Μόσχας…

Οι βγαλμένοι από τους ρωμαϊκούς θριάμβους πανηγυρισμοί του Τζούροβιτς…

Ο καβγάς και τα τραβήγματα από τη γραβάτα του Ιβκοβιτς με τον Αλεξανδρή…

Και μορφές… Μορφές αναλλοίωτες στον χρόνο, που δημιούργησαν μια μεγάλη παράδοση και μια πολύ ξεχωριστή κουλτούρα, προεξάρχοντος του μεγάλου οραματιστή Ανδρέα Βαρίκα…

Κομμάτια ενός παζλ που είναι τόσο καλά στερεωμένα, ώστε αποκλείεται να φύγουν από τη θέση τους και θα αποτελούν την ανεκτίμητη κληρονομιά ενός μπασκετικού μαυσωλείου…

Τελευταία Νέα