Χτίζεται σκηνικό εκλογών

Ας λέει ό,τι θέλει η κυβέρνηση για το πότε θα αποφασίσει ο πρόεδρος Αλέξης να κάνει εκλογές. Εγώ βλέπω ότι μέρα με τη μέρα, λιθαράκι το λιθαράκι, χτίζεται σκηνικό εκλογών, δείγμα ότι ακόμη και αν δεν έχει αποφασίσει πότε θα τις κάνει, προετοιμάζεται. Τελευταία ένδειξη, χθεσινή με βιντεάκι της σειράς “ήταν δίκαιο έγινε πράξη” (το γνωστό παραμύθι δηλαδή), και πρωταγωνιστή “το ισχυρό χαρτί” που ακούει στο όνομα Τσίπρας. Θέμα η εξωτερική πολιτική και ο πρόεδρος λέει διάφορα απίθανα για το πόσο έχει ισχυροποιήσει τη χώρα διεθνώς. Μετά πετάει ένα σύνθημα να κλαις, του είδους “μας αναγνωρίζουν, μας ακούν, μας σέβονται” (πού και πώς τα είδε αυτά, άγνωστο), ενδιάμεσα έχουν πέσει και διάφορες φωτο και βιντεάκια με ξένους αρχηγούς κρατών και κυβερνήσεων, και έπειτα, εκεί που είναι και όλα τα λεφτά, μας δείχνουν τον πρόεδρο στο Μέγαρο Μαξίμου, στο ημίφως (ότι και καλά, δουλεύει ώς αργά…) να …γράφει στο laptop του κάποιο λόγο περί εξωτερικής πολιτικής!

Τόσο πειστικό…

Τα πούρα του Αλέξη

Το αντιπαρέρχομαι το ανέκδοτο (ο Τσίπρας γράφει λόγους!) και στέκομαι στο ότι για άλλη μια φορά τούς έπιασα απρόσεκτους αυτούς που επιμελήθηκαν το βίντεο. Θα ενθυμείσθε υποθέτω ότι στο προηγούμενο της σειράς “ήταν δίκαιο, έγινε πράξη” είχα εντοπίσει (και έγινε μεγάλο “ταρατατζούμ” στα social media, αλλά και θέμα στη Βουλή) ότι πάνω στο γραφείο, βρίσκονταν δυο πανάκριβοι “υγραντήρες”, humidor, όπως τους ονομάζουμε στην εύανδρο Ηπειρο, οι οποίοι προφανώς δεν αποτελούσαν διακοσμητικά στοιχεία του γραφείου, αλλά εμπεριείχαν πούρα –τη μικρή, αμαρτωλή, αδυναμία του προέδρου.

Αυτή τη φορά, για να αποφευχθούν ανάλογα γλέντια, είχαν λάβει μέριμνα να απομακρύνουν τους “υγραντήρες” και να γεμίσουν το σημείο (στα δεξιά του προέδρου) φακέλους. Πλήθος φακέλων –δείγμα ότι ο άνθρωπος δουλεύει.

Στη σπουδή τους όμως να απομακρύνουν τους “υγραντήρες”, δεν πρόσεξαν, και άφησαν, ακριβώς μπροστά του, ένα μεγάλο λευκό τασάκι με χρυσές λεπτομέρειες και με ειδικές θέσεις για να “ξεκουράζεται” ένα πούρο, πριν και μετά τη χρήση του. Δεν τον ψέγω, τον πρόεδρο. Προς Θεού. Οι κακές συνήθειες δύσκολα κόβονται. Η ανικανότητα των συνεργατών του όμως, προφανώς διορθώνεται…

(Επίσης τα “κοντινά” του προέδρου, κυρία Χαλιδιά μου, θέλουν μια προσοχή –ειδικά όταν κάποιος δεν διαθέτει οδοντοστοιχία που να “γράφει” στο γυαλί. Οπως επίσης δεν είναι ωραίο θέαμα αστυνομικός της ασφάλειας του προέδρου να μασάει τσίχλα, ως φόντο του προέδρου, ενώ εκείνος υποτίθεται ότι αναμένει την άφιξη ενός ξένου ηγέτη).

Επί του ιδίου θέματος, ήτοι elections prepare, τουτέστιν προετοιμασία εκλογών, επιθυμώ να αναφέρω ότι διακρίνω μια μεγάλη κινητικότητα στο κόμμα ΣΥΡΙΖΑ, κινητικότητα η οποία είναι αναντίστοιχη της εικόνας με την οποία είχαμε συνηθίσει περί του κόμματος αυτού. Σάββατο ο πρόεδρος Αλέξης συγκαλεί την Κεντρική Επιτροπή, την άλλη εβδομάδα προγραμματίζει Πολιτικό Συμβούλιο, ενδιάμεσα παίζει και μια σύγκληση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας.

Από την άλλη, μαζεύονται και οι ομάδες και τα γκρουπούσκουλα που ενδιαιτώνται στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ. Χθες, ας πούμε, είχαμε μια τέτοια μάζωξη στο Κάραβελ, όπου συγκεντρώθηκαν εκπρόσωποι δυο τριών τάσεων στον ΣΥΡΙΖΑ, μεταξύ των οποίων και οι λεγόμενοι “πασοκογενείς”, με στόχο, λέει, να “ανοίξει” το κόμμα.

Ρώτησα έναν σύντροφο, γνωστό, πολύ γνωστό, όχι “πασοκογενή”, αλλά καθαρόαιμο συριζαίο, ποια είναι η ανάγκη να “ανοίξει” το κόμμα. Ιδού τι μου απάντησε:

–Δεν μπορούμε να πάμε στις εκλογές με ένα κόμμα του 4%. Πρέπει το κόμμα να ανοίξει στην κοινωνία για να το αντιστοιχήσουμε με τις κοινωνικές δυνάμεις που μας έφεραν στην κυβέρνηση, και είναι αυτές που θα μας στηρίξουν και στο μέλλον.

Στην πρόσκληση την οποία είχαν απευθύνει οι εκπρόσωποι των συριζοτάσεων ανέφεραν ότι η μάζωξη είχε ως στόχο επίσης “να υπερβούμε την παρούσα κατάσταση στη λειτουργία του κόμματος και να συμβάλλουμε στην ενδυνάμωσή του, προκειμένου τα μέλη του να συμμετέχουν και να εκφράζονται”.

Αναφορά η οποία μας δίνει μια εξαιρετική εικόνα για το τι συμβαίνει στο εσωτερικό του κόμματος, του οποίου έχουμε τη χαρά να κυβερνά τη χώρα: το κόμμα είναι μπάχαλο, τίποτε δεν λειτουργεί, είναι μερικοί συγγενείς και φίλοι που μαζεύονται, και προφανώς το νέμονται, και οι άλλοι, οι ψηφοφόροι του 2015, όσοι έχουν απομείνει τέλος πάντων, είναι εκτός νυμφώνος. Τέλεια, έχω να επισημάνω…

Μου τηλεφώνησε προ ημερών ο φίλος μου Δημήτρης Μπουραντάς, ο καθηγητής του Οικονομικού Πανεπιστημίου (ΑΣΟΕΕ για τους παλιότερους) και συγγραφέας ενός από τα ωραιότερα βιβλία που γράφτηκαν τα τελευταία χρόνια, το γνωστό “Ολα σου τα ‘μαθα μα ξέχασα μια λέξη”. Ηθελε να με ενημερώσει ότι έγραψε καινούργιο βιβλίο. “Τίτλος;” ρώτησα. “Η ηγεσία” μου απάντησε. “Θέλω να έρθεις στην εκδήλωση”.

Χθες μου έφτασε και η πρόσκληση. Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την επόμενη Πέμπτη 24 Μαΐου στις 6 το απόγευμα στο Εθνικό Ιδρυμα Ερευνών (Βασιλέως Κωνσταντίνου 48, Αθήνα), και για το θέμα του βιβλίου του ο Μπουραντάς θα συζητήσει με τον πρόεδρο Κυριάκο (Μητσοτάκη).

Ως μικρή εισαγωγή στο έργο αναφέρω ότι ο Μπουραντάς είχε διατελέσει και αυτός πρόεδρος κόμματος –της Κοινωνίας Αξιών. Αυτός την ίδρυσε την άνοιξη του 2012, την τοποθέτησε στο χώρο του “κοινωνικού κέντρου”, αλλά δυο χρόνια μετά παραιτήθηκε, άρα θα έχει αρκετά να συζητήσει ως “συνάδελφος” με τον πρόεδρο Κυριάκο, όπως για παράδειγμα τα βάσανα των προέδρων με προγράμματα, συνδυασμούς, ψηφοδέλτια κ.λπ.

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου αντιγράφω μόνο μερικές φράσεις για να αντιληφθούμε περί τίνος πρόκειται:

“H ηγεσία –υποστηρίζει ο συγγραφέας -, όταν ασκείται με σωστό και αποτελεσματικό τρόπο σε επιχειρήσεις, οργανισμούς, συλλογικότητες, οικογένειες και κοινωνίες, αποτελεί κρίσιμο παράγοντα προόδου, κοινωνικής συνοχής και ευημερίας. Παρόλα αυτά, ως έννοια κι ως πρακτική στην Ελλάδα παραμένει συγκεχυμένη, ακόμα και παρεξηγημένη, αφού συχνά οι ηγέτες ταυτίζονται από μεγάλο μέρος της κοινωνίας με τους κατέχοντες την εξουσία: τα ανώτατα στελέχη, τους ηγεμόνες, τους δημαγωγούς, τους λαϊκιστές και τους τσαρλατάνους”.

Καλό φαίνεται…

Ο φίλος μου ο Δημητράκης, όχι ο γνωστός Δημητράκης, άλλος Δημητράκης, την φέτα την έχει πάρει από μικρός με κακό μάτι. Την απεχθάνεται. Στην όψη της και μόνο μπορεί να χάσει το χρώμα του, και στην οσμή της να λιποθυμήσει. Κάθε φορά που καθόμαστε να φάμε, εγώ και άλλοι κολλητοί, το πρώτο που αποφεύγουμε, αν κατά λάθος εμφανιστεί φέτα στο τραπέζι, είναι να τσιμπήσουμε έστω και τρίμμα της –για λόγους ευγένειας και αλληλεγγύης.

Αλλοι όμως, εκατομμύρια εντός και εκτός Ελλάδος, τη λατρεύουν. Τρελαίνονται. Υπό την έννοια αυτή, δεν μπορώ να μην επικροτήσω την απόφαση του υπουργού Αγροτικής Ανάπτυξης Βαγγέλη Αποστόλου, ο οποίος απέλυσε σύσσωμο το ΔΣ του Οργανισμού Δήμητρα για έναν και μόνο λόγο: είχε αναλάβει το ΔΣ την υποχρέωση να συνάψει συμβάσεις για το πρόγραμμα προώθησης της ελληνικής φέτας στην Ευρωπαϊκή Ενωση καθώς και σε τρίτες χώρες, αλλά πέρασαν οι προθεσμίες άπρακτες και χάθηκαν τα λεφτά. Το πρόγραμμα προώθησης της φέτας ΠΟΠ (Προστατευόμενη Ονομασία Προέλευσης, σημαίνουν αυτά τα αρχικά) στην ευρωπαϊκή αγορά και σε τρίτες χώρες ονομαζόταν «Feta PDO. Let’s get real!» έληγε στις 13 Μαΐου και τώρα οι Ευρωπαίοι, αλλά και οι εγχώριοι λάτρεις της φέτας θα τρώνε ένα λευκό πράγμα που μοιάζει σαν ασβέστης, θα έχει προέλευση τη Βουλγαρία ή τη Δανία και θα νομίζουν ότι τρώνε ελληνική φέτα.

Εγκληματική αμέλεια είναι αυτό, όχι παράλειψη καθήκοντος…