Η δεύτερη φορά σε μια ομάδα είναι πάντα πιο δύσκολη. Και αν έχεις να διαχειριστείς έναν Παναθηναϊκό σε κρίση, γίνεται ακόμα μεγαλύτερη.

Ανέκαθεν οι επιστροφές σε κάποια ομάδα, είτε ποδοσφαιριστών, είτε προπονητών, είτε τεχνικών διευθυντών, ακόμα – ακόμα και διοικητικών παραγόντων (π.χ. η επιστροφή Παναγόπουλου στον Παναθηναϊκό ήταν αποτυχημένη σε σχέση με την πρώτη φορά), ήταν πιο δύσκολες από το «νούμερο 1». Στο «νούμερο 1» έχεις λίγο άγνοια κινδύνου.

Στο… σίκουελ, το βάρος είναι μεγαλύτερο. Ιδιαίτερα αν η πρώτη φορά σου ήταν επιτυχημένη. Σημαίνει πως τους έλειψες, πως δεν βρήκαν άλλον σαν εσένα και νομοτελειακά επέστρεψαν σε σένα για να τους κάνεις τη δουλειά. Άρα το βάρος είναι μεγαλύτερο. Οι ευθύνες περισσότερες.

Ο Νίκος Νταμπίζας και η επιστροφή του στον Παναθηναϊκό δεν αποτελούν εξαίρεση. Κανείς μετά απ’ αυτόν δεν έκανε την ίδια δουλειά με αυτόν. Κανείς δεν είχε την ίδια επιτυχία στις μεταγραφές, κανείς δεν επιβλήθηκε όσο εκείνος, κανείς δεν πήρε τα ρίσκα που πήρε εκείνος. Και ο Παναθηναϊκός στη «μετά – Νταμπίζα» εποχή του, δεν πήρε πάλι τίτλο.

Η επιστροφή του συνοδεύεται από δυσκολίες με το ξεκίνημα. Στο «καλημέρα» του, ο Νταμπίζας έχει να διαχειριστεί δύο άκρως σημαντικά πράγματα: την «καυτή πατάτα» των παικτών, που πρέπει να τους πείσει να μην κάνουν προσφυγές και να κάνουν υπομονή τουλάχιστον 20 μέρες ακόμα και το καθοριστικό ζήτημα του προπονητή. Η επιλογή του ανθρώπου που θα κληθεί να διαχειριστεί ένα ρόστερ που θα έχει ως βάση νέα παιδιά, χωρίς το δικαίωμα να προσθέσει πολλούς ποιοτικούς και έμπειρους παίκτες. Και να πείσει και τον προπονητή πως όλα τα υπόλοιπα θα βρίσκονται σε μια κάποια… κανονικότητα.

Ο Νταμπίζας έχει ισχυρή προσωπικότητα, έχει φιλοδοξία, έχει πίστη στις ικανότητές του. Όμως δεν φτάνουν μόνο αυτά. Η διοίκηση πρέπει να τον στηρίξει. Έμπρακτα. Για να είναι και η δεύτερη φορά του το ίδιο επιτυχημένη με την πρώτη.

Τελευταία Νέα