Το δίλημμα

Το περιστατικό συνέβη πριν από επτά χρόνια. Ο Αγιαξ υποδεχόταν την Αλκμααρ για το Κύπελλο Ολλανδίας, όταν στο 37ο λεπτό εισέβαλε οπαδός στο γήπεδο και προσπάθησε να χτυπήσει τον τερματοφύλακα των φιλοξενουμένων Εστέμπαν Αλβαράδο.

Ο κοσταρικανός κίπερ αντέδρασε και με χτυπήματα που θύμιζαν πρωταθλητή του τάε κβον ντο ξάπλωσε κάτω τον εισβολέα, χωρίς ωστόσο να σταματήσει να τον χτυπά.

Το αποτέλεσμα ήταν ο διαιτητής να αποβάλει τον Αλβαράδο και να διακοπεί το παιχνίδι γιατί ο προπονητής της Αλκμααρ απέσυρε τους παίκτες του σε ένδειξη διαμαρτυρίας.

Εκείνη η ιστορία είχε ανοίξει τον κύκλο της συζήτησης: πρέπει οι αθλητές να αντιδρούν σε επιθέσεις οπαδών; Το ερώτημα απάντησε λίγες ημέρες αργότερα η ολλανδική ομοσπονδία. Διέταξε μεν την επανάληψη του αγώνα, αλλά ακύρωσε την κόκκινη κάρτα του Αλβαράδο.

Ο ολλανδός ποδοσφαιριστής της Σπόρτινγκ Μπας Ντοστ έχει ύψος 1,96 μέτρα, είναι γυμνασμένος και σύμφωνα με τους φίλους του έχει «βαρύ χέρι». Στην επίθεση που δέχτηκε αυτός και οι συμπαίκτες του, στο προπονητικό κέντρο της ομάδας του την Τρίτη το απόγευμα, ο Ντοστ δεν προέβαλε καμία αντίσταση.

Η φωτογραφία με το κεφάλι του που έφερε σοβαρά τραύματα έκανε τον γύρο του κόσμου.

Επρεπε να προβάλει αντίσταση ο Ντοστ; Και αν ναι, τι θα συνέβαινε; Πώς θα αντιδρούσαν οι θρασύδειλοι που κρύβονται πίσω από την αριθμητική υπεροχή;

Ή μήπως ισχύει η ρήση παλιού προέδρου μεγάλου συλλόγου σύμφωνα με την οποία «ο οπαδός είναι ο πιο πιστός πελάτης, γι’ αυτό έχει πάντα δίκιο»;

Οι οπαδοί αντιλαμβάνονται τη θέση τους στις ομάδες ως θεματοφύλακες της ιστορίας τους. Νιώθουν πως είναι το μακρύ χέρι του άγραφου νόμου, αυτοί που ουσιαστικά κάνουν κουμάντο. Δεν πρόκειται για πλάνη που προκαλεί η παρά φύσιν εξουσία. Είναι η πραγματικότητα. Είναι το ειδικό βάρος των συλλόγων που τους κατατάσσει στους μεγάλους ή στους μικρούς. Χωρίς οπαδούς δεν υπάρχουν μεγάλοι σύλλογοι. Αλλά και με άμυαλους οπαδούς το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.