«Ασχολούμαι πάντα με την πολιτική παρ’ όλο που δεν είμαι μέλος του Κοινοβουλίου. Οπως γνωρίζετε, δεν δέχθηκα να συμμετάσχω στις ευρωεκλογές του 2014 γιατί θεώρησα την αλλαγή στο παραπέντε του εκλογικού συστήματος υποβολιμαία και πονηρή και λανθασμένη».
Σας λείπει ωστόσο η καθημερινότητα της μάχιμης πολιτικής;
«Δεν μπορώ να πω ότι μου λείπει. Οσο περνάει ο καιρός τα πράγματα αλλάζουν. Το διαπιστώνω και από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, που δεν είναι πια αυτό που ήταν άλλοτε».
Η Ευρώπη δεν είναι στα καλύτερά της λέτε, ε;
«Και αυτό αντανακλάται, έχετε δίκιο, έπειτα από 60 χρόνια ευημερίας και δημοκρατίας. Μέχρι το 2000 ήταν μια Ευρώπη για όλους. Ομως πρέπει να κατανοήσουμε ότι όλα τα συστήματα περνούν περιόδους ακμής και παρακμής. Η Δύση παρήγε νέες ιδέες, εξέλιξη, τεχνολογία κ.λπ., και οι άλλοι αγόραζαν. Τώρα όμως υπάρχουν κι άλλοι παίκτες. Υπάρχει η Κίνα, υπάρχουν οι περίφημες BRICS, δεν είναι μόνη της η Ευρώπη. Εχει έναν ανταγωνισμό από τρίτες μάλιστα χώρες οι οποίες με χαμηλό επίπεδο αμοιβών έρχονται και συγκρούονται με το κοινωνικό μοντέλο που έχει η Ευρώπη. Βέβαια η Ευρώπη δεν μπορεί να γίνει ποτέ σαν αυτές τις χώρες αλλά, όπως αντιλαμβάνεστε, δημιουργούνται τριγμοί στο οικοδόμημα που οδηγεί πολλές χώρες να σκέφτονται εθνικιστικά παρά ευρωπαϊκά. Αυτό δημιουργεί πολλά προβλήματα που για να αντιμετωπιστούν θα πρέπει να ηγηθούν αυτής της προσπάθειας ανάλογες προσωπικότητες».
Το πάθος που μιλάτε δείχνει μικρό κορίτσι που ξεκινάει τώρα…
«Η διάθεσή μου έτσι είναι. Είμαι πρώτα πολιτικός και μετά οτιδήποτε άλλο. Από μικρή το είχα συνειδητοποιήσει. Διάβασα πολύ μικρή τριών ετών, και τεσσάρων πήγα σχολείο γιατί η μητέρα μου ήταν εκπαιδευτικός και με πήρε νωρίτερα».
Εχετε εικόνες από την εκείνη εποχή που μεγαλώνατε στο Γεράκι Λακωνίας;
«Ναι βέβαια! Θυμάμαι πολύ έντονα την ανέγερση του Τείχους του Βερολίνου. Εφερε ο πατέρας μου στο σπίτι το «Paris Match» και το έχω ακόμη κάπου. Εχει τις εικόνες την ώρα που πυροβολούσαν που πηδούσε ο κόσμος από δω και από κει. Μια άλλη εικόνα είναι τα διάφορα σκάνδαλα που συνέβησαν με τις μυστικές υπηρεσίες στη Βρετανία, με την υπόθεση Κιμ Φίλμπι (σ.σ. στέλεχος μυστικών υπηρεσιών Βρετανίας, κρυφός πράκτορας ΕΣΣΔ). Ο πατέρας μου –διευθυντής στο Ταχυδρομείο και τον ΟΤΕ –έπαιρνε πολλές εφημερίδες και βιβλία στο σπίτι».
Σας επηρέασε αυτό το περιβάλλον…
«Ημουν στην επαρχία αλλά μεγάλωνα όπως λέτε σε αστικό περιβάλλον. Θυμάμαι για παράδειγμα ότι όταν πέταξε ο Γκαγκάριν οι γονείς μου αγόρασαν κατά διαβολική σύμπτωση το ίδιο βιβλίο που είχε εκδοθεί για την πτήση του Γκαγκάριν χωρίς να έχουν συνεννοηθεί».
Τι άλλο σας καθόρισε;
«Η απώλεια του πατέρα μου όταν ήμουν εγώ 11 και εκείνος 46 ετών. Εφυγε από έμφραγμα. Κουβαλάω τη μνήμη του πατέρα μου αλλά πια με θετικό πρόσημο. Ηταν ένας άνθρωπος που κουβεντιάζαμε, παίζαμε σκάκι, μοιραζόμασταν πολύ χρόνο μαζί».
Η επόμενη μέρα;
«Δεν εγκατέλειψα καμία υποχρέωσή μου. Συνέχισα και εγώ και η αδελφή μου με τη στήριξη της μητέρας μου, η οποία δεν ξαναπαντρεύτηκε ποτέ. Εφυγε πριν από 3 χρόνια σε ηλικία 98 ετών. Θυμάμαι τον μπαμπά μου με χαρά. Μας είχε δώσει δύναμη. Θυμάμαι που οι συγγενείς έλεγαν ότι η Μαριέττα θα πάει στο Πολυτεχνείο. Εγώ ήθελα να μπω στην Ιατρική και ο μπαμπάς μου να γίνω διπλωμάτης».
Με έναν τρόπο ήσασταν συνεπής και στο δικό σας όραμα και στου πατέρα σας…
«Ναι, σωστά. Εγινα ψυχίατρος και ασχολήθηκα με την πολιτική. Πάντα με ενδιέφερε η δημόσια σφαίρα και αυτό σίγουρα το πήρα από τον πατέρα μου. Ηταν συνδρομητής σε πολλές εφημερίδες, μιλούσε –όπως και η μητέρα μου –γαλλικά και ιταλικά. Οταν έφυγε από τη ζωή δεν άλλαξε αυτό. Η μητέρα μου συνέχισε να μας παρέχει σε επίπεδο γνώσεων τα πάντα».
Θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα για σας αν ζούσε ο πατέρας σας;
«Το σκέφτομαι πολλές φορές, και ναι, θα ήθελα να ήταν εκεί. Δεν νομίζω ότι θα είχα διαφορετική πορεία και θα του άρεσε».
Πότε αποφασίσατε να μπείτε στην πολιτική;
«Οταν το 1974 έκανα ειδικότητα και ήμουν από τα ιδρυτικά στελέχη της ΟΝΝΕΔ. Εργάστηκα ως σύμβουλος –άμισθη –του Ευάγγελου Αβέρωφ και μετά ο ίδιος με τοποθέτησε στο ευρωψηφοδέλτιο το 1984. Του οφείλω πάρα πολλά».
Ποια ήταν η στιγμή που νιώσατε δυνατή;
«Οταν έπαθα το ατύχημα το 2007 για μένα η σωτηρία και η δύναμη της επιβίωσης είχε σχέση με το παιδί μου. Αυτό ήταν πολύ ισχυρό κίνητρο. Η κόρη μου με έσωσε. Αυτή η δύναμη δεν είναι κάτι που έρχεται ξαφνικά. Είχα πάντα αποθέματα».
Αλλαξε όμως πολύ η ζωή σας…
«Σαφώς, αλλά είμαι από τους ανθρώπους που προσαρμόζονται. Οταν οι γιατροί μού είπαν ότι δεν μπορούσαμε ν’ αποφύγουμε αυτή την διαδικασία, δεν σκέφτηκα “γιατί σε μένα αυτό”. Είπα γιατί δεν μου το είπαν νωρίτερα. Ισως να κοβόταν πιο κάτω το πόδι. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα “ευτυχώς, δεν έχασα τη ζωή μου”».
Ηταν ραγδαίες οι αλλαγές γύρω σας…
«Μου πρότειναν να είμαι πάλι επικεφαλής του ευρωψηφοδελτίου της ΝΔ, κάθε βδομάδα πήγαινα στις Βρυξέλλες. Απλώς πλήρωνα έναν άνθρωπο να με συνοδεύει. Στο Κοινοβούλιο δεν δυσκολεύτηκα διότι υπάρχουν οι υποδομές να μετακινηθείς πιο γρήγορα απ’ ό,τι αυτοί που πάνε με τα πόδια. Εδώ δεν υπάρχουν αυτά».
Η νέα σας ζωή σας έκανε να σκεφτείτε σε τι πόλη ζούμε;
«Ναι βέβαια. Το γνώριζα και πριν γιατί είχα υπάρξει το 1990 υπουργός Υγείας και είχα θεσμοθετήσει, μαζί με τον Στέφανο Μάνο που ήταν υπουργός Δημοσίων Εργων, την υποχρέωση των δήμων να κάνουν διάφορες ρυθμίσεις στους δρόμους. Το κακό με την Αθήνα είναι ότι οι περιοχές που θεωρούνται οι καλύτερες, π.χ., το Κολωνάκι, έχουν τις χειρότερες συνθήκες μετακίνησης. Στην Ελλάδα υπάρχουν τρομερά συμπλέγματα. Δεν αντιμετωπίζουν με ίσο τρόπο τους ανθρώπους που είναι ανάπηροι. Στη δεκαετία του 1980 ονομάστηκαν “άτομα με ειδικές ανάγκες” ενώ είναι άτομα με αναπηρία. Χαρά στο πράγμα, τι έγινε. Δεν έχω φόβους και ανασφάλειες παρά το πρόβλημα που έχω».
Τι έχετε στερηθεί;
«Το περπάτημα και το κολύμπι στη θάλασσα. Μου λείπει πάρα πολύ. Πρέπει να προσέχω να κολυμπάω σε πισίνα και να μην υπάρχει άλλος γιατί δεν θέλω να έρθει κανείς σε δύσκολη θέση».
Στο κομμάτι της γυναικείας φιλαρέσκειας;
«Δεν μου έχει στερήσει τίποτα. Ντύνομαι όπως ντυνόμουν και δεν σταμάτησα να προσέχω τον εαυτό μου».
Οι άντρες πώς είναι απέναντί σας;
«Ευχάριστα αισθάνομαι. Πάντα είχα καλές σχέσεις και φιλίες…».
Από τους συναδέλφους σας δεν ακούσατε ποτέ κάτι που σας εξέπληξε δυσάρεστα;
«Κάποιος πολιτικός διακεκριμένος, όταν τον ρώτησαν κάτι σχετικά με μένα, είπε “τι να κάνουμε, είναι άρρωστη, δεν μπορεί να κάνει πολιτική”. Αυτό το είπε όταν πηγαινοερχόμουν –και ακόμη πάω –κάθε βδομάδα στις Βρυξέλλες. Είναι γελοία όλα αυτά. Στην Ελλάδα φοβόμαστε ακόμη να μιλήσουμε για το πρόβλημα που έχουμε».
Τι ονειρεύεστε;
«…Τι ονειρεύομαι;.. Δεν ξέρω αν μπορώ να έχω ξανά την ευκαιρία, αλλά θέλω να συνεχίσω να παλέψω ν’ αλλάξω τα πράγματα. Ετσι συνδέομαι ξανά με το πρωταρχικό όνειρο. Αυτό μου με έβαλε στην πολιτική και μου έδωσε τη ζωή που έζησα. Με τα πάνω και τα κάτω…».
