Πέμπτη απόγευμα και μια βόλτα στην Κρουαζέτ, τη διάσημη παραλιακή λεωφόρο των Καννών, σίγουρα δεν έχει καμία σχέση με μια αντίστοιχη βόλτα του περασμένου Σαββατοκύριακου. Η θέα είναι όπως πάντα φανταστική και το παγωτό χωνάκι πάει σύννεφο. Ομως μια παράξενη μείξη αυρών νιώθεις στην ατμόσφαιρα: από τη μια η αύρα της μελαγχολίας αφού η γιορτή σε δύο μέρες θα έχει τελειώσει, από την άλλη η αύρα της ανακούφισης, ακριβώς επειδή θα έχει τελειώσει. Γιατί κάθε χρόνο, ενώ μία ημέρα μετά τη λήξη του φεστιβάλ η εικόνα στην ίδια περιοχή είναι απερίγραπτα θλιβερή, την ίδια ώρα πολύς κόσμος που έχει δουλέψει σ’ αυτό χρειάζεται επειγόντως διακοπές! Αλλά αυτές ακριβώς οι παραδοξότητες είναι τελικά που έχουν μετατρέψει το φεστιβάλ των Καννών στη μεγαλύτερη κινηματογραφική γιορτή του κόσμου… Ακόμα και όταν το πρόγραμμα των ταινιών δεν είναι ιδιαίτερα ελκυστικό όπως συνέβη με το φετινό (κάτι που διόλου σημασία είχε σε ό,τι αφορούσε την προσέλευση του κοινού στις επίσημες πρεμιέρες), ακόμα και τότε, κάθε άνθρωπος που ασχολείται στα σοβαρά με τον κινηματογράφο νιώθει ότι βρίσκεται στο σωστό μέρος.

Το στοιχείο της παραδοξότητας, που για τον υπογράφοντα κάνει το φεστιβάλ της Κυανής Ακτής ελκυστικό και συγχρόνως διασκεδαστικό, το βρίσκεις παντού. Στα masterclasses για παράδειγμα. Ο βρετανός σκηνοθέτης Κρίστοφερ Νόλαν έδωσε ένα masterclass μιλώντας με απέραντο σεβασμό, θρησκευτική ευλάβεια και έναν ωκεανό γνώσεων για τη σημασία της ταινίας «2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος» του Στάνλεϊ Κιούμπρικ (που γιορτάζει εφέτος 50 χρόνια ζωής). Αλλά και ο αμερικανός ηθοποιός Τζον Τραβόλτα έδωσε ένα, αναπολώντας τις μέρες γυρισμάτων του… «Grease». Τι Λωζάννη, τι Κοζάνη. Οσο απίστευτο και αν φανεί, και οι δύο παραπάνω ταινίες ήταν επιλογές για το φετινό πρόγραμμα του Cannes Classics (Κλασικά Καννών), στο οποίο συμπεριλήφθηκαν επίσης ταινίες όπως –ενδεικτικά –το «Tokyo Story» (1953, Ιαπωνία) του Γιασουζίρο Οζου, ο «Δεσμώτης του ιλίγγου» (1958, ΗΠΑ) του Αλφρεντ Χίτσκοκ, η «Γκαρσονιέρα» (1960, ΗΠΑ) του Μπίλι Γουάιλντερ και το «Coup pour coup» (1972, Γαλλία), μια σπάνια του Μαρέν Καρμίτζ για τα γεγονότα του Μαΐου του 1968.

Το βράδυ της Πέμπτης η Βανέσα Παραντί ανέβηκε τα ντυμένα στο κόκκινο σκαλιά της αίθουσας Λιμιέρ για την επίσημη πρεμιέρα της ταινίας «Un couteau dans le Coeur» («Μαχαίρι στην καρδιά»), μια ακόμη φετινή συμμετοχή της Γαλλίας σκηνοθετημένη από τον Γιαν Γκονζάλεζ. Το σενάριο είναι παρμένο από την αληθινή ιστορία ενός στελέχους της γαλλικής τηλεόρασης (Παραντί) που βρέθηκε στη μέση ενός σκανδάλου και προσπάθησε να αποκαταστήσει το όνομά της την ώρα που ένας ηθοποιός απειλούνταν από κατά συρροήν δολοφόνο. Δύο ακόμη ταινίες περιμένουμε με αγωνία πριν από την τελετή λήξης του Σαββάτου με την παγκόσμια πρώτη του «Ανθρώπου που σκότωσε τον Δον Κιχώτη» του Τέρι Γκίλιαμ: την πολυσυζητημένη «Ayka» του Σεργκέι Ντβορτσεβόι («Με τα μάτια της Τουλπάν») στην οποία υπάρχει και έλληνας παραγωγός, ο Θάνος Καραθάνος, και την «Ahlat agaci» («Αγριοαχλαδιά») τελευταία δημιουργία του Τούρκου Νούρι Μπίλγκε Τζεϊλάν, κατόχου Χρυσού Φοίνικα για τη «Χειμερία νάρκη». Παρότι δεν τις έχουμε δει παραθέτουμε δίπλα εκείνες που αγαπήσαμε περισσότερο από όσες όντως είδαμε και που πιστεύουμε ότι αξίζουν βράβευσης.

Τα δικά μας βραβεία

Χρυσός Φοίνικας: «Ψυχρός Πόλεμος» (Πολωνία), Πάβελ Παβλικόφσκι

Μεγάλο βραβείο της Επιτροπής: «Shoplifters» (Ιαπωνία), Χιροκάζου Κόρε Εντα

Σκηνοθεσία (εξ ημισείας): Λι Τσανγκ Ντονγκ, «Burning» (Νότιος Κορέα), Αλις Ροχρβάχερ, «Lazzaro Felice» (Ιταλία)

Βραβείο της Επιτροπής: «Leto» (Ρωσία), Κίριλ Σερεμπρένικοφ

Σενάριο: Στεφάν Μπριζέ, «Στον πόλεμο» (Γαλλία)

Ανδρική ερμηνεία: Μαρτσέλο Φόντε, «Dogman» (Ιταλία)

Γυναικεία ερμηνεία: Γκολσιφτέχ Φαραχανί, «Κορίτσια στον ήλιο» (Γαλλία)

Χρυσή Κάμερα (πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη): Α. Μπ. Σόουκι, «Yomeddine» (Αίγυπτος)