«Για να φτάσει στην κλασική του φάση, ο γοτθικός ρυθμός δεν χρειάστηκε πάνω από εκατό χρόνια – από τον Αγιο Διονύσιο του Σιζέρ σε αυτόν του Πιερ ντε Μοντρό· και θα περιμέναμε να δούμε αυτή τη γρήγορη και εξαιρετικά συγκεντρωμένη ανάπτυξη να συντελείται με απαράμιλλη συνέπεια και ευθύτητα. Ωστόσο δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Η ανάπτυξη είναι συνεπής, αλλά δεν είναι ευθεία…». Μόνο ένας κορυφαίος ιστορικός τέχνης όπως ο Ερβιν Πανόφσκι (1892-1968) θα μπορούσε να αφηγηθεί τους σταθμούς της μεσαιωνικής και αναγεννησιακής τέχνης, φωτίζοντας τις υπόγειες διαδρομές τους. Απόδειξη, η μονογραφία «Γοτθική αρχιτεκτονική και σχολαστικισμός», που κυκλοφορεί στη φροντισμένη σειρά του ΜΙΕΤ «minima» (με αύξοντα αριθμό 9).
