Στην καρδιά του χειμώνα

«Με ελκύουν οι ιστορίες για χαρακτήρες που έχουν να λύσουν τον γρίφο πώς θα κάνουν τη ζωή τους να δουλέψει. Συχνά αυτό έχει να κάνει με πολύ δύσκολες αποφάσεις. Με ελκύει και η κωμωδία επίσης πολύ, ειδικά το είδος που ασχολείται με τους παραλογισμούς της ζωής. Κάποιος κάποτε μου είπε ότι μερικοί άνθρωποι κάνουν τεράστια βήματα, φτάνουν ψηλά, ενώ για άλλους η ίδια προσπάθεια τούς μετακινεί ένα εκατοστό. Αυτούς τους ανθρώπους θέλω να απεικονίσω». Το απόσπασμα από συνέντευξη της σκηνοθέτιδας Ντέμπρα Γκράνικ. Η ταινία της δείχνει ξεχασμένη σήμερα –κι όμως αποτελεί μια από τις κορυφές του ανεξάρτητου αμερικανικού σινεμά για τον αιώνα που διανύουμε. Γυρισμένη στην πιο απόμακρη –φιλμικά –αμερικανική επαρχία. Και η αμερικανική επαρχία παραμένει ένας τόπος απροσδιόριστος για το αμερικανικό σινεμά. Πότε είναι μαγικός και γεμάτος φιλόξενους ανθρώπους και πότε εχθρικός, βάρβαρος και αρρωστημένος. Το« Winter’s Bone» τον χρησιμοποιεί σαν καμβά για να αφηγηθεί την ιστορία της Ρι. Το όνομά της μπορεί να μη σας λέει πολλά. Αλλά είναι μια από τις πιο σπαρακτικές ηρωικές φιγούρες που ξεπήδησαν από την αμερικανική οθόνη τα τελευταία 20 και πλέον χρόνια. Την ενσαρκώνει η Τζένιφερ Λόρενς –εδώ στα πρώτα της βήματα. Πιτσιρίκα –δεν την κάνεις πάνω από 19 χρονών. Στο βλέμμα της όμως καθρεφτίζεται η απόγνωση όλου του κόσμου –σου τσακίζει την καρδιά.

Η Ρι μένει σ’ ένα χαμόσπιτο μαζί με τα δυο αδέλφια της και μια μητέρα που έχει από καιρό χάσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα –μόνο κάθεται και παρατηρεί άλαλη τον κόσμο να αλλάζει. Ολα είναι στην πλάτη αυτού του κοριτσιού. Που τώρα πρέπει να αφήσει το σπίτι και να αναζητήσει τον πατέρα της –από καιρό εξαφανισμένος και μπλεγμένος με τον υπόκοσμο της περιοχής. Το κάθαρμα, βλέπετε, έβαλε ενέχυρο το σπίτι τους. Και η Ρι κινδυνεύει να βρεθεί στο δρόμο αν δεν τον βρει. Ζωντανό ή νεκρό, δεν έχει σημασία. Θα ενώσει τα κομμάτια της αλήθειας ανάμεσα στις υπεκφυγές, τα ψέματα και τις απειλές των συγγενών της. Σαν ηρωίδα σε έπος ομηρικό, η Ρι, στο ταξίδι της θα περάσει από πολλές δοκιμασίες. Και θα έρθει αντιμέτωπη με τον θάνατο. Ούτως η άλλως, θάνατος είναι αυτό που την περικυκλώνει. Ολα γύρω της σε αποσύνθεση. Μούχλα και σαράκι παντού. Και το μόνο που κάπως θυμίζει ελπίδα είναι το πείσμα αυτού του κοριτσιού. Και η ακεραιότητά του. Που μέσα από τη δυστυχία δοκιμάζεται διαρκώς. Αλλά ουδέποτε κάμπτεται. Kαι όταν μέσα από τη δυστυχία και τον θάνατο αναδύεται η τρυφερότητα, η λάμψη της μοιάζει θαυματουργή, σαν το φυτό που ανθίζει στο τσιμεντένιο πεζοδρόμιο. Σε ένα κλίμα βραχείας παραφροσύνης, νοτισμένο με υπόγειο σασπένς, η σκηνοθέτιδα Ντέμπρα Γκράνικ φιλμάρει το τοπίο της ιστορίας της με ανεπιτήδευτη ειλικρίνεια. Καμιά στουντιακή ευκολία, κανένα ψηφιακό παιχνίδισμα, όλα στο εδώ-και-τώρα. Το «Winter’s Bone» μυρίζει χώμα και νερό. Χώμα και νερό από το οποίο αναδύεται όχι η επίταση του ιδεώδους, αλλά η εξιδανίκευση του αληθινού. Και η Ρι είναι αληθινή.