Με το που μπαίνουμε στην καλοκαιρινή σεζόν, να τες κι αυτές. «Βγαίνουν» κάθε τέτοια εποχή μαζί με τα αντηλιακά, τα μαγιό, τα κεράσια και τα νέα παγωτά by Stelios Parliaros στο περίπτερο της γειτονιάς σας. Μιλάω για τις αποδείξεις από διάφορα εστιατόρια και μπαρ της Μυκόνου. Που αναρτώνται στα μπουγαδόσχοινα των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και πυροδοτούν αντιδράσεις κοινωνικού αυτοματισμού. Φέτος η καλοκαιρινή περίοδος του φαινομένου έκανε έναρξη με δυο τηγανητά αβγά. Κάποιος τα παρήγγειλε σε τουριστικό εστιατόριο του νησιού και του τα χρέωσαν ως μερίδα 9,90 ευρώ. Ρίγη ιερής αγανάκτησης διαπέρασαν το διαδικτυακό κοινό, κάποιοι έκαναν και την αναγωγή σε δραχμές (το τελευταίο καταφύγιο της ουτοπίας σε αυτές τις περιπτώσεις). Και έτσι, καταγράφηκε για άλλη μια φορά αυτό που ο θείος Ζίγκμουντ θα ονόμαζε «φθόνος της Μυκόνου» (δεν έχω δει να γίνεται τέτοια χλαπαταγή για το πόσο πληρώνεις έναν καφέ καπουτσίνο στο Zonars).

Λοιπόν, για να μη χαλάμε τις καρδιές μας με τα «απίστευτα της Μυκόνου», το νησί έχει αναπτύξει μία ιδιότυπη εσωτερική οικονομία. Εδώ και χρόνια μάλιστα, πολύ πριν από την κρίση. (Θυμάμαι το καλοκαίρι των Ολυμπιακών Αγώνων, μια μερίδα φρέσκες τηγανητές πατάτες στοίχιζε, σε γνωστό μυκονιάτικο εστιατόριο, πάνω από 20 ευρώ). Και χάρη σε αυτήν επιβίωσε αντλώντας εν δυνάμει επισκέπτες από ένα κυρίως διεθνές κοινό που δεν εξαρτά την καλοζωία του από τον νόμο Κατρούγκαλου. Δεν είναι τυχαίο ότι στη Μύκονο υπάρχουν μαγαζιά μεγάλων οίκων που δεν υπάρχουν στην Αθήνα. Αυτό δημιουργεί ένα ντόμινο που εκτινάσσει σε πολύ μεγάλα ύψη τα λειτουργικά έξοδα ενός καταστήματος (υψηλά ενοίκια, μεγάλα ποσά για «αέρα», περιορισμένη σεζόν). Οποιος λοιπόν αντέχει πάει στη Μύκονο. Αλλιώς, διαλέγει ένα από τα 110 και πλέον υπέροχα ελληνικά νησιά που κατοικούνται, παίρνει φρεσκότατα αβγουλάκια από τους ντόπιους και τα τηγανίζει μόνος του. Κι έτσι είναι όλοι ευχαριστημένοι. (Κυρίως νομίζω οι κότες). Και επειδή πριν από μερικές εβδομάδες είχε γίνει πάλι συζήτηση για το πόσο νοικιάζεται μια ξαπλώστρα στη Μύκονο, να αναφέρω απλώς ότι πριν από 15 χρόνια, σε επαγγελματικό ταξίδι στο Forte dei Marmi στην Τοσκάνη, πληροφορήθηκα ότι μια ομπρέλα με δυο ξαπλώστρες στην παραλία με τη μολυβένια θάλασσα, νοικιαζόταν –σε τιμή ευκαιρίας –για όλη τη σεζόν από 25.000 έως 30.000 ευρώ. Ανάλογα της απόστασης από τη θάλασσα. Τη μολυβένια, επαναλαμβάνω.

Η «Οστάνδη» του Αργοσαρωνικού

Και από τη Μύκονο στον Πόρο με έδρα πάντα την Αθήνα. Στο νησί του Αργοσαρωνικού, το Λεμονοδάσος του νέου αιώνα είναι η γκαλερί Citronne. Και από τον Κοσμά Πολίτη στην Τατιάνα Σπινάρη (την ιδιοκτήτρια της γκαλερί) που εδώ και πάνω από δέκα χρόνια έχει ατύπως καθιερώσει μία επίσημη έναρξη του καλοκαιριού, χαμηλών κοσμικών τόνων και υψηλών καλλιτεχνικών και αισθητικών προδιαγραφών. Αφορμή γι’ αυτήν τη συνάντηση είναι φέτος η διπλή έκθεση του Κώστα Πανιάρα που εγκαινιάζεται σήμερα στο Αρχαιολογικό Μουσείο Πόρου και στην γκαλερί Citronne. Στο μουσείο, υπό τον τίτλο «Αμφιθυμία της Μνήμης», θα εκτεθούν για πρώτη φορά τα τελευταία επιζωγραφισμένα γλυπτά του εικαστικού από την ενότητα «Αφροδίτη». Παράλληλα, στην γκαλερί παρουσιάζεται η έκθεση «Τοπία της Μνήμης» με έργα από την περίοδο 1960 ώς το 2014, έτος του θανάτου του. Αναμένω να δω αν θα κατανοήσω αυτό που έχει πει κάποτε ο Πανιάρας. Οτι δηλαδή τα έργα του δεν απεικονίζουν «εξωτερικά γεγονότα παρά μόνο την προσωπική μου διάθεση. Τα ανασύρω ένα ένα από μέσα μου ως γεωγραφικό τοπίο του εαυτού μου». Με «οδηγό» την Τατιάνα πιστεύω ότι θα τα καταφέρω.

Τραπεζάκια έξω

Επειδή είναι νωρίς όμως ακόμη για διακοπές, επιστρέφω στην Αθήνα. Στην οδό Πατριάρχου Ιωακείμ, στο Κολωνάκι, συγκεκριμένα στο τμήμα από την Πλουτάρχου μέχρι τη Μαρασλή, πηγαίνοντας προς το Μαράσλειο, δεξιά. Υπάρχουν δύο τρία καταστήματα στη σειρά –πολύ καλών προδιαγραφών κατά τα άλλα –που έχουν βγάλει τα τραπεζάκια τους έξω αλλά και σκαμπό στην προθήκη που λειτουργεί και σαν μπάρα.

Αποτέλεσμα; Μεταξύ τραπεζακίων και σκαμπό να δημιουργείται το αδιαπέραστο. Ή, μάλλον, επιβάλλεται να αποφασίσεις αν, περνώντας, θα πάρεις με τον αγκώνα σου κάποιον καφέ ή θα πατήσεις τις πλατφόρμες κάποιου από τα μοντέλα των τηλεριάλιτι που κάθονται από την εξωτερική πλευρά της μπάρας, ακούνητα, αμίλητα, αγέλαστα, λες και παίζουν τον Κήπο με τα Αγάλματα.

Αν δε κρατάς σακούλες ή έχεις την ευτυχία να είσαι μαμά ή μπαμπάς με μωρό σε καροτσάκι, θα πρέπει να κατεβείς από το πεζοδρόμιο με τα καγκελάκια και να περπατήσεις στον δρόμο όπου συνήθως υπάρχουν και παρκαρισμένα αυτοκίνητα.

Ελπίζω ο κύριος Καμίνης, που κατόρθωσε να ξανακάνει την Τσακάλωφ πεζόδρομο (από ανοιχτή σουβλακερί – μπαρ που είχε καταντήσει), να μεριμνήσει και για εδώ.

Τελευταία Νέα