Η εβδομάδα μπορεί να κρίνει πολλά όχι μόνον για τον διπλωματικό σχεδιασμό αλλά και για τον προγραμματισμό της κυβέρνησης που συνδέεται σχεδόν αποκλειστικά με τις κάλπες. Ετσι κι αλλιώς, όσα γίνονται ή δεν γίνονται τους τελευταίους μήνες αποφασίζονται από το Μέγαρο Μαξίμου με μοναδικό στόχο τη δημιουργία του κατάλληλου κλίματος για τις εθνικές εκλογές. Τα αποτελέσματα των κινήσεων θα κρίνουν μόνον τον εκλογικό ορίζοντα. Ολα αυτά τα είχε κατά νου χθες το απόγευμα ο Νίκος Κοτζιάς, όταν προσγειωνόταν στη Νέα Υόρκη –σε ένα νέο υπερατλαντικό ταξίδι που μπορεί να αποδειχθεί σημαντικότερο από κάθε προηγούμενο. Η επιστροφή, μια εβδομάδα αργότερα, με μια στάση και νέες επαφές στο Παρίσι, μπορεί να έχει δρομολογήσει εξελίξεις που θα «σκάσουν» όλες μέσα στον Ιούνιο. Επί αμερικανικού εδάφους ο Κοτζιάς προσδοκά να κλείσει το Σκοπιανό και να ξανανοίξει το Κυπριακό. Οι επίσημες επαφές που ξεκινούν τη Δευτέρα στην Ουάσιγκτον, ωστόσο, θα καλύπτουν όλο το φάσμα που απασχολεί το ΥΠΕΞ –ελληνοτουρκικά, βαλκανικά, εξοπλιστικά ενεργειακά και επενδυτικά θέματα.

Το γεγονός ότι θα είναι μόλις ο δεύτερος ευρωπαίος υπουργός Εξωτερικών (μετά τον βρετανό Μπόρις Τζόνσον) που συναντά ο Μάικ Πομπέο έχει τη σημασία του –και για τον νέο αμερικανό ΥΠΕΞ και για τον Κοτζιά. Η διαδρομή από τα άδυτα του Περισσού έως την υποδοχή στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ, και μάλιστα με συχνές προσκλήσεις, δεν δείχνει πλέον ασύμβατη σε μια περίοδο που ο Ντόναλτ Τραμπ ανυπομονεί για μια συνάντηση με τον βορειοκορεάτη Κιμ Γιονγκ Ουν. Αποδεικνύει, όμως, ότι η ελληνική διπλωματία στα χρόνια της συγκυβέρνησης Τσίπρα – Καμμένου είναι ευπροσάρμοστη και αντιγράφει τη «ρεαλπολιτίκ», ενδεχομένως και λόγω του γερμανοτραφούς Κοτζιά. Η προσπάθεια της Βασιλίσσης Σοφίας να ισορροπήσει πάνω σε δύο βάρκες για όσα διαδραματίζονται στη Γάζα είναι ακόμη μια απόδειξη, έστω κι αν εξεγείρει τους συντρόφους στην Κουμουνδούρου.

Ο Κοτζιάς θεωρούσε ότι είχε εξασφαλίσει έναν ανοικτό δίαυλο με τον μέχρι πρότινος ομόλογό του στην Ουάσιγκτον Ρεξ Τίλερσον, που έπαιζε στα δάκτυλα τα ενεργειακά και είχε και προσωπικό ενδιαφέρον για όσα σχεδιάζονται στην κυπριακή ΑΟΖ. Με τον Πομπέο η συνάντηση θα έχει τον χαρακτήρα γνωριμίας, αλλά πρωτίστως αποσκοπεί στη διαμόρφωση ενός νέου περιβάλλοντος που θα σπρώξει μπροστά τα ζητήματα διμερούς ενδιαφέροντος. Και για κατανοητούς λόγους γεωπολιτικής, μια συμφωνία στο Σκοπιανό ενδιαφέρει τους Αμερικανούς περισσότερο από τους Ευρωπαίους. Στις συναντήσεις με Πομπέο, όπως και με τον Γουές Μίτσελ, τον αρμόδιο υφυπουργό για τις ευρωπαϊκές και ευρασιατικές υποθέσεις, αλλά και τον σύμβουλο εθνικής ασφάλειας Τζον Μπόλτον, ο Κοτζιάς θα εμφανιστεί με τον αέρα του κεντρικού πρωταγωνιστή στη διαπραγμάτευση για το όνομα της ΠΓΔΜ. Αν είχε ανοίξει ένα παράθυρο για επαναπροσέγγιση με τα Σκόπια, εκείνος το είχε αντιληφθεί πρώτος και κίνησε τα νήματα για να αρπάξουν οι Τσίπρας και Ζάεφ την ευκαιρία. Στο θερμό κλίμα της Ουάσιγκτον μπορεί να ανοίξει ένα νέο παράθυρο και για το Κυπριακό, εξού και η συνάντηση που ακολουθεί με τον γενικό γραμματέα του ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη. Εάν τον Ιούνιο κλειδώσει η συμφωνία με τον Ζάεφ, τον Ιούλιο –με έναν Ερντογάν που θα έχει μαλακώσει από τις δικές του κάλπες –ο Αντόνιο Γκουτέρες θα μπορούσε να ξανανοίξει το Κυπριακό.

Το πρόβλημα είναι ότι ο σχεδιασμός του Κοτζιά και εντέλει του Τσίπρα μπερδεύεται και με τους ευσεβείς πόθους μιας κυβέρνησης που δεν έχει πείσει ότι κινείται με βάθος στρατηγικής και, το κυριότερο, ότι έχει μπροστά της τον απαραίτητο χρόνο. Το μήνυμα μπορεί να φθάσει λίαν συντόμως από διάφορα πεδία με αφετηρία το Σκοπιανό. Ακόμη κι αν πέσουν οι υπογραφές από Τσίπρα και Ζάεφ, ουδείς μπορεί να διαβεβαιώσει ότι η Αθήνα δεν θα μείνει με ένα ακόμη ανεκπλήρωτο σχέδιο στα χέρια.