Για κάποιον περίεργο λόγο πολλοί εξεπλάγησαν από τη «νέα» διάσταση απόψεων μεταξύ ΔΝΤ και Βερολίνου, με το δεύτερο να αρνείται ξανά οποιαδήποτε ελάφρυνση του ελληνικού χρέους. Δεν θα έπρεπε: οι Γερμανοί το έχουν πει και ξαναπεί αμέτρητες φορές ότι δεν πρόκειται να συναινέσουν, ή αν συζητήσουν να το κάνουν, θα αφορά πολύ ελαφρά μορφή όχι ονομαστικής –και πραγματικής –ελάφρυνσης, αλλά περιορισμένης χρονικής αναδιάρθρωσης συνοδευόμενης από πολύ αυστηρότερες μορφές μόνιμης εποπτείας. Εχουν επίσης πολλάκις πει ότι δεν θεωρούν το δημόσιο χρέος πρόβλημα για την Ελλάδα(!) –και αυτό σημαίνει πολλά.
Κυρίως σημαίνει ότι θεωρούν ως πάγια πλέον κανονικότητα διαρκείας το ειδικό καθεστώς ομηρείας στο οποίο έχει περιέλθει εδώ και οκτώ χρόνια η χώρα. Δεν είναι αφελείς οι Γερμανοί, όπως άλλωστε και οι [υπό την πλήρη δική τους καθοδήγηση] Βρυξέλλες να μη γνωρίζουν το αυτονόητο, ότι δηλαδή τέτοιο δημόσιο χρέος ουδέποτε, κατ’ ουδένα τρόπο, θα επιτρέψει στην Ελλάδα να σταθεί ξανά στα πόδια της. Το ξέρουν πολύ καλά –τους το φωνάζουν οι πάντες, ακόμα και οι δικοί τους οικονομολόγοι. Απλώς δεν έχουν κανέναν λόγο ούτε και επιθυμία να αλλάξουν το διαμορφωμένο πλέον αυτό status. Γιατί να θέλουν κάτι τέτοιο; Το να κρατάς μία ολόκληρη χώρα σε ομηρεία σαν αυτή δεν είναι λίγο. Ειδικά δε όταν έχεις κάνει τόσο πολλά για να την επιτύχεις και όταν έχεις κερδίσει και τόσα δισ. [περίπου 300] από αυτή την επικερδέστατη «σωτηρία». Τα προγράμματα της Ελλάδας προέβλεπαν από την αρχή την υπερδιόγκωση του χρέους ως μία απολύτως «κανονική» πορεία. Ολα αυτά προβλέπονται ρητά από την πρώτη στιγμή.
Δυστυχώς, η ιδιότυπη ομηρεία της Ελλάδας δεν περιορίζεται εδώ. Μαζί της συμπαρασύρει και άλλα, όπως τη φορολογική ασφυξία που επίσης δεν πρόκειται να μεταβληθεί: μάλιστα, ο «αριστερός» υπουργός Οικονομικών, ο οποίος πολύ συχνά το πρωί ασκεί την πολιτική την οποία αντιπολιτεύεται το βράδυ ως «ηγέτης» των «53», το πήγε παραπέρα όταν υποστήριξε ότι η Ελλάδα δεν έχει υψηλούς φόρους. Η υπερμνημονιακή παθητική αυτή κυβέρνηση, που το μόνο που έχει στο μυαλό της είναι με ποιον τρόπο θα μείνει στο γκουβέρνο, τους βαφτίζει χαμηλούς.
Σε όλα αυτά έχει προστεθεί και το εκρηκτικό πρόβλημα της μεταναστευτικής ομηρείας της Ελλάδας που διαρκώς επιδεινώνεται. Βερολίνο και Βρυξέλλες πάλι δίνουν τον τόνο: η Ελλάδα είναι και πρέπει να μείνει η buffer zone του προβλήματος. Μάλιστα, πέραν όλων αυτών, η Γερμανία, πέρα από τις λεκτικές της συγκρούσεις με την Αγκυρα, την εξοπλίζει τώρα, υπό αυτές τις συνθήκες, με μία σειρά από προηγμένα τεχνολογικά υποβρύχια που σημαίνει ότι μεταβάλλει δραστικά το ήδη προβληματικό ισοζύγιο δυνάμεων στο Αιγαίο –γιατί γι’ αυτό προορίζονται τα υποβρύχια, όχι για τα υψίπεδα της Ανατολίας. Αλλά ούτε κι αυτό είναι παράξενο: οι Κεντρικές Αυτοκρατορίες πάντοτε ιστορικά έχουν ευνοήσει με κάθε τρόπο την Οθωμανική που τώρα ο Ερντογάν την αναγεννά.
Εμείς, όμως, για όλα αυτά εξακολουθούμε να κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας στην όμηρη και άμοιρη χώρα.
