Εφταιγε που δεν είχα προετοιμαστεί καταλλήλως, έφταιγε που είχα μαστόρους στο μπάνιο, δεν ξέρω, αλλά μόλις είδα τα κόκκινα χαλιά πορφύρα να ξετυλίγονται μπροστά στα «πανέμορφα μάτια μου» που λέει και η αοιδός Αντζελα αναφερόμενη στους οφθαλμούς της, είπα ποιον πρίγκιπα; Ποιον βασιλέα προετοιμάζει το πλάνο;

Ουδέ κανέναν πρίγκιπα κι ουδένα βασιλέα.

Παρά τον έναν άρχοντα τον μοσχαναθρεμμένο,

Το αστέρι της Αριστεράς του ΔΟΥΝΟΥΤΟΥ καμάρι.

Και το όνομα αυτού Τσίπρας ο Αλέξιος.

Μόνος στην αρχή και έρημος μες στο μισοφωτισμένο γραφείο του, ότι και καλά ξενυχτάει και δουλεύει για την Ελλάδα και τον καθέναν μας προσωπικώς. Κάποια στιγμή, επειδή άνθρωπος είναι, τη βαρέθηκε τη μοναξιά, άφησε να φανούν στιγμιαία στο πλάνο, όχι απλοί πολίτες και του λαού παιδιά, αλλά αρχηγοί, πρωθυπουργοί ξένων κρατών πάντα, από Μακρόν μέχρι τον Πούτιν πήρε κάποια στιγμή το μάτι μου, τον Γιούνκερ που μας λιβανίζει σαν την επιθανάτια τελετή και… Οχι. Τον Ερντογάν τον έφαγε μάλλον η δαιμόνια μονταζιέρα του Σκάι, που όλα τα σφάζει κι όλα τα μαχαιρώνει.

Επίσης και τον Ομπάμα τον έφαγε το μαύρο σκοτάδι, μάλλον, διότι Αμερικανός και ως εκ τούτου «Φονιάδες των λαών» και άλλες δημοκρατικές δυνάμεις.

Κρίμα. Χάσαμε αυτή την αλήστου μνήμης εικόνα, με τον Πρωθυπουργό μας απλωμένο στην πολυθρόνα σαν κουρελαπλάδα, να χασμάται και να ρίχνει κλεφτές ματιές στο ρολόι του, πότε θα σηκωθεί να φύγει ο Πλανητάρχης που μας ήρθε αρμένικη βίζιτα το κάναμε εδώ μέσα.

Είχε όμως πολλά προφίλ, πολλά ανφάς, τρουακάρ, μπούστο, κι ένα αμερικάνικο πλάνο που μάλλον τους ξέφυγε, όπως και του αστυφύλακα πίσω του που δεν του είπε κανείς να πετάξει την τσίκλα που μάσαγε σαν την κατσίκα ο καλός μου ο μπάτσος ο προσωπικός του.

Ξαφνικά, τα ‘χει αυτά η τηλεόραση, χωρίς καμιά προειδοποίηση, τέλειωσε φαίνεται το σποτάκι της διακριτικής πρωθυπουργικής προπαγάνδας, βρεθήκαμε σ’ ένα μέρος βαθιά μάλλον στην αφρικανική ζούγκλα με κάτι ανθρώπους ημίγυμνους γύρω από μια φωτιά με πυρσούς – κεριά και κάτι μουτσούνες τεράστιες κρεμασμένες στα δέντρα, κάτι σαν «Ιντιάνα Τζόουνς» στο πιο ξεφτίλα όμως.

Περιμένω άναυδος να δω τι γίνεται και ακούω μιλάγανε ελληνικά κατά τη γνώμη τους.

–Επειδή δεν μ’ αρέσει λόγια να αιωρούνται, θα μιλήσω παντελονάτα.

Η φράση με βρήκε σαν το σκάγι στης μπεκάτσας στο φτερό. Επεσα μισοζαλισμένος στον καναπέ κάνοντας πριν ένα μισό τόλουπ στον αέρα.

Τι λόγια είναι αυτά που «αιωρούνται» από μόνα τους;

Και πώς μιλάνε «παντελονάτα»;

Με βρίσκω πολύ πίσω.

Ευτυχώς η χώρα προχωράει μπροστά προς την τέταρτη βιομηχανική επανάσταση, κι αυτό φαίνεται καθαρά από την επιβολή φόρου 2% σε όλα τα ηλεκτρονικά εν Ελλάδι.

Νόμο που ψήφισε ο Νίκος Παππάς ως υπουργός Ψηφιακής Πολιτικής Τηλεπικοινωνιών και Ενημέρωσης, αλλά τον καυτηρίασε ως άνθρωπος λέγοντας ότι αυτά είναι απαράδεκτα πράγματα και θα διαμαρτυρηθεί καταλλήλως όπου δει.

Γιατί αυτό συμβαίνει με τη σημερινή κυβέρνηση. Εχει δύο πρόσωπα. Ενα για να ψηφίζει και ένα για να διαμαρτύρεται. Χωρίς να είναι μακριά από τη σχιζοφρένεια, δουλεύει μια χαρά το πράγμα.

Και έρχομαι και ερωτώ εγώ τώρα.

Γιατί το ντούκι που μιλάει «παντελονάτα» να μην τα βρει όλα αυτά, και το βίντεο και τη σχιζοφρένεια ομού, μια χαρά; Και γιατί να μην τους ξαναψηφίσει; Ποιος θα τον κρατήσει; Η μόρφωση, η λογική ή η πολιτική συνείδηση που έχει ακούσει ότι κάπου βόσκει μακριά;

Δεν θα ξεμπερδέψουμε εύκολα.

Τελευταία Νέα