Γιατί δεν έχει δικαίωμα ο αρχηγός των Ποδέμος, Πάμπλο Ιγκλέσιας, τηρουμένων των αναλογιών του ισπανικού ΣΥΡΙΖΑ, να αγοράσει ένα ωραίο σπίτι κάπου έξω από τη Μαδρίτη; Επειδή είναι αριστερός; Οι αριστεροί πρέπει να ζουν σε καλύβια, και σε ακραίες συνθήκες σε παγκάκια, προκειμένου να μην κατηγορούνται για χλιδή; Είναι προκλητική χλιδή να θέλεις να ζήσεις σε ένα σπίτι με ανέσεις που, προφανώς, δεν τις έχει ένα σύνηθες μικροαστικό διαμέρισμα σε μια μικροαστική πολυκατοικία –όπου συνήθως μένουμε οι περισσότερες κι οι περισσότεροι από όσες και όσους βγάζουν το ψωμί τους με την εργασία τους;
Για οποιονδήποτε κανονικό άνθρωπο, ένα καλύτερο σπίτι, ένα καλύτερο σχολείο για τα παιδιά του, περισσότερος ελεύθερος χρόνος, ένα οικονομικό απόθεμα ασφαλείας είναι εύλογοι στόχοι. Αν εργάζεσαι επιθυμείς, αντί να πληρώνεις άχρηστους φόρους όπως κατά κόρον γίνεται στην Ελλάδα, να έχεις περίσσευμα. Μερικές φορές, το περίσσευμα αυτό (ή η προοπτική του) επιτρέπει, ανάλογα με τις ανάγκες σου, να διαφοροποιείσαι από τον μέσο όρο των υλικών απολαύσεων ενός μέσου πολίτη. Δεν είναι προς ψόγο.
Αλλά είναι προς ψόγο όταν αποκτάς τη δυνατότητα να πλουτίζεις -ή, έστω, να έχεις αμεσότερη πρόσβαση στο τραπεζικό σύστημα- από τη ρητορική σου εναντίον όσων έχουν περίσσευμα για να κάνουν ανετότερη ζωή. Αν παριστάνεις τον αντισυμβατικό επαναστάτη και η αντισυμβατικότητα αυτή τελειώνει με το που γυρνάς στο σπιτάκι σου, δεν κάνεις τίποτα παραπάνω από το να παίζεις έναν κοινωνικό ρόλο. Πληρώνεσαι γι’ αυτό τον ρόλο και, αν κόβεις εισιτήρια, έχεις οφέλη. Μπράβο σου και σε καλή μεριά –αλλά να ξέρουν εκείνοι που επιδιώκουν ταυτίσεις μαζί σου ότι αυτό που βλέπουν δεν είσαι εσύ αλλά ο ρόλος σου.
Ο αρχηγός των Ποδέμος και η κυρία του, επίσης υψηλόβαθμο κομματικό στέλεχος, προφανώς δεν είναι τα πρώτα πρόσωπα ανατρεπτικών κομμάτων που επωφελούνται από το σύστημα το οποίο θέλουν να ανατρέψουν. Νομίζω ότι αυτό είναι παγκόσμιο φαινόμενο. Εδώ ακόμα και ο Κουφοντίνας έχει ωραίο σπίτι στην εξοχή, που δεν πιστεύω να το έφερε η μελισσοκομία. Θυμάμαι τη δυσφορία αγνών ιδεολόγων την εποχή της έκρηξης του lifestyle, όταν στα πολύχρωμα περιοδικά έβλεπαν πολιτικούς του Συνασπισμού τότε να φωτογραφίζονται μπροστά στα τζάκια των ωραίων σπιτιών τους. Ηταν κακό να έχουν ωραία σπίτια; Οχι βέβαια. Ηταν υποκριτικό από τα ωραία σπίτια, που είχαν αποκτήσει μέσω του συστήματος, να ζητούν από τους «μη προνομιούχους» ψηφοφόρους τους να ανατρέψουν το σύστημα.
Πάντως, αν ανατρεπόταν τελικά το σύστημα, οι αξιωματούχοι με τα τζάκια και τις πισίνες δεν θα πάθαιναν τίποτα. Στα κομμουνιστικά καθεστώτα, η νομενκλατούρα πάντα απολάμβανε ό,τι «διεκδικούσε» ο λαός.
ΥΓ: Γράφτηκε ότι ο Αλέξης Τσίπρας συμφώνησε με τον Ζόραν Ζάεφ να πούνε τη γειτονική χώρα Ιλιντεν Μακεντόνιγια, από την εθνική εορτή που τιμά τη μεγάλη σφαγή από τους Οθωμανούς, οι οποίοι, ανήμερα του Προφήτη Ηλία, το 1903, κατέπνιξαν μια μεγάλη εξέγερση για την ανεξαρτησία. Αν ισχύει η πληροφορία, δηλαδή, δεν θα λέμε τη γειτονική χώρα, όπως έγραφα χθες, Νίτσα. Θα τη λέμε Λίτσα.
