Το είπε ξανά αυτή την εβδομάδα ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, το επανέλαβε και η Νέα Δημοκρατία: βασική προϋπόθεση για να γίνει δεκτή μια συμφωνία με την ΠΓΔΜ είναι να υπάρξουν ρυθμίσεις που θα εξαλείφουν τον αλυτρωτισμό από το Σύνταγμά της. «Και θα ακυρώνουν την παραχάραξη της Ιστορίας», έσπευσε να προσθέσει το ΚΙΝΑΛ στη διαρκή προσπάθειά του να διαφοροποιηθεί. «Και θα εξασφαλίζουν το απαραβίαστο των συνόρων», πλειοδότησε το ΚΚΕ, πάντα μαχητικό, πάντα υπερήφανο, πάντα πατριωτικό.
Ωραία τα συνθήματα, αλλά ας δούμε την πραγματικότητα. Οπως επισημαίνουν οι Κωστής Καρπόζηλος και Δημήτρης Χριστόπουλος στο βιβλίο τους «10+1 ερωτήσεις & απαντήσεις για το Μακεδονικό» (εκδ. ΠΟΛΙΣ), ο αλυτρωτισμός είναι η ιδεολογία που αποσκοπεί στην απελευθέρωση, τη «λύτρωση», των ομοεθνών που βρίσκονται εκτός εθνικής στέγης, με στόχο τη συμπερίληψή τους στα εδάφη της μητέρας-πατρίδας. Τέτοιο πράγμα δεν υπάρχει στο Σύνταγμα της γείτονος. Αυτό που υπάρχει στο άρθρο 49 είναι μια αναφορά παρόμοια μ’ εκείνη στο άρθρο 108 του ελληνικού Συντάγματος περί φροντίδας των πολιτιστικών, οικονομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων των πολιτών της χώρας στο εξωτερικό. Οπως υπάρχει και μια αναφορά για «μακεδονικό λαό στις γειτονικές χώρες», που –όπως σημειώνουν οι συγγραφείς –δεν συνιστά αλυτρωτισμό, αλλά παλαιάς κοπής εθνικισμό.
Αλλά και οι υπόλοιποι «όροι» που θέτουν τα υπερήφανα ελληνικά κόμματα έχουν στην πραγματικότητα εκπληρωθεί. Τα αγάλματα που παραχαράσσουν την Ιστορία έχουν αρχίσει να ξεθεμελιώνονται και οι προκλητικές ονομασίες έχουν αλλάξει. Οσο για τυχόν εδαφικές αξιώσεις, αποκηρύσσονται ρητά τόσο στην τροποποίηση ΙΙ του Συντάγματος όσο και στο άρθρο 6 της Ενδιάμεσης Συμφωνίας του 1995.
Και τότε γιατί όλη αυτή η φασαρία; Επειδή για άλλη μια φορά το εθνικό συμφέρον –μια έννοια που ομολογουμένως εμπεριέχει αρκετό υποκειμενισμό –υποτάσσεται στις μικροπολιτικές σκοπιμότητες. Ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας δεν έχει στην πραγματικότητα θέμα με τον αλυτρωτισμό της Ακατονόμαστης, αλλά με την ενότητα του κόμματός του. Είναι υποχρεωμένος λοιπόν να επινοεί συνεχώς λόγους που δικαιολογούν την αρνητική του στάση. Και θα συνεχίσει να το κάνει, εκτός αν δεχθεί ισχυρή πίεση από την Ευρώπη –που θα πρέπει όμως να συνοδεύεται και από κάποια «ανταλλάγματα» για την επόμενη κυβέρνηση.
Εχουν δοθεί άραγε ήδη τέτοια ανταλλάγματα στον Πρωθυπουργό; Οι δημοσιογραφικές πληροφορίες επιμένουν ότι υπάρχει σύνδεση ανάμεσα στην επίτευξη συμφωνίας για το ονοματολογικό και την ελάφρυνση του χρέους. Ετσι θα μπορούσε άλλωστε να εξηγηθεί και η τόσο μεγάλη θέρμη της κυβέρνησης να λύσει το θέμα, παρόλο που γνωρίζει ότι θα προκληθούν κρίση στο εσωτερικό της και σφοδρές αντιδράσεις στην ελληνική κοινωνία. Επισήμως, βέβαια, τέτοια σύνδεση δεν γίνεται ούτε θα μπορούσε να γίνει. Ο Αλέξης Τσίπρας αρκείται να κλείνει το μάτι και να ειρωνεύεται το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο που «θέλει να καρπωθεί μέρος της επιτυχίας».
Κρίσιμος μήνας ο Ιούνιος. Η Σύνοδος Κορυφής της ΕΕ (28/6) θα πραγματοποιηθεί μια εβδομάδα μετά το Eurogroup (21/6). Χώρια που θα έχει προηγηθεί η συνάντηση των προέδρων Τραμπ και Κιμ (12/6). Είναι να μην ξεχυθούμε μετά στις παραλίες;
