«Τη στιγμή αυτή η σκέψις μου στρέφεται στους απλούς πολίτες, που είναι τα θύματα των Μνημονίων και της κλιμακούμενης επικυριαρχίας του οικονομικού παράγοντος επί του θεσμικού». (Νίκος Σακελλαρίου)
«Πιστεύουμε ότι οι άνθρωποι είναι πάνω από τις οικονομικές υποχρεώσεις και ότι δεν είναι δυνατόν να φτωχαίνουν οι πολίτες προκειμένου να γίνονται σεβαστοί κάποιοι περιορισμοί που επιβάλλονται από άλλους. Οι άνθρωποι έρχονται πριν από την οικονομία» (Λορέντσο Φοντάνα).
Τι μπορεί να συνδέει τον δραματικό («θεατρικό» τον χαρακτήρισε ο Μιχάλης Σταθόπουλος) τρόπο με τον οποίο ανακοίνωσε σε ζωντανή μετάδοση την παραίτησή του ο Νίκος Σακελλαρίου με τις δηλώσεις του αντιπροέδρου της ιταλικής Λέγκας που έκαναν τον παγκόσμιο Τύπο να μιλήσει για επικείμενες αναταράξεις στη γειτονική χώρα; Η έμφαση στον «άνθρωπο», ο οποίος καταδιώκεται από το «σύστημα». Η διαπίστωση ότι η οικονομία έχει κυριαρχήσει επί της πολιτικής. Και φυσικά η καταγγελία της Ευρώπης.
Και τα τρία αυτά στοιχεία χαρακτήριζαν τον ΣΥΡΙΖΑ στο ξεκίνημά του, τότε που πίστευε ότι με λίγο τσαμπουκά και λίγη κουτοπονηριά θα άλλαζε πρώτα την Ελλάδα κι ύστερα την Ευρώπη. Με βάση αυτές τις απλοϊκές ιδέες προχώρησε σε δύο κεντρικές επιλογές. Στην αρχή της πρώτης του θητείας τοποθέτησε στο υπουργείο Οικονομικών τον άρχοντα της θεωρίας των παιγνίων. Και στην αρχή της δεύτερης θητείας του εγκατέστησε στην προεδρία του Συμβουλίου της Επικρατείας τον προστάτη των φτωχών.
Αλλά η ζωή είναι πιο πολύπλοκη. Οι δύο Ιππότες της Συριζαϊκής Τραπέζης συγκρούστηκαν με τους ευεργέτες τους και αποχώρησαν ηττημένοι. Ο Σακελλαρίου χτύπησε το χέρι στο τραπέζι έναν μήνα πριν από τη συνταξιοδότησή του, διατρανώνοντας την πεποίθησή του ότι αγωνίστηκε τον αγώνα τον καλό –με τη βοήθεια του Θεού πάντα. Ο Βαρουφάκης έκανε ένα διάλειμμα για να ανασυνταχθεί και ρίχτηκε ξανά στη μάχη. Από άλλο μετερίζι αυτή τη φορά. Αλλά με το ίδιο σύνθημα. «Στην Ευρώπη, οι αριθμοί ευημερούν και οι άνθρωποι δυστυχούν» είπε τις προάλλες στη «Λιμπερασιόν».
Η ζωή είναι όμως και άδικη. Ο παραιτηθείς δικαστής μάλλον σύντομα θα ξεχαστεί, εκτός αν εξασφαλίσει κάποια πολιτική θέση όπως η αλήστου μνήμης πρώην πρόεδρος του Αρείου Πάγου. Δύσκολα πάντως θα μιλήσει ο ιστορικός του μέλλοντος για «σύνδρομο Σακελλαρίου». Ο παραιτηθείς υπουργός, αντίθετα, έχει ήδη περάσει στην πολιτική αθανασία. «Η Ιταλία πάσχει από το σύνδρομο Βαρουφάκη» γράφει στον ιστότοπο Globalist ο γερμανός οικονομολόγος Χόλγκερ Σμίντινγκ. Οπως η Ελλάδα μετά τον Βαρουφάκη –τονίζει -, έτσι και η Ιταλία ενδέχεται να βρεθεί σύντομα ενώπιον ενός διλήμματος: ή να σοβαρευτεί και να εφαρμόσει σοβαρές μεταρρυθμίσεις ή να βγει από το ευρώ και να βυθιστεί στο χάος.
Ακόμη λοιπόν κι αν το «διεθνικό» του κίνημα πατώσει στις ευρωεκλογές, ο Yanis θα μπορεί πάντα να υπερηφανεύεται ότι επηρέασε την τρίτη οικονομία της ευρωζώνης. Ή ακόμη και ότι τη διέλυσε.
