Αναζήτηση
Συζητώντας με τον πρόεδρο του ΣτΕ
Η ηχηρή παραίτηση του κυρίου Νίκου Σακελλαρίου από τη θέση του προέδρου του Συμβουλίου της Επικρατείας νομίζω ότι μου επιτρέπει σήμερα να αποκαλύψω το περιεχόμενο μιας συζήτησης που είχα προ μηνός μαζί του. Τον επισκέφθηκα στο γραφείο του ως πολίτης, και όχι ως δημοσιογράφος, για ένα θέμα. Με υποδέχθηκε, πρέπει να πω, πολύ ευγενικά και η συζήτηση που είχαμε, πέραν του θέματος που του εξέθεσα, ήταν ιδιαίτερα αποκαλυπτική για το πώς έβλεπε την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στη χώρα.
Νομίζω ότι είχε πλέον μια ιεραποστολική αντίληψη για τον ρόλο του στη διάσωση των χαμηλοσυνταξιούχων από την εξαθλίωση στην οποία τους καταδικάζει ο νόμος Κατρουγκαλου ως αποτέλεσμα των μνημονιακών υποχρεώσεων που έχει αναλάβει η κυβέρνηση.
Επίσης, μου έδειξε μια σπουδή να ολοκληρώσει τις διασκέψεις για τα θέματα που εκκρεμούσαν ενώπιον του Συμβουλίου μέχρι τη λήξη της θητείας του τον επόμενο μήνα. Μου μιλούσε με ένταση γι’ αυτό –«έχουμε πολλή δουλειά ακόμη, μεγάλες εκκρεμότητες», μου είχε πει.
Το ότι παραιτήθηκε έτσι όπως παραιτήθηκε ήταν μια έκπληξη για μένα –λόγω των όσων μου είχε εκμυστηρευθεί.
Ανθρωπος της Εκκλησίας, στενά συνδεδεμένος μαζί της, από τους τακτικότερους συνομιλητές και συμποσιαστές του Αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου, εθεωρείτο μέχρι τον Οκτώβριο του 2016 ο κατ’ εξοχήν άνθρωπος της κυβέρνησης στη Δικαιοσύνη. Είχε τη στήριξη πολλών και διαφόρων, προεξαρχόντων του Καμμένου και του Παπαγγελόπουλου, εξαιτίας του συντηρητικού του χαρακτήρα και των πεποιθήσεών του. Αυτοί τον πρότειναν για πρόεδρο του ΣτΕ τον Οκτώβριο του 2015 και ο Τσίπρας, που είχε δεχθεί και τον «λόγο συνηγορίας» του Ιερώνυμου, είπε το ναι.
Νομίζω ότι ο Σακελλαρίου «ριζοσπαστικοποιήθηκε» έναντι της κυβέρνησης στην υπόθεση του διαγωνισμού με τις τηλεοπτικές άδειες, όταν μετά την επιχείρηση εκβιασμού του αντιπροέδρου Αθανάσιου Ράντου από προσκείμενα στην κυβέρνηση μέσα ενημέρωσης κατάλαβε ότι «αυτοί εδώ δεν παίζουν, είναι killers»…
Η κούρσα για τη διαδοχή
Στο μεταξύ όπως είναι φυσικό, ώς και λογικό, η βροντώδης αποχώρηση Σακελλαρίου από τη θέση του προέδρου του ΣτΕ έδωσε τη θέση της μετ’ ολίγον (κάθε θαύμα ως γνωστόν, ούτε τρεις μέρες…) σε ένα ατελείωτο γαϊτανάκι προβλέψεων για το ποιος/α θα τον διαδεχθεί.
Τα στοιχήματα δίνουν και παίρνουν, και πλέον εντοπίζονται στο αν θα προαχθεί το φαβορί (πρόκειται για την τελευταία στην επετηρίδα αντιπρόεδρο του ΣτΕ κυρία Σπυριδούλα Χρυσικοπούλου) ή άλλος/η. Η κυρία Σπυριδούλα Χρυσικοπούλου προήχθη ως αντιπρόεδρος πέρυσι τον Νοέμβριο και ορισμένοι στην κυβέρνηση, και προφανώς η ηγεσία του υπουργείου Δικαιοσύνης, φαίνεται να πιστεύουν πως με εκείνη επικεφαλής του ΣτΕ θα αλλάξει το κλίμα για τις κυβερνητικές επιλογές.
Επειδή όμως μια τέτοια επιλογή πιθανόν να προκαλέσει το σύνολο των συμβούλων Επικρατείας, δεδομένου ότι πριν από εκείνη στην επετηρίδα προηγούνται σπουδαίοι επιστήμονες – δικαστές όπως ο κύριος Αθανάσιος Ράντος, η κυρία Αικατερίνη Συγγούνα, η κυρία Μαίρη Σαρπ, δεν ξέρω αν τελικά το επιχειρήσει το Μέγαρο Μαξίμου.
Θα αντέξει η κυβέρνηση, ας πούμε, και άλλες παραιτήσεις από κάποιους αντιπροέδρους στην περίπτωση που επιλέξει την κυρία Χρυσικοπούλου; Είναι ένα ερώτημα αυτό. Θυμίζω επίσης ότι προ της φερομένης ως φαβορί για τη θέση Σακελλαρίου αντιπροέδρου Χρυσικοπούλου, βρίσκονται οι αντιπρόεδροι Αν. Γκότσης, Χρ. Ράμμος, Μαρ. Καραμανώφ, Αικ. Σακελλαροπούλου, Ιωάννης Γράβαρης και Γεώργιος Παπαγεωργίου.
Δύσκολη εξίσωση…
Eύσημα από τον Τραμπ
Για να ξέρουμε τι γίνεται και για να μη μασάμε τα χορτάρια που μας ταΐζουν καθημερινά από την κυβέρνηση, θα αναφέρω εδώ ότι ο πρόεδρος Τραμπ μάς έδωσε εύσημα ως χώρας χθες, μετά τις συνομιλίες που είχε στον Λευκό Οίκο με τον γραμματέα του ΝΑΤΟ Γιενς Στόλτενμπεργκ. Τι είπε ο άνθρωπος – περιβόλι;
Τα ακόλουθα αποκαλυπτικά (για να δείτε ότι οι… επενδύσεις που κάνουμε στην αμερικανική πολεμική βιομηχανία έχουν όσο να πεις μια αναγνώριση –δεν πάνε στον βρόντο):
«Θέλω να ευχαριστήσω τα επτά κράτη του ΝΑΤΟ, εκτός από τις Ηνωμένες Πολιτείες, που θα επιτύχουν τον νατοϊκό στόχο του 2% για τις αμυντικές δαπάνες… Το ποσοστό 2% (σ.σ. του ΑΕΠ) εκπληρώνεται από την Πολωνία, τη Ρουμανία, την Εσθονία, τη Λετονία, τη Λιθουανία, την Ελλάδα και το Ηνωμένο Βασίλειο. Εκαναν αυτό που έπρεπε…».
«Εκαναν αυτό που έπρεπε…», είπε ο αρχηγός –επένδυσαν δηλαδή δισεκατομμύρια σε όπλα. Και μας συγχαίρει γι’ αυτό. Κοιτάζω τις χώρες που συνεχάρη: δύο καραμπινάτες χούντες, τέσσερις δεξιές, καραδεξιές κυβερνήσεις και η πρώτη φορά Αριστερά, συριζοκυβέρνηση, σαν τη μύγα μες στο γάλα. Με γειες το κούρεμα εύχομαι!
Χρειάζεται πολλή δουλειά ακόμα…
Αναφέρθηκα το περασμένο Σάββατο στην περίπτωση τού εκ μεταγραφής (από Tο Ποτάμι) βουλευτή ΝουΔού Ιάσονος Φωτήλα, γιου του Ασημάκη, εκ Πατρών ορμωμένου. Για δυο περιπτώσεις κατά τις οποίες τον συνέλαβα σε θέση οφσάιντ, επισημαίνοντας εκ παραλλήλου ότι ο πρόεδρος Κυριάκος «έχει πολλή δουλειά μπροστά του» να συμμαζέψει το μαγαζί.
Μου απάντησε δι’ επιστολής. Ευπρεπεστάτης μπορώ να πω.
Για το πρώτο θέμα που του χρέωσα, ήτοι την αλλαγή στάσης στο θέμα της τεκνοθεσίας (άλλα έλεγε το ’17 ως Ποτάμι, άλλα τώρα ως ΝουΔού), μου γράφει:
«Εχω δηλώσει όμως έγκαιρα δημόσια ότι δεν θα επιτρέψω αυτή η άθλια κυβέρνηση να επιβιώνει στηριζόμενη στις δικές μου πολιτικές πλάτες. Αν δεν μπορούν δηλαδή να περάσουν νομοσχέδια, γιατί δεν συμφωνούν μεταξύ τους οι κυβερνητικοί εταίροι να μην τα φέρνουν ή να παραιτηθούν. Η ανάγκη δηλαδή για απαλλαγή από αυτή την κυβέρνηση είναι μεγαλύτερη από το να περάσει σήμερα ένα οποιοδήποτε ν/σ, όσο θετικό κι αν είναι. Θα το περάσουμε εμείς αύριο και ακόμα καλύτερα επεξεργασμένο. Συνεπώς, δεν άλλαξα άποψη όπως αναφέρατε αλλά η κυβέρνηση είναι αυτή που δεν μπορεί να βρει κοινή γραμμή και περιμένει βοήθεια από άλλα κόμματα που δεν θέλω πια να της την δώσω».
Δεν άλλαξε γνώμη, αλλά καταψήφισε για να μη στηρίξει την κυβερνητική επιλογή –είναι μια θέση την οποία αφήνω ασχολίαστη.
Το δεύτερο σκέλος της κριτικής μου στο δημοσίευμα του περασμένου Σαββάτου αφορούσε τα όσα απίθανα είπε για τα γενόσημα φάρμακα, τα οποία παράγει κατά κύριο λόγο η ελληνική φαρμακοβιομηχανία, ότι τάχα μου είναι ακριβότερα από τα πρωτότυπα.
«Οχι» μου γράφει, «δεν είπα αυτό (σε συνέδριο για την υγεία). Τόνισα ότι δεν μπορεί “ένα γενόσημο να κοστίζει ΣΤΗ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ περισσότερο από το αντίστοιχο off patent –κάτι που εμποδίζει και τη μεγαλύτερη διεύρυνση του γενόσημου. Δεν μίλησα για τη λιανική τιμή αλλά για το τελικό κόστος αυτού. Και γι’ αυτό δεν ευθύνεται η Ελληνική Φαρμακοβιομηχανία αλλά η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ με τη λανθασμένη πολιτική της που έχει οδηγήσει σε πολλές παραδοξότητες στην τιμολόγηση, οι οποίες έχουν πολλές φορές αναδειχτεί από τους αρμόδιους φορείς του φαρμάκου”».
Επειδή είναι προφανής η αναντιστοιχία μεταξύ των όσων είπε στο συνέδριο και των όσων μου γράφει στην επιστολή του, παρακάλεσα τον άνθρωπο που με ενημέρωσε σχετικά να αναζητήσει τα απομαγνητοφωνημένα πρακτικά, να δούμε τι ακριβώς έχει πει επί του θέματος, μήπως και τον αδικώ. Μου τα έστειλε. Λέει (δικά του λόγια): είναι “στρέβλωση η Ελλάδα να έχει τα φθηνότερα πρωτότυπα και off patent και τα ακριβότερα γενόσημα σε ολόκληρη την Ευρώπη”. Και σε άλλο σημείο “εγώ ρωτάω πόσο θα πάει να το πάρει στο τέλος της ημέρας ο άνθρωπος (ο ασθενής). Πόσο θα κοστίσει…”.
Πουθενά δεν αναφέρει ότι τον έπιασε ο καημός για το πόσο κοστίζει στη βιομηχανία φαρμάκου το γενόσημο, αν κοστίζει φθηνότερα ή ακριβότερα. Και το κλείνω εδώ, με την ίδια επισήμανση προς τον πρόεδρο Κυριάκο: πολλή δουλειά χρειάζεται για να συμμαζευτεί όλο αυτό το πράγμα.
